10χρόνια ταξιδεύουμε τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τα ονειρά μας,μέσα απο τις ελεύθερες σελίδες του.Το "διατάυτα"απέκτησε blog.To καλωσορίζουμε με ικανοποίηση και αισιοδοξία,όπως κάθε καινούργια νεανική παρουσία,που δίνει νέα πνοή και φρεσκάδα,στο λόγο της παρέας που χρόνια συνυπάρχουμε. Γιώργο,καλοτάξιδο το νέο μας "σκαρί", στις δύσκολες θάλασσες της επικοινωνίας και του γόνιμου πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου.Ένας μήνας είναι μακρύς χρόνος για να τα "πείς" με τους φίλους σου και η εξελίξεις και τα προβλήματα τρέχουν καθημερινά.Έχουμε πολύ δουλειά.Απο αύριο τα 'σπουδαία".
Είναι σημαντικό να κάποιοι άνθρωποι να μπορέσουμε να συζητήσουμε για πράγματα της πόλης, για πολιτικούς μας προβληματισμούς, για ό,τι μας ενδιαφέρει. Η επικοινωνία δεν είναι θέμα τεχνικής φύσης αλλά σημαντική πολιτική παράμετρος, ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα πάντα αλλάζουν γοργά. Εάν η συζήτησή μας αποκτήσει ειλικρίνεια και ήθος τότε πράγματι μπορεί το blog να αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το στοίχημα μένει να κερδιθεί, όπως κερδίθηκε η μηνιαία έκδοση του εντύπου διά ταύτα
Στη συζήτηση του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου ένα από τα θέματα ήταν η δέσμευση ενός οικοπέδου, έπί της οδού Αγάθου. Εκεί ο πρώην δήμαρχος κ. Γεωργόπουλος για ποιο λόγο την οκταετία κατά την οποία ήταν δήμαρχος δεν δεσμεύτηκε ούτε ένας χώρος ώστε να γίνει πλατεία, πάρκινγκ, γήπεδο, σχολείο. Η διακαιολογία ήταν ότι σεβόταν την ιδιοκτησία που με τόσο κόπο είχαν αποκτήσει κάποιοι συμπολίτες μας. Ας σκεφτούμε πόσοι χώροι χάθηκαν όπως επίσης που σταματά η φροντίδα για την περιουσία του συμπολίτη μας και που ξεκινάει ο λαϊκισμός.
Δεν αποκτήθηκε κανένας χώρος εξαιτίας του σεβασμού στην περιουσία του άλλου. Εκπληκτική δήλωση του τέως δημάρχου Ελευσίνας. Για τα παιδιά που πλέον τρέχουν στους παιδότοπους για να παίξουν, για τους ηλικιωμένους που δεν έχουν χώρο περιπάτου για την έλλειψη κοινόχρηστων χώρων δεν υπήρχε καμία ευαισθησία άραγε?? Ο νομθέτης έχει ορίσει τις διαδικασίες του χαρακτηρισμού και της απαλλοτρίωσης προκειμένου να δημιουργούνται κοινόχρηστοι χώροι για το δημόσιο συμφέρον. Ηταν ΑΣΕΒΗΣ ο νομοθέτης??
Δέν βρίσκω κανένα λαΙκισμό στην τοποθέτηση του φιλου και συμπολίτη πρώην δημάρχου.Εξέφρασε αυτό που θα ένοιωθε κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου,που το κράτος ή ο δήμος,θα δέσμευε έπ αόριστον το ακίνητό του χωρίς να προχωρήσει σε διαπραγμάτευση καθορισμού τιμής κοντά στην αξία του ακινήτου.Πρακτική που καταγράφεται στα θετικά της σημερινής δημοτικής αρχής,για την οποία βέβαια δέν γνωρίζουμε όλοι πού βρίσκεται το θέμα των αντίστοιχα χαρακτηρισμένων σήμερα ιδιοκτησιών.Απο πολιτικής άποψης,η ίδια πολιτική, εφαρμόστηκε για μιά ολόκληρη δεκαπενταετία,όταν δεκάδες ακίνητα έγιναν πολυκατοικίες γιατί οι αρμόδιοι και έχοντες τη γνώση και την πολιτική και οικονομική στήριξη,επέλεγαν να στηρίξουν αυτού του είδους την ανάπτυξη για την πόλη μας.Η άνω Ελευσίνα έχει βιώσει για τα καλά αυτές τις επιλογές.Ας μή ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους και να κοιτάξουμε μπροστά.
Φίλε Γρηγόρη. Εάν πρόκειται για δέσμευση επ αορίστου χρόνου, όντως θα επρόκειτο για μια άδικη απόφαση.1. Ό νόμος προβλέπει ως ανώτερη διάρκεια δέσμευσης εκ μέρους του κάθε δήμου τα 8 χρόνια. 2. Μπορεί μια δημορική αρχή να δεσμεύσει και η επόμενη να αγοράσει κάποιον Πολλά μπορούν να γίνουν. Αρκεί να συμφωνήσουμε πως η Ελευσίνα έχει ανάγκη από ελεύθερους χώρους
Μου άρεσε η συνέντευξη του Δημήτρη Μυταρά στο περιοδικό FAG. Ξεχωρίζω την απάντηση που έδωσε στην ερώτηση:Η τέχνη είναι κάτι χρήσιμο; απάντηση:Όχι υπό την έννοια ότι δεν είναι χρηστική, δεν έχει πρακτική χρήση. Δεν μπορείς να στρώσεις πάνω της να φας δενμπορείς να τη βάλεις κάτω και να την πατάς. Αλλά είναι συγκλονιστικό το πόσο επιρροή έχει στα γύρω. Όλα εξαρτώνται από την τέχνη - τι φοράς, τι διαβάζεις, τι βλέπεις, πως μιλάς, πως τραγουδάς, πως χορεύεις.
Για τεχνικούς λόγους,δέναναρτήθηκε το δεύτερο σχόλειο μου για τους ελεύθερους χώρους,που λέει.Η ανάγκη ελεύθερων χώρων,είναι αυτονόητη.Αυτό που προσπάθησα ναπεράσω,είναι ότι η προστασία του περιβάλλοντος,συναρτάται άμεσα όχι μόνο με την αίσθηςη της ανάγκης, για καθαρό περιβάλον αλλά και με την γενικότερη σχέση μας με αυτό σε σύγκριση με την οικογενειακή μας κατάσταση,τα πιθανά οικονομικά συμφέροντα απο την εκμετάλευση γής.Δέν είναι τυχαίο ότι και αυτοί που αδιαφορούν ή κατασρέφουν το περιβάλλον,επιζητούν μια εξοχική περιοχή για να κατοικήσουν.Σου λέει τίποτα το όνομα "Αγία Σωτήρα";Δέν έδωσες απάντηση στο τί γίνεται σήμεραμε το θέμα της δέσμευσης οικοπέδων.Πληρώνονται οι ιδιοκτήτες;Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή,είναι μαγική.Σε απογειώνει και δίνει νόημα και πραγματίκή ποιότητα στη ζωή μας.Δυστυχώς πολλοί την μεταχειρίζονται, αντικαθιστώντας το τελευταίο γράμμα του τίτλου του περιοδικού.
Ο Δήμος αγοράζει οικοπέδα με τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης και όχι της προσκύρωσης για να μην επιβαρυνθούν οι περίοικοι. Άμεσα θα ξεκινήσει η διαμόρφωση του πάρκινγκ επί της οδού Κοντούλη, και η πλατεία ανάμεσα σε αυτές της Νεολαίας και της Λαού
Νέες αγορές οικοπέδων από το Δήμο Ο Δήμος υπόγραψε τα συμβόλαια και αγόρασε στο ΟΤ 10 και με πρόσοψη επί της οδού Χαριλάου ένα μικρό ακίνητο 70 τμ. Το ακίνητο αυτό θα δώσει τη δυνατότητα να διαμορφωθεί και το οικόπεδο 772 τμ που έχει ήδη αγοράσει ο Δήμος. Ετσι το αρχικό ακίνητο που είχε δωρίσει πριν 12 χρόνια του ΤΙΤΑΝ (οικία Πατρινού), το οποίο ανακατασκευάστηκε και λειτουργεί ως Πολιτιστικό Κέντρο πριν 4 χρόνια τώρα διπλασιάζεται και θα έχει είσοδο τόσο στην οδό Δραγούμη όσο και στην οδό Χαριλάου. Στον αύλειο χώρο του, ανάμεσα στους φοίνικες θα διαμορφωθεί και μικρή αμφιθεατρική εξέδρα για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ο Δήμος παράλληλα χαρακτήρισε και το γωνιακό μηχανουργείο ως χώρο πολιτισμού, ώστε το ιστορικό αυτό σημείο της Παραλιακής περιοχής από χαλάσματα και σκουπιδότοπο πριν 5 χρόνια να γίνει ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης. Παράλληλα άρχισε να διαμορφώνεται ως χώρος στάθμευσης και το οικόπεδο 721 τμ επί της οδού Κοντούλη που αγόρασε ο Δήμος πριν 10 ημέρες. (πίσω από την Αγροτική Τράπεζα). Γ.Αμπατζόγλου, Δήμαρχος
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση ,το κυκλοφοριακό,αναδείχθηκε σε κύριο πρόβλημα για την πόλη της Ελευσίνας.Η διάνοιξη της ανενεργούς σιδηροδρομικής γραμμής στις συμβολές των οδών:Αγάθου Φουτρή, και Αγάθου,Γιάννη Κορδάτου,θα έδεινε μεγάλη κυκλοφοριακή ανάσα,στηνΒενιζέλου,την Δημητρος,τηνΑγάθου, και σε ένα μεγάλο κεντρικό κομμάτι της Ηρώων Πολυτεχνείου.Οι αποφάσεις του Δημοτικού συμβουλίου πρός την διοίκηση του ΟΣΕ,δέν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα.Η αποστολή μυνημάτων απο τους πολίτες της Ελευσίνας, ακόμα και η επίσκεψη μιάς επιτροπής κατοίκων,θα έστελνε το μύνημα, οτι το πρόβλημα έχει ζωτική σημασία για μάς και την ομαλή λειτουργεία της κοινωνικής και εμπορικής ζωής της Πόλης μας.Μια απλή οπτική καταμέτρηση,έδειξε ότι ο αριθμός των αυτοκινήτων που αναγκαστικά επιλεγει αυτήν την διαδρομή,για την παραλία,φτάνει σε ορισμένες περιπτώσεις(ημέρα λαϊκής ή με βροχή)τα χίλια αυτοκίνητα.Υπάρχει ενδιαφέρον;
Για να έχει επιτυχία αυτή η προσπάθεια η προβολή μέσω του συγκεκριμένου μπλογκ πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Προτείνω όσοι συμφωνούν με την πρωτοβουλία που προτείνεις α) να συναντηθούμε με καθηγητές του Λυκείου και των Γυμνασίων της Κάτω Ελευσίνας β) να αναρτήσουμε στο facebook το μήνυμα διαμαρτυρίας και να καλούμε όσους το διαβάζουν να το στέλνουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση που θα τους υποδεικνύουμε
βρήκα κάποιους καθηγητές του 2ου Λυκείου που είναι διατεθειμένοι εάν συμφωνήσουμε σε έαν κείμενο που θα απαιτεί διάνοιξη της φουτρή να καλέσουν τους μαθητές τους να το αναπαράγουν και να το στείλουν με email στον οργανισμό ή στο αρμόδιο υπουργείο
Η προσβασιμότητα των παραπληγικών στις υπηρεσίες και στην καθημερινή τους ζωή, απασχόλησαν το ΔΣ της ΚΕΔΚΕ στην προχτεσινή συνεδρίασή του, όταν και συναντήθηκε με εκπροσώπους της διοίκησης του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών.
Οπως χαρακτηριστικά είπαν οι εκπρόσωποί τους, ορισμένοι δήμοι επιβάλλουν πρόστιμα για την τοποθέτηση πινακίδων αποκλειστικής στάθμευσης των αναπηρικών οχημάτων έξω από το χώρο της κατοικίας τους.
Παράλληλα, οι παραπληγικοί ζητούν από την ΚΕΔΚΕ: Να τοποθετήσει ράμπες σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς, σχολεία, πεζοδρόμια, πλατείες, και πολιτιστικά κέντρα. Να υπάρχουν δύο θέσεις αποκλειστικής στάθμευσης για οχήματα ατόμων με ειδικές ανάγκες έξω από τα δημαρχιακά και κοινοτικά κτίρια. Ολα τα δημόσια έργα που θα κατασκευάζονται στο μέλλον να έχουν προδιαγραφές προσπελασιμότητας από τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Σημειώνεται ότι παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις του Συλλόγου Παραπληγικών για άμεση συνάντηση, η ΚΕΔΚΕ, τους δέχτηκε τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη, χωρίς να δώσει κάποια συγκεκριμένη δέσμευση.
Για άλλη μια φορά υποχρεωνόμαστε να μιλάμε για τα αυτονόητα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας.Ακουσον Ακουσον...Κλήση για παράνομη ενημερωτική πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης,έξω απο το σπίτι ατόμων με κινητικά προβλήματα!!! 4χρόνια,να δεχθεί η ΚΕΔΚΕ το σύλλογο παραπληγικών!!! Οταν όμως έρχονται τροπαιούχοι με τα χρυσά, αργυρά και χάλκινα μεταλλιά τους κρεμασμένα στο στήθος απο τους Spesial Olymbics, συνωστισμός μπροστά απο τις τηλεοπτικές κάμερες,για μιά θέση δίπλα στούς πρωταθλητές "που μας έκαναν υπερήφανους". Τελικά, μήπως η ΚΕΔΚΕ είναι η παραπληγική ή μήπως έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν; Πρόταση.Δυναμική αντίδραση.Γεμίστε τις αίθουσες υποδοχής των δημοτικών μεγάρων που οι εντολοδόχοι μας δήμαρχοι εφαρμόζουν αυτά τα άθλια μέτρα, με αναπηρικά αμαξίδια.Επίθεση στην πνευματική και πολιτιστική τους αναπηρία. Αλήθεια η Νικολαϊδου είναι πεζόδρομος ή Parking; Πρέπει να επανέλθουμε με φωτογραφίες;
Όποιος έχει δοκιμάσει να κυκλοφορήσει καροτσάτος μεσα στην ΕλΕΘΣΙΝΑ μπορεί να καταλάβει ότι δεν φταίνε μόνο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια… Οι ράμπες στα πεζοδρόμια υπάρχουν απλά και μόνο για να λένε ότι υπάρχουν…. Υπάρχουν ράμπες που ούτε πεζός δεν μπορεί να τις ανέβει λόγω της κλίσης τους .. ειδικά αν αυτές είναι πάνω σε καμιά ανηφόρα που εκτός του ότι είναι πιο απότομες και από πεζοδρόμιο έχουν και μια επιπλέον πλάγια κλίση που καθιστούν την τούμπα αναπόφευκτη.. Τις περισσότερες ράμπες δεν μπορεί να τις ανέβει κάποιος μόνος του και όταν με τα πολλά τα καταφέρει μόλις κάνει 15 μέτρα θα ανακαλύψει το υπέροχο δέντρο που έχει ένα παρτέρι 60Χ60 πόντους ενώ το πεζοδρόμιο είναι 70… Οπότε μένουν 10 ολόκληροι πόντοι για να χωρέσει το καρότσι…..! Και πες ότι τα καταφέρνεις και με λίγη βοήθεια περνάς ανάμεσα δέντρου και τοίχου και μέσα από το παρτέρι… Σειρά έχει το περίπτερο που έχει μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο και έχει αραδιασμένο από περιοδικά μέχρι ψυγεία και διαφόρων ειδών σταντ που πρέπει να σπρώξεις στην άκρη για να χωρέσεις…Αμέσως μετά έρχεσαι αντιμέτωπος με την στάση του λεωφορείου…. Δεν χώρας ούτε από την πίσω μεριά να περάσεις ούτε από την μπροστινή της στάσης.. Τι να κανείς… ; Αν δεν μπορείς να κατεβείς το 15-20 πόντων πεζοδρόμιο, αναγκαστικά γυρνάς πίσω, ξανααντιμετωπιζεις το δέντρο με το παρτέρι, τον περιπτερά που έχει ξανατακτοποιήσει την πραμάτεια του, κατεβαίνεις την ράμπα, αν είσαι τυχερός και δεν έχει παρκάρει κάποιος ώστε να σε αποκλείσει στο πεζοδρόμιο και κινείσαι πλέον με άνεση.Χαλια μαυρα!!!!!
συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη σου η τύχη πάντα ενθάρρυνσι κ΄επιτυχία να σε αρνείται* να σ΄εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, και μικροπρέπειες και αδιαφορίες. Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κ΄ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες,και τέτοια. Και συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δέν τα θέλεις. Αλλα ζητεί η ψυχή σου,γι΄άλλα κλαίει* τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, τα δύσκολα και τ΄ανεκτίμητα εύγε* την Αγορά,το Θέατρο,και τους Στεφάνους. Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά που θα τα βρείς στη σατραπεία* και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. Κ.Π.Καβάφης.
Η σοσιαλδημοκρατία σε κρίση ταυτότητας Liem Hoang-Νgoc - Philippe Marliere
Σε μια πρόσφατη ημερίδα με τίτλο «Η σοσιαλδημοκρατία θα είναι ευρωπαϊκή αλλιώς θα πάψει να υπάρχει» ο ιστορικός Αλέν Μπεργκουνιού και ο ερευνητής Ζεράρ Γκρυνμπέργκ εκτιμούσαν ότι η οικονομική κρίση προσφέρει στη σοσιαλδημοκρατία την ευκαιρία να ξαναγίνει μια «χρήσιμη» πολιτική δύναμη, υπό τον όρο να «αναλάβει πνευματικά και πολιτικά τις ευθύνες της για την κρίση». Είναι γεγονός: η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία περνά μια μεγάλη υπαρξιακή κρίση.
Στην Ευρώπη τα κόμματα που προέρχονται από αυτήν έχουν χάσει δεκατρείς από τις δεκαπέντε τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Οπου βρίσκονται στην εξουσία η πολιτική τους είναι έντονα αντιδημοφιλής (Βρετανία, Γερμανία). Οσα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, παρ΄ ότι έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρές πολιτικές από τα νεοδεξιά κυβερνητικά κόμματα, δεν έχουν φωνή και κρίνονται ελάχιστα αξιόπιστα από τους πολίτες (Γαλλία, Ιταλία).
Σε έναν οικονομικό κόσμο που αλλάζει, οι κκ. Μπεργκουνιού και Γκρυνμπέργκ προειδοποιούν τους σοσιαλιστές να μην υποπέσουν σε «αντικαπιταλιστικές εξάρσεις». Ξεχνούν να διευκρινίσουν ότι ο σοσιαλισμός γεννήθηκε ως αντίθεση στον καπιταλισμό και ότι από το 1920 η ρεφορμιστική οικογένειά του δεν έπαψε να προσπαθεί να επιφέρει αλλαγές δημοκρατικά, βήμα προς βήμα. Είναι παράξενο ότι οι δύο ερευνητές δεν αναφέρουν πουθενά τη «νέα» σοσιαλδημοκρατία που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1980.
Μέσω της κυβερνητικής εμπειρίας της στη Γαλλία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα αυτή η «σύγχρονη» Αριστερά συνεισέφερε στην έλευση του οικονομικού καπιταλι σμού απορυθμίζοντας τις οικονομικές αγορές. Ιδιωτικοποίησε το τραπεζικό σύστημα και τις στρατηγικές επιχειρήσεις και ιδιοποιήθηκε- χωρίς ποτέ να το αναγνωρίζει- τη νεοφιλελεύθερη σκέψη των δεξιών αντιπάλων της. Αυτή η υποκριτική στάση σταμάτησε το 1997, με την άνοδο στην εξουσία του Τόνι Μπλερ, ο οποίος χωρίς συμπλέγματα διεκδίκησε μερίδιο στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: υποστήριξη στην απορύθμιση των αγορών, μείωση των φόρων στα υψηλά εισοδήματα, ευελιξία της αγοράς εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις και διάλυση του Κράτους Προνοίας.
Ο μπλερικός τρίτος δρόμος προκάλεσε τον θαυμασμό της σοσιαλδημοκρατίας στο σύνολό της, σε βαθμό που το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών δεν κατόρθωσε να καταδικάσει την εισβολή στο Ιράκ! Την περίοδο 1997-2006 η σοσιαλδημοκρατία έψελνε σε κάθε εθνική γλώσσα το μπλερικό τροπάριο: «Δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές οικονομικές πολιτικές, υπάρχουν μόνο πολιτικές που λειτουργούν και άλλες που δεν λειτουργούν». Οι σοσιαλιστές υποψήφιοι στις δύο τελευταίες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας έχασαν επειδή θέλησαν να εισαγάγουν αυτή την ατζέντα. Χρειάζεται πραγματικά να επιμένουμε σε έναν δρόμο ο οποίος οδήγησε σε μεγάλες ήττες τη στιγμή που ακόμη και η ίδια η νέα Δεξιά ανακαλύπτει τις αρετές του δημόσιου παρεμβατισμού απέναντι στα σφάλματα της αγοράς;
Προτού καν ξεσπάσει η οικονομική κρίση η Ευρώπη είχε γίνει η ζώνη με την ασθενέστερη ανάπτυξη στον κόσμο, όπου το άνοιγμα στον ανταγωνισμό στάθηκε ανίκανο να τονώσει τις επενδύσεις. Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι δύο ερευνητές, η σοσιαλδημοκρατία δεν αποδυναμώθηκε από την κρίση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Η ιδεολογική και πολιτική κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ήταν εκείνη που έσπρωξε την Ευρώπη σε μια οπισθοδρομική και αντικοινωνική δίνη την οποία σήμερα αμφισβητούν οι λαοί.
Για να σβήσει την οικονομική πυρκαϊά το σχέδιο Μπράουν ξεφεύγει από όλους τους κανόνες της μπλερικής σκέψης. Η σοσιαλδημοκρατία όμως δεν θα πρέπει να αρκεστεί στο να χειροκροτήσει τη χωρίς αντάλλαγμα κοινωνικοποίηση των χρεών του παιχνιδιού του οικονομικού καπιταλισμού ζητώντας τη συνέχιση των «διαρθρωτικών αλλαγών». Θα χάσει ακόμη περισσότερο τη φωνή της τη στιγμή που η Δεξιά επωφελείται της κρίσης για να δικαιολογήσει την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεών της και να καταστήσει μη αναστρέψιμο το ξήλωμα των οργάνων του δημόσιου ελέγχου της παραγωγής και της κατανομής του πλούτου.
Αυτό που θα πρέπει να προτείνει για να σώσει την Ευρώπη από την ύφεση είναι ένα πραγματικό Νew Deal. Ενα πρόγραμμα μεγάλων έργων που θα περιλαμβάνει τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και των δημόσιων υπηρεσιών (μεταφορές, επικοινωνίες, νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια). Τα κράτη θα πρέπει επίσης να αυξήσουν τη συμμετοχή τους με δικαίωμα ψήφου και ελέγχου στον τραπεζικό τομέα αλλά και στις στρατηγικές επιχειρήσεις που η αξία των μετοχών τους δέχεται επίθεση στο Χρηματιστήριο.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θα πρέπει να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις για την ανακατανομή των φόρων ώστε το βάρος να μη βαρύνει μόνο τις μεσαίες και φτωχότερες τάξεις. Πρέπει επιτέλους να προτείνει στους κοινωνικούς εταίρους να συμφωνήσουν σε μια αύξηση των μισθών με βάση την παραγωγικότητα και τον πληθωρισμό ώστε να εξαλείψει τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στους ευρωπαϊκούς κλώνους του αμερικανικού μοντέλου η στασιμότητα του μέσου μισθού αποτελεί την αιτία της αύξησης των χρεών των νοικοκυριών.
Οι μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις δεν θα κερδηθούν «στο κέντρο». Οι ψηφοφόροι που έφεραν στην εξουσία τα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής Δεξιάς ανήκουν στις λαϊκές τάξεις. Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προσπαθήσει να τις κατακτήσει, αλλιώς θα πάψει να υπάρχει.
Ο κ. Λικμ Χοάνγκ Νγκοκ είναι οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Ρaris Ι. Ο κ. Φιλίπ Μαρλιέρ είναι πολιτειολόγος του University College London.
Την ευρωπαϊκή του πορεία ξεκίνησε -με αρκετά προβλήματα- χθες το πρωί ο «υπολογιστής των 100 δολαρίων», ο οποίος κοστίζει... 200 ευρώ!
Η διανομή του υπολογιστή βασίζεται στο πρόγραμμα «Αγόρασε Ενα, Δώσε Ενα», στο πλαίσιο του οποίου ο αγοραστής αποκτά έναν υπολογιστή για τον εαυτό του και δωρίζει έναν ακόμα στον Τρίτο Κόσμο. Σύμφωνα με το βρετανικό υποκατάστημα της Amazon, για τη συμμετοχή στο -φιλόδοξο, ελέω και οικονομικής κρίσης- πρόγραμμα, ο καταναλωτής πρέπει να δώσει 275 λίρες (ή 340 ευρώ, 170 ανά υπολογιστή), καθώς και άλλες 50 λίρες (ή 60 ευρώ) για να το λάβει στο σπίτι ή το γραφείο του. Επιπροσθέτως, η Amazon Βρετανίας δέχεται μεν παραγγελίες, προσθέτοντας όμως πως η παράδοση των υπολογιστών θα αρχίσει στα μέσα Δεκεμβρίου. Στη σχετική σελίδα επισημαίνεται επίσης πως, σε αντίθεση με άλλα προϊόντα που πωλούνται από το online κατάστημα, ο υπολογιστής δεν διατίθεται στην ηπειρωτική Ευρώπη. Κανένα από τα υπόλοιπα καταστήματα της Amazon στη Γηραιά Ηπειρο (Γαλλία, Γερμανία κ.τ.λ.) δεν διαθέτει τον υπολογιστή, γεγονός που προκαλεί αρκετά ερωτήματα σχετικά με την οργάνωση (ή την ανοργανωσιά) του εγχειρήματος. Ο «υπολογιστής των 100 δολαρίων» αποτελεί καρπό ενός φιλόδοξου οράματος του καθηγητή του ΜΙΤ, Νικ. Νεγκρεπόντε, για τη διάδοση της πληροφορικής στις αναπτυσσόμενες χώρες. Κατά τη σχεδίαση του υπολογιστή υιοθετήθηκαν διάφορες τεχνικές και λύσεις προκειμένου να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα το κόστος κατασκευής και, ίσως, το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του είναι ότι χρησιμοποιεί ελεύθερο λογισμικό στη θέση των εμπορικών λύσεων της Microsoft ή άλλων εταιρειών. Ως σήμερα έχουν διατεθεί 500.000 υπολογιστές σε 31 χώρες, όπως η Καμπότζη, ο Λίβανος, το Περού και η Αιθιοπία. Η Ελλάδα είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για τον εξοπλισμό των δημοτικών σχολείων με τον υπολογιστή, όμως το σχέδιο παραμένει στα χαρτιά.
Αθήνα στις φλόγες...Θάνατος 16χρονου από πυρά ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια. Νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού έπεσε το βράδυ του Σαββάτου 16χρονος στα Εξάρχεια. Ολονύκτιες συμπλοκές μεταξύ αντιεξουσιαστών και αστυνομικών στην Αθήνα. Τεράστιες οι ζημιές στην πρωτεύουσα, επεισόδια και σε άλλες πόλεις. Παραιτήσεις των κ.κ. Παυλόπουλου και Χηνοφώτη, οι οποίες όμως δεν έγιναν δεκτές. Νέες πορείες διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΤΩΡΑ Κλειστός με κλούβες ο δρόμος στην ΓΑΔΑ στην Πανόρμου και το γήπεδο. Ολόκληρος στρατός απο αστυνομικούς κατεβαίνει να αντιμετωπίσει τα περίπου 5.000 ατομα που ανεβαίνουν απο το πεδίο του Άρεως τα πρώτα δακρυγόνα έπεσαν. Πρέπει να έχουν ξεκινήσει να σπάνε και τα δακρυγόνα είναι πάρα πολλά.
Μια η ώρα το πρωί κι όμως.. πρέπει να προετοιμαστώ καλά για το μάθημα της επομένης. Νεοελληνική Γλώσσα, Β τεύχος ,ενότητα 4, σχολείο. Το αποφάσισα. Αυριανό και μεθαυριανό και παντοτινό μάθημα ο νεκρός Αλέξανδρος. Που μπορεί και να τον προσπέρασα εκείνο το απόγευμα οδεύοντας προς το Χημείο για την παρακολούθηση σεμιναρίου βιωματικής διδασκαλίας. Εκείνη την ίδια ώρα που αποχωρούσα με ευφρόσυνη διάθεση και σχέδια για ένα πιο ζωντανό και ευφάνταστο μάθημα από Δευτέρα, εκείνη την ίδια ώρα τον σκότωναν. Σε απόσταση μερικών μέτρων οι δύο μας , ίσως πριν κλείσει για πάντα τα μάτια να συναντήθηκαν έστω κι αστραπιαία τα όνειρά μας. Η δίψα για ζωή . Η διάθεση να γκρεμίσεις κάθε τι άσχημο, να εξαφανίσεις το περιττό ,το άδειο, το νεκρό. Και εξαφάνισαν εκείνον για να μπορούν με μεγαλύτερη άνεση να γεμίζουν τα σχολικά βιβλία με τη σαβούρα που αποβλακώνει, τις σχολικές τάξεις με γυάλινα απαθή βλέμματα. Γιατί αυτό φοβούνται. Τη σπίθα στα μάτια των μαθητών που ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να βάλει φωτιά στις βιτρίνες του κόσμου τους.
Ενότητα 4α ,λοιπόν, θέμα :σχολείο .Κλείστε τα βιβλία ,παιδιά, κι ανοίξτε τα μάτια σας. Πείτε μου μόνο τι βλέπετε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άδειες ψυχρές τάξεις ,ατέλειωτους μονολόγους, πλήξη ,απουσιολόγια και βιβλία άψυχης ύλης και να μετράς αντίστροφα τη ζωή σου μέχρι το σχόλασμα ,μέχρι να ξαναμπείς στο ρινγκ για τον επόμενο γύρο.
Ενότητα 4β, οι χρόνοι των ρημάτων . Οι χρόνοι ,λοιπόν είναι ένας. Ο σταματημένος, ο χρόνος της ακαριαίας στιγμής που κόβει το νήμα μιας ανθρώπινης ζωής , που συμπυκνώνει τη σιωπηρή απελπισία του παρελθόντος με την ηχηρή κραυγή του παρόντος και την αστραπιαία λάμψη του μέλλοντος. Και οι τρόποι του ρήματος είναι ένας ,ο στιγμιαίος που φέρνει στην επιφάνεια συντελεσμένα και συντελούμενα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα.
Ενότητα 4γ, οι σημασίες των εγκλίσεων του ρήματος. Οι εγκλίσεις ,παιδιά, σε αντίθεση με τους χρόνους είναι απειράριθμες, όσες και οι εκφράσεις της ανθρώπινης ψυχής. Αν σπάσετε τις καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις σε δήθεν αντικειμενική οριστική , μοιρολατρική υποτακτική και μισαλλόδοξη προστακτική ,αν ξεφύγετε από τον απόλυτο παραλογισμό των παραδειγμάτων «έγινε ΜΙΑ δολοφονία», «ας μη γινόταν Η δολοφονία» , «δολοφονήστε», μόνο τότε θα οξυγονωθεί το μυαλό και θα ξεπηδήσουν ερωτήματα ,παγιδευμένες και άρρητες σκέψεις και συναισθήματα. Θα ξαναθυμηθείτε εκείνο το παιδικό «γιατί;» που έμπαινε πριν από οποιαδήποτε έκφραση . Δεν έχετε ελπίδα να μάθετε ποτέ τις εγκλίσεις αν δεν εξασκηθείτε στις επίμονες ερωτηματικές και στις απαιτητικές αιτιολογικές προτάσεις.
Ενότητα 4δ,παραγωγή λόγου. Θέμα: τα όνειρα ενός 15χρονου. Οδηγίες :Αριθμός λέξεων και προτάσεων απεριόριστος. Χρόνος :όλη η υπόλοιπη ζωή σας. Επιτρέπονται κάθε είδους λάθη αρκεί για τη διόρθωσή τους να χρησιμοποιείτε την αγάπη σας για ελευθερία και όχι τα φοβικά σας σύνδρομα. Μπορείτε να ανατρέξετε σε οποιεσδήποτε πηγές αρκεί το τελικό αποτέλεσμα να φέρει τη δική σας σφραγίδα. Και βέβαια μπορείτε να ενώσετε τα θρανία και να δημιουργήσετε ένα ομαδικό γραπτό ,και βέβαια μπορείτε να βγείτε από την τάξη να συνεχίσετε την εργασία σας έξω συντροφιά με τους συνομηλίκους σας ,βεβαίως και μπορείτε να την εκθέσετε στα βλέμματα των ενηλίκων ,μην σας φοβίσει η αμηχανία τους . Γνωρίζουν κατά βάθος ότι είστε η μόνη τους ελπίδα για ολική επαναφορά στη ζωή. Όχι, δεν θα υπάρχει βαθμολόγηση…
Με δύο συνεντεύξεις που έδωσε σήμερα ο υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης , προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το γεγονός ότι διασκέδαζε στα μπουζούκια το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μιλώντας στη ΕΡΤ και το ΣΚΑΙ.100,3 ο κ. Στυλιανίδης δεν αρνήθηκε ότι ήταν στα μπουζούκια αλλα δήλωσε:
"το Σάββατο το βράδυ ήμουν με τον υφυπουργό Εσωτερικών Χρήστο Ζώη σε μία κοινωνική εκδήλωση λόγω της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Μόλις ενημερωθήκαμε για το τραγικό γεγονός, φύγαμε».
Σε σημερινό του όμως δημοσίευμα ο "Ελεύθερος Τύπος" επανέρχεται στο θέμα, διαψεύδοντας τον υπουργό: "O κ. Στυλιανίδης υποστηρίζει ότι μόλις, περί τις 12.30 μετά τα μεσάνυκτα, πληροφορήθηκε το θλιβερό συμβάν έσπευσε να φύγει από το μαγαζί. Αλλες ασφαλείς πληροφορίες, όμως, αναφέρουν ότι η συντροφιά του κ. Στυλιανίδη διασκέδαζε στο τραπέζι νούμερο 8, μπροστά στην πίστα, έως τις 4.30 τα ξημερώματα.
Και όχι μόνο αυτό. Την επομένη το βράδυ στις 8 -κι ενώ καιγόταν ήδη όλη η Αθήνα-, ο κ. Στυλιανίδης φωτογραφήθηκε στο ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό, ομάδα της εκλογικής του περιφέρειας"
Για την παρουσία του στο γήπεδο την επόμενη ημέρα,o κ. Στυλιανίδης είπε ότι πήγε να δει συντοπίτες του που τον είχαν καλέσει και αποχώρησε πολύ πριν τελειώσει ο αγώνας..
Τα ...οδοιπορικά των μοναχών-κτηματομεσιτών της μονής του Βατοπεδίου κοστίζουν 110.000 � και τα καύσιμα 240.000 � ετησίως, σύμφωνα με τα όσα κατέθεσαν με το υπόμνημα τους στην Εξεταστική Επιτροπή οι Εφραίμ και Αρσένιος. Τα καυσόξυλα κοστίζουν 50.000 ευρώ ενώ το σύνολο των εξόδων ξεπερνά το 1 εκατ. ευρώ. Οι εξωφρενικές αυτές δαπάνες που αποκαλύπτονται με αφορμή το σκάνδαλο, κάνουν ακόμη πιο επιτακτικό το αίτημα της φορολόγησης της εκκλησίας.
Έκπληξη, οργή, θυμό δήλωσαν ότι νιώθουν αρκετοί άνθρωποι ενταγμένοι ή ανένταχτοι στο χώρο της Αριστεράς από τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα «ότι ο Συνασπισμός πρέπει να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Οργή και θυμό μπορώ να το καταλάβω, έκπληξη όμως γιατί; Ποιο το καινούριο στοιχείο που φέρνουν στην επιφάνεια, οι εν λόγω δηλώσεις; Σε ποια παράδοση έθεσαν τέλος; Ποια τομή στη συνέχεια και στη σκέψη του συγκεκριμένου κόμματος δημιούργησαν; Το δυστύχημα είναι ότι πολλοί, πραγματικά, απορούν και εξανίστανται. Δηλαδή ποια διαφορετική αντιμετώπιση περίμεναν από το ΚΚΕ; Πως εξηγείται η δυσάρεστη έκπληξη, που, νιώθουν άνθρωποι που βρίσκονται στο χώρο της αντιδογματικής Αριστεράς;
Τα προσωπικά (μας) βιώματα Θυμίζει σε πολλούς την προσωπική τους ιστορία και διαδρομή μέσα από την ΚΝΕ την οποία θέλουν να αποτινάξουν. Καταγγέλλουν την κ. Παπαρήγα θέλοντας να απωθήσουν τις δικές τους ενοχές, για μικρές ή μεγαλύτερες παρόμοιες συμπεριφορές. Σαν να λένε: όταν ήμασταν εμείς ενταγμένοι αυτά δεν γίνονταν, και όταν το ξανασκέφτονται προσθέτουν, τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό. Αντιθέτως. Αυτά γίνονταν και ήταν ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους κόσμος και κοσμάκης μετακόμισε για αλλού ή πήγε σπίτι του. Η επανάληψη τέτοιων στερεότυπων επιβεβαιώνει την ορθότητα της αποχώρησης. Με άλλα λόγια «αυτή η στάνη αυτό το τυρί έβγαζε» με εμάς ή και χωρίς εμάς.
Το ναυάγιο της πολιτικής κατεύθυνσης Αφορά την πολιτική κατεύθυνση, που σε γενικές γραμμές λέει: Εμείς θέλαμε να συνεργαστούμε με το ΚΚΕ για να αντισταθούμε από κοινού στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά αυτό δεν το περιμέναμε. Ξεπερνάει κάθε όριο. Θέλουμε αλλά δεν μας το επιτρέπει η στάση του εν δυνάμει συμμάχου μας. Τι περίμεναν δηλαδή ότι η Αλέκα Παπαρήγα θα απεκδυόταν την ακολουθούμενη πολιτική πρακτική του κόμματός της επειδή θα πειθόταν από τα συνασπισμιακά επιχειρήματα; Εδώ ένα νεκρό παιδί δεν στάθηκε ικανό να αλλάξει την κομματική απόφαση για χωριστές συγκεντρώσεις. Υπάρχει πολίτης που να υπάρχει ίχνος ορθολογισμού στη σκέψη του και να θεωρεί αυτό το σενάριο πιθανό; Αν όχι γιατί επαναφέρεται, παρά τις απορρίψεις; Επειδή ο κόσμος του ΚΚΕ είναι προοδευτικός; Επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για το καλό του τόπου; Ή μήπως υπάρχουν άνθρωποι που επί της ουσίας, δεν έφυγαν από την κομματική λογική, ακόμη κι όταν αποχώρησαν από τον κομματικό οργανισμό. Άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα για το χώρο τους αν υπήρχε, βρε αδερφέ, μια μορφή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού; Ή άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έπεσε μόνο το τείχος του Βερολίνου, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα ιδεών, οριστικά και αμετάκλητα.
Η κ. Παπαρήγα ευθαρσώς κατέθεσε την άποψή της για τις κινητοποιήσεις και το ρόλο του Συνασπισμού. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό από αυτό που εκπέμπεται σχεδόν καθημερινά από τα κομματικά όργανα. Μπέρδεψε μαζί την αυτονομία των κινημάτων, τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τους κουκουλοφόρους και προσπάθησε να ενοχοποιήσει λογικές και πρακτικές που δεν εντάσσονται στην κομματική λογική. Τι περιμέναμε δηλαδή να κάνει; Μπορείς να ξεθάβεις τον Στάλιν και να προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τι καινούριο γεννιέται στην κοινωνία; Τίποτε παράξενο μέχρι εδώ. Τον λόγο της έκπληξης ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω.
Δηλητηριάζεται η λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού Σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης για τους ψαράδες της περιοχής Της Ιωαννας Φωτιαδη
Τεράστιες ποσότητες ψαριών (χέλια, κέφαλοι, τσιπούρες, λαβράκια) βρέθηκαν νεκρά στις αρχές Δεκεμβρίου στη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού. Το φαινόμενο, δυστυχώς, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενο και οι ψαράδες της περιοχής αντιμετωπίζουν πια σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης από τη συνεχή μείωση των ιχθυoαποθεμάτων. «Στις ακτές ξεβράζονται συνεχώς νεκρά ψάρια επειδή το νερό είναι δηλητηριασμένο» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Ιερόθεος Ζαχαρίας, λέκτορας Περιβαλλοντικής Γεωλογίας στο Tμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Οπως επισημαίνει, «βάσει των μετρήσεων που κάναμε, το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα».
Ρύπανση και ανθρώπινα έργα
«Ο “ευξεινισμός”, η ύπαρξη δηλαδή υδροθείου, τοξικής ουσίας σε μεγάλες συγκεντρώσεις, στο κατώτατο επίπεδο των υδάτων της λιμνοθάλασσας, παρουσιαζόταν ανέκαθεν στο Αιτωλικό», διευκρινίζει ο κ. Ζαχαρίας, όμως, όπως επισημαίνει, τα τελευταία χρόνια το ποσοστό έχει αυξηθεί εξαιτίας των ανθρωπογενών επεμβάσεων. Κατ’ αρχήν, μια σειρά έργων εμποδίζουν την απρόσκοπτη ροή υδάτων στη λιμνοθάλασσα, με αποτέλεσμα να μην ανανεώνεται το νερό της, ενώ αντίθετα η εισροή μεγάλης ποσότητας γλυκού νερού από τη Λυσιμαχία επιτείνει το πρόβλημα. Επίσης, φυτοφάρμακα και λύματα χωρίς σωστή επεξεργασία που καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα προκαλούν επιπλέον ρύπανση. «Τα νερά της λίμνης Λυσιμαχίας, που είναι γλυκά, παροχετεύονταν για αρκετά χρόνια στη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού. Ετσι, το αλμυρό νερό της λιμνοθάλασσας που είναι βαρύτερο από το γλυκό της Λυσιμαχίας, εγκλωβιζόταν στον πυθμένα, με αποτέλεσμα να μην οξυγονώνεται» εξηγεί ο κ. Ζαχαρίας. «Τα ύδατα δυστυχώς λόγω διαφορετικής πυκνότητας δεν αναμειγνύονταν» προσθέτει. Παράλληλα, στη λιμνοθάλασσα καταλήγουν μεγάλες ποσότητες νερού από τα αντλιοστάσια, τα οποία συλλέγουν τα αρδευτικά νερά από την περιοχή. «Τα νερά αυτά βρίθουν υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, που προκαλούν ευτροφισμό και κατ’ επέκταση συντείνουν στην ανάπτυξη θειοβακτηρίων, βακτηρίων δηλαδή που παράγουν υδρόθειο». Από πολλούς εκφράζονται επιφυλάξεις σχετικά με την ορθή λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού της πόλης που δεν καθαρίζει επαρκώς τα λύματα που καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα. «Λύση μπορεί να δοθεί στα προβλήματα αυτά, αν προωθηθεί η οξυγόνωση των νερών της λιμνοθάλασσας, φυσικά ή τεχνητά, αφού το οξυγόνο εξουδετερώνει το υδρόθειο», υπογραμμίζει ο κ. Ζαχαρίας, «διαφορετικά, οι επιπτώσεις από την αύξηση του υδροθείου δεν θα περιοριστούν στα ψάρια, αλλά θα επηρεάσουν και τη δημόσια υγεία των κατοίκων στις γύρω περιοχές».
Τα καιρικά φαινόμενα
Την κατάσταση όσον αφορά την αλιεία στην περιοχή επιδείνωσαν το τελευταίο χρονικό διάστημα και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν την περιοχή. «Στις 22 Νοεμβρίου σημειώθηκαν έντονοι νοτιοδυτικοί άνεμοι που προκάλεσαν ζημιές στους ιχθυοφραγμούς, που διαχωρίζουν τη λιμνοθάλασσα από τη θάλασσα» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Βαγγέλης Δημητρίου, ιχθυολόγος και επικεφαλής στη Διεύθυνση Αλιείας του νομού Αιτωλοακαρνανίας. «Με συνέπεια να χαθεί περισσότερο από το 50% της παραγωγής. Μεγάλος αριθμός ψαριών “έφυγε” στο ανοικτό πέλαγος είτε επειδή έσπασαν οι λουρονησίδες είτε επειδή οι συνεταιρισμοί άνοιξαν τους ιχθυοσυλληπτικούς σταθμούς σε μια προσπάθεια να τους προφυλάξουν από τους σφοδρούς ανέμους».
Θανάτους ψαριών καταγγέλλουν όμως και οι ψαράδες στο Μεσολόγγι. «Το σύνολο της παραγωγής έχει χαθεί, θα ψαρέψουμε πάλι τον Αύγουστο», λέει ανήσυχος στην «Κ» ο Τάκης Κουτσόργιος, πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Αλιέων Ελλάδας και ψαράς στην περιοχή Μεσολογγίου. Οι αλιείς είχαν ήδη δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την αρχή του φθινοπώρου, αφού η παρατεταμένη καλοκαιρία είχε απομακρύνει από τη λιμνοθάλασσα τους πληθυσμούς των ψαριών. «Η κατάσταση είναι απελπιστική για εμάς» δηλώνει ο κ. Κουτσόργιος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου - Αιτωλικού αποτελεί φυσικό ιχθυοτροφείο για χιλιάδες ψάρια. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού -περίπου 800 οικογένειες στο Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και τις Οινιάδες- βιοπορίζεται από την αλιεία.
H σωτηρία της ανθρωπότητας από τους ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ είναι τόσο σημαντική όσο η σωτηρία των τροπικών δασών από την καταστροφή, σύμφωνα με τον Πάπα Βενέδικτο τον 16ο. Ο Πάπας ανέφερε τις απόψεις του για την πλήρη απόρριψη της θεωρίας των φύλων, στην τελευταία του ομιλία του έτους στο Βατικανό.
Η υπεράσπιση των δημιουργημάτων του Θεού δεν περιορίζεται στην προστασία του περιβάλλοντος αλλά και στην προστασία του ανθρώπου από την αυτοκαταστροφή, τόνισε. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπερασπίζεται τα δημιουργήματα του Θεού, «δεν υπερασπίζεται μόνο τη γη, το νερό και τον αέρα... αλλά προστατεύει επίσης τον άνθρωπο από την καταστροφή του από τον ίδιο του τον εαυτό».
Ο Πάπας μίλησε για «οικολογία του ανθρώπινου είδους» δηλώνοντας ότι αν τα τροπικά δάση αξίζουν την προστασία μας, η ανθρωπότητα... δεν την αξίζει λιγότερο. Ακόμα, προειδοποίησε ότι η θεωρία των φύλων κάνει ασαφή τη διαφορά μεταξύ αρσενικού και θηλυκού και μπορεί έτσι να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου είδους.
Η θεωρία των φύλων διερευνά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τους ρόλους που αναθέτει η κοινωνία στα άτομα σύμφωνα με το φύλο τους και τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη βιολογική τους ταυτότητα. Οι ομάδες ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, προωθούν τη θεωρία ως κλειδί για κατανόηση και ανοχή.
Ο Πάπας εξέφρασε την πλήρη απόρριψη της θεωρίας και δήλωσε ότι δεν είναι παλιομοδίτη μεταφυσική να συνιστάς σεβασμό για τη φύση του ανθρώπινου είδους ως γυναίκα και άντρα.
Η Καθολική Εκκλησία αντιτίθεται στον γάμο ομοφυλοφίλων. Διδάσκει ότι ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι ανήθικη, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις είναι.
Μια νέα μορφή σιωπηλής διαμαρτυρίας εξαπλώνεται στη Γαλλία, ενάντια στις απελάσεις των μεταναστών και στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους. Είναι οι «κύκλοι σιωπής», όπου οι διαμαρτυρόμενοι δεν οργανώνουν πορεία ούτε φωνάζουν συνθήματα. Αντίθετα, παραμένουν ακίνητοι και σιωπηλοί, κάνοντας έτσι πράξη το ρητό του Ευριπίδη: «Μίλα, αν έχεις λέξεις πιο δυνατές από τη σιωπή».
Οι σιωπηλοί διαδηλωτές πιστεύουν στην «ενεργή σιωπή», που συχνά φωνάζει πολύ δυνατότερα από οποιαδήποτε τις πιο έντονες κραυγές. Γιατί, όμως, κύκλος; «Γιατί στον κύκλο, όλοι έχουμε την ίδια απόσταση από το κέντρο. Είναι μια μορφή ισότητας που αλλάζει το τοπίο των παραδοσιακών διαδηλώσεων», δήλωσε η Μαρί-Τερέζ Φαντασιά πιστή καθολική και συνδικαλίστρια. Κατά την άποψή της, η ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας τηρεί σιγή ιχθύος στο θέμα των παράνομων μεταναστών.
Το κίνημα των «κύκλων σιωπής» ξεκίνησε στην Τουλούζ όταν η Ίρις Ρουτέρ, μία καθολική πάστορας, έλαβε ένα email από τους Φρανσισκανούς Μοναχούς της Τουλούζ το οποίο έλεγε: «Η σιωπή δημιουργεί ερωτήματα και επιτρέπει στον καθένα να σκεφθεί». Η φράση αυτή υπήρξε η σπίθα που έδωσε στην Ίρις την ιδέα να οργανώσει τον πρώτο «κύκλο σιωπής» για τα δικαιώματα των μεταναστών. «Σήμερα, πάνω από 60 πόλεις οργανώνουν τους δικούς τους κύκλους σιωπής», δήλωσε με περηφάνεια η Ίρις.
«Γέφυρες και όχι τείχη», γράφει το αυτοκόλλητο που έχει κολλημένο στο μπράτσο του ο Μαρσέλ Σιγκιουρέτ, στρατιωτικός υπάλληλος και συμμετέχων στους «κύκλους σιωπής». Όπως και ο φιλόσοφος του διαφωτισμού, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, έτσι και ο Μαρσέλ διαμαρτύρεται στη σιωπή, σαν ένα είδος «πολιτικής ανυπακοής».
Έκπληξη; Γιώργος Τσουκαλάς Έκπληξη, οργή, λύπη, θυμό δήλωσαν ότι νιώθουν αρκετοί άνθρωποι ενταγμένοι ή ανένταχτοι στο χώρο της Αριστεράς από τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα «ότι ο Συνασπισμός πρέπει να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Οργή, λύπη και θυμό μπορώ να το καταλάβω, έκπληξη όμως γιατί; Ποιο το καινούριο στοιχείο που φέρνουν στην επιφάνεια, οι εν λόγω δηλώσεις; Σε ποια παράδοση έθεσαν τέλος; Ποια τομή στη συνέχεια και στη σκέψη του συγκεκριμένου κόμματος δημιούργησαν; Ποια διαφορετική αντιμετώπιση των γεγονότων περίμεναν από το ΚΚΕ; Ας θέσουμε πιο συγκεκριμένα το ερώτημα: Πώς ενώ οι δηλώσεις και η πρακτική ενός κόμματος είναι απολύτως προβλέψιμες, πολλοί από όσους βρίσκονται εκτός των κομματικών συνόρων νιώθουν τόση έκπληξη, που αδυνατούν όπως λένε οι ίδιοι να δώσουν μια λογική εξήγηση.
Τα προσωπικά τους (μας) βιώματα Οι τωρινές και πολλές από τις προηγούμενες της θέσεις και αντιλήψεις κ. Παπαρήγα επαναφέρουν λογικές που κατά το παρελθόν πολλοί υπερασπίστηκαν και για τις οποίες σήμερα δεν νιώθουν ιδιαίτερα υπερήφανοι. Οι δηλώσεις αυτές τούς θυμίζουν στιγμές της προσωπικής τους ιστορίας που θέλουν να αγνοούν ή να απωθήσουν. Το πρώτο επίπεδο προσωπικής άμυνας λίγο πολύ λέει: όταν ήμασταν εμείς στο κόμμα αυτά δεν γίνονταν. Όταν το ξανασκέφτονται προσθέτουν, τουλάχιστον σε όχι αυτό το βαθμό. Ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω. Αυτά γίνονταν και ήταν ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους κόσμος και κοσμάκης μετακόμισε για αλλού ή πήγε σπίτι του. Ας το σκεφτούν πιο νηφάλια. Η επανάληψη τέτοιων στερεότυπων επιβεβαιώνει την ορθότητα της αποχώρησης. Συμπερασματικά, όπως λέει και η παροιμία «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει» με εμάς ή και χωρίς εμάς.
Το ναυάγιο της πολιτικής κατεύθυνσης Η έκπληξη και η αδυναμία εξήγησης αφορά την πολιτική κατεύθυνση, που σε γενικές γραμμές λέει: Εμείς θέλαμε να συνεργαστούμε με το ΚΚΕ για να αντισταθούμε από κοινού στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά αυτό δεν το περιμέναμε. Ξεπερνάει κάθε όριο. Τι περίμεναν δηλαδή ότι η Αλέκα Παπαρήγα θα απεκδυόταν την ακολουθούμενη πολιτική πρακτική του κόμματός της επειδή θα πειθόταν από τα συνασπισμιακά επιχειρήματα; Εδώ ένα νεκρό παιδί δεν στάθηκε ικανό να αλλάξει την κομματική απόφαση για χωριστές συγκεντρώσεις. Υπάρχει πολίτης που να υπάρχει ίχνος ορθολογισμού στη σκέψη του και να θεωρεί αυτό το σενάριο πιθανό; Αν όχι γιατί επαναφέρεται, παρά τις απορρίψεις; Επειδή ο κόσμος του ΚΚΕ είναι προοδευτικός; Επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για το καλό του τόπου; Ή μήπως υπάρχουν άνθρωποι που επί της ουσίας, δεν έφυγαν από την κομματική λογική, ακόμη κι όταν αποχώρησαν από τον κομματικό οργανισμό; Άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα για το χώρο τους αν υπήρχε, βρε αδερφέ, μια μορφή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού; Ή άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έπεσε μόνο το τείχος του Βερολίνου, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων, οριστικά και αμετάκλητα. Η κ. Παπαρήγα ευθαρσώς κατέθεσε την άποψή της για τις κινητοποιήσεις και το ρόλο του Συνασπισμού. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό από αυτό που εκπέμπεται σχεδόν καθημερινά από τα κομματικά όργανα. Μπέρδεψε μαζί την αυτονομία των κινημάτων, τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τους κουκουλοφόρους και προσπάθησε να ενοχοποιήσει λογικές και πρακτικές που δεν εντάσσονται στην κομματική λογική. Τι περιμέναμε δηλαδή να κάνει; Μπορείς να ξεθάβεις τον Στάλιν και παράλληλα να προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τι καινούριο γεννιέται στην κοινωνία; Τίποτε παράξενο μέχρι εδώ. Τον λόγο της έκπληξης κάποιων προσπαθώ ακόμη να καταλάβω.
Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην πολιτική της αριστεράς, είναι χρήσιμες η ιστορία και η θεωρία. Και η ιστορία των θεωριών. Φωτίζουν τα γεγονότα. Στη συζήτηση λοιπόν που διεξάγουμε για τη νεανική έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θα δοκιμάσω να δω διαχρονικά τον ρόλο της βίας στην πολιτική της αριστεράς και την απάντηση της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.
Ο Άγγελος Ελεφάντης μας θύμιζε ότι η χρονική περίοδος, όπου στην πολιτική της αριστεράς η βία είχε σημαντικό ρόλο, ταυτιζόμενη με την επανάσταση, ήταν η εποχή ανάμεσα στους δύο πολέμους, που διεξήχθησαν κυρίως στην Ευρώπη. Από το 1914 ώς το 1945 όλοι ασκούσαν την πολιτική με όπλα. Σ' αυτά τα πλαίσια και στην αριστερά η βία κατέλαβε σημαντικό ρόλο στην πολιτική της. Δεν είχε την ίδια κυρίαρχη βαρύτητα στις αντιλήψεις του Μαρξ. Ας σημειώσουμε πάντως ότι ακόμα και σ' αυτή την περίοδο που η αριστερά επιλέγει τη βία, αυτή έχει ως στόχο τα κέντρα εξουσίας και η αριστερά είναι ριζικά αντίθετη με την άσκοπη βία κατά άσχετων στόχων.
Το 1945 με το τέλος του πολέμου οι Ευρωπαίοι κατανόησαν, ότι δεν μπορούν πια να λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές (και τις ταξικές) με τη βία. Αυτό είναι μια ευρωπαϊκή κατάκτηση, που χρειάστηκε εκατομμύρια νεκρούς για να θεμελιωθεί.
Οι κομμουνιστές δυσκολεύτηκαν ίσως να το αποδεχθούν. Ο ευρωκομμουνισμός απέσπασε την έννοια της επανάστασης από τη βία. Όμως αυτό δεν ήταν μόνο ένα ηθικό ζήτημα που αφορούσε μόνο τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Ήταν σημαντικά και ένα πολιτικό ζήτημα. Ήταν μια πολιτική ανάγνωση μιας καινούργιας πραγματικότητας. Ενός καινούργιου καπιταλισμού και ενός καινούργιου κράτους.
Το κράτος στην εποχή του Λένιν, ήταν απλώς μηχανισμός της άρχουσας τάξης (στρατός και αστυνομία), που προάσπιζε τα συμφέροντά της. Οι κομμουνιστές επέλεξαν να φτιάξουν το δικό τους μηχανισμό και να συγκρουστούν με τον μηχανισμό της άρχουσας τάξης και νικώντας, να τσακίσουν την αστική κρατική μηχανή. (Το τι οικοδόμησαν μετά είναι γνωστό. Όπως και η κατάρρευσή του).
Στις υστερότερες δεκαετίες ο καπιταλισμός αλλάζει, για να μείνει βέβαια καπιταλισμός. Το κράτος διευρύνθηκε παρεμβαίνοντας ενεργά σε όλη την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο αστυνομία και στρατός. Ανέπτυξε θεσμούς (εκπαίδευση, ασφάλιση, περίθαλψη και άλλους πολλούς), μέσα στους οποίους βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Προς την ίδια κατεύθυνση οδήγησαν και οι αγώνες του εργατικού και δημοκρατικού κινήματος. Οι θεσμοί βέβαια αυτοί ελέγχονται από την κορυφή.
Έγινε, όμως, έτσι φανερό πώς τέτοιους θεσμούς, μέσα στους οποίους βρίσκονται οι εργαζόμενοι, δεν καλούνται να τους συντρίψουν, αλλά να τους ελέγξουν σε αντιπαλότητα με την άρχουσα τάξη. Έτσι η δημοκρατία - έλεγχος γίνεται το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης, γίνεται ταυτόσημη με την έννοια του σοσιαλισμού και όσον αφορά την πορεία και όσον αφορά το περιεχόμενο.
Αυτή η ταύτιση της έννοιας του σοσιαλισμού με την έννοια της δημοκρατίας έφερνε σε αντιπαράθεση αυτή τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου με τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό.
Ο δημοκρατικός δρόμος δεν είναι μια στιγμιαία σύγκρουση, μια κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων (που άλλωστε δεν υπάρχουν), αλλά μια διαρκής και ενιαία γιγαντιαία μεταρρυθμιστική διαδικασία, που θα επιχειρούσε διαρθρωτικές αλλαγές και που θα ολοκληρωνόταν και σε επεμβάσεις στις παραγωγικές σχέσεις και την οργάνωση της εξουσίας.
Υποκείμενο μιας τέτοιας επαναστατικής διαδικασίας όπου η δημοκρατία έχει αναδειχθεί ως το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι μια φωτισμένη μειοψηφία (θεολογικής νομιμοποίησης), αλλά ένας νέος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία και στο μαζικό κίνημα και στο κοινοβούλιο.
Στην ελληνική αριστερά
Στην Ελλάδα, το κομμουνιστικό κίνημα οδηγήθηκε στη χρήση βίας, στον εμφύλιο δηλαδή, και από επιλογή της άλλης πλευράς, αλλά και από δική του επιλογή. Αυτή η αριστερά παρά το γεγονός ότι βγήκε από την κατοχή ηθικά δικαιωμένη, έχοντας στηρίξει το μεγαλύτερο μέρος της Αντίστασης (με μια δεξιά καταρρακωμένη λόγω της συνεργασίας τμήματος της με τον κατακτητή), παρά το γεγονός ότι κατείχε στρατιωτικά σχεδόν όλη τη χώρα με έναν έμπειρο στρατό, παρόλα αυτά λοιπόν, αυτή η αριστερά έχασε. Χρειάστηκαν τόσοι νεκροί, τόσοι φυλακισμένοι, χρειάστηκε εκτός από τον εμφύλιο να υποστούμε στη συνέχεια και το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και τη δικτατορία, για να κατανοήσουμε ότι το πεδίο της βίας είναι το πεδίο που ευνοεί τους αντιπάλους.
Η μεγαλειώδης απάντηση της ελληνικής αριστεράς απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις ήταν το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και η κορύφωσή του το Πολυτεχνείο. Στη δικτατορία αυτοί που επέλεξαν τη χρήση βίας στην αντίσταση, ήταν ουσιαστικά κεντρώες οργανώσεις: Το Π.Α.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου και η Δημοκρατική Άμυνα. Στην αριστερά η συζήτηση περί βίας αφορούσε μόνο τα «καφέ» του Παρισιού. Η αριστερά στην Ελλάδα, μέσα σε συνθήκες της σκληρότερης βίας του αντιπάλου, που περιλάμβανε δολοφονίες και μαζικές φυλακίσεις και βασανιστήρια, επέλεξε το μη βίαιο μαζικό κίνημα και τον αγώνα για τη δημοκρατία. Και παρά την είσοδο των τανκς, πολιτικά αυτή η αριστερά νίκησε.
Στους εξήντα ανέρχεται ο αριθμός των δημοσιογράφων που έχασαν τη ζωή τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους το 2008. Ο αντίστοιχος αριθμός για το 2007 ήταν 86. Ωστόσο, παρά τη μείωση, η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα με έδρα το Παρίσι, η οποία δημοσιοποίησε τα στοιχεία, επισημαίνει ότι η μείωση αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερο σεβασμό διεθνώς στην ελευθερία του Τύπου.
Όπως και το 2007, το Ιράκ παραμένει και φέτος η χώρα με τις μεγαλύτερες απώλειες δημοσιογράφων κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Παρότι η γενική μείωση οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μείωση του αντίστοιχου αριθμού στο Ιράκ – 47 για το 2007 και 46 για το 2006 – η κατάσταση παραμένει εξίσου ανησυχητική.
Στον απολογισμό των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα ακολουθούν χώρες όπως το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες και το Μεξικό, ως οι περισσότερο επικίνδυνες περιοχές για την ελεύθερη άσκηση της δημοσιογραφίας.
Εντυπωσιακή είναι η μείωση για την Αφρική – 12 το 2007 ενώ μόλις 3 το 2008. Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται και βελτίωση της κατάστασης. Στην περιοχή αυτή, πολλοί δημοσιογράφοι σταμάτησαν να εργάζονται, ενώ ταυτόχρονα διακόπηκε σταδιακά η ανταπόκριση σε εμπόλεμες και ιδιαίτερα επικίνδυνες περιοχές.
Στα γενικότερα στοιχεία, η κατάσταση για το 2008 εμφανίζεται καλύτερη. Λιγότεροι δημοσιογράφοι συνελήφθησαν, απήχθησαν, απειλήθηκαν ή δέχτηκαν επίθεση. Η λογοκρισία κι ο εκφοβισμός δεν συμπεριλαμβάνονται στις παραμέτρους!
Γνώμη Δύο ιδέες, ένα δίδαγμα ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Ιανουαρίου 2009 Τον Μάιο του 1977, έναν ακριβώς χρόνο πριν από την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο κι ενώ η Ιταλία βυθιζόταν στο δράμα των «μολυβένιων χρόνων» της, στην «Ουνιτά», την εφημερίδα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο που προκάλεσε θύελλα συζητήσεων καθώς έθετε ένα τολμηρό για την εποχή ερώτημα: «Είναι δυνατόν να διακρίνουμε το δημοκρατικό κράτος από το σύστημα εξουσίας (αυτό που κάποιοι ονομάζουν «καθεστώς») το οποίο κυριαρχεί τα τελευταία 30 χρόνια;».
Και η απάντηση ήταν πως, παρά την προφανή δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς το δημοκρατικό κράτος, τους δημοκρατικούς θεσμούς, από ένα σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί των θεσμών αυτών, συμφύεται με παρασιτικούς και αυταρχικούς δεσμούς και τους υποτάσσει, η διάκριση αυτή και μπορεί και πρέπει να γίνεται.
Η αμφισβήτηση του «καθεστώτος», συνεπώς, υποστήριζε η «Ουνιτά», δεν έπρεπε να επιτραπεί να μεταφραστεί σε αμφισβήτηση (και μάλιστα βίαιη) του ίδιου του δημοκρατικού κράτους. Αντίθετα, η σθεναρή υπεράσπιση του δημοκρατικού κράτους αποτελεί προϋπόθεση της απελευθέρωσής του από τα παρασιτικά και αυταρχικά δεσμά που το περιορίζουν και το αφυδατώνουν. Και η δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους είναι η προϋπόθεση αποτελεσματικής υπεράσπισής του έναντι εκείνων που το αμφισβητούν στην πράξη, και μάλιστα διά πυρός και σιδήρου. Όλα αυτά ηχούν σαν παλιοκαιρισμένες συζητήσεις άλλων εποχών. Ήταν μια εποχή όπου τα μεγάλα προτάγματα που κίνησαν την Ιστορία και φλόγισαν τα μυαλά των ανθρώπων του 20ού αιώνα ήταν ακόμη ολοζώντανα. Κι ήταν μια χώρα, η Ιταλία, που είχε ζήσει το δικό της 1968, τη Μεγάλη Αναστάτωση, και περιδινιζόταν σε έναν κύκλο βίας όπου, από τη μια πλευρά, μαύρες φασιστικές οργανώσεις (συχνά με τη χρηματοδότηση και καθοδήγηση αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών) έβαζαν βόμβες σε πλατείες σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους για να δημιουργήσουν τον φόβο μιας επικείμενης «κομμουνιστικής ανταρσίας» και, από την άλλη, το κόκκινο «κόμμα των όπλων» στρατολογούσε μέλη από τις πυκνές γραμμές των απογοητευμένων νέων οι οποίοι από το Μεγάλο Κίνημα όδευαν προς το Μεγάλο Riflusso - από τον πυρετό των καταλήψεων και των κινημάτων αντικουλτούρας, τύπου «μητροπολιτικών Ινδιάνων», προς την ιδιώτευση και την εγκατάλειψη κάθε συλλογικής δράσης- και όπλιζε το χέρι τους για έναν κύκλο «πολιτικών» δολοφονιών που θα έκοβαν, υποτίθεται, δρόμο προς την επανάσταση. «Ξεκινήσαμε για την κατάκτηση ενός νέου κόσμου, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι απλώς βοηθούσαμε στη στερέωση του παλιού», θα γράψει αργότερα ένας από τους ηγέτες του «κόμματος των όπλων».
Ούτε η εποχή ούτε οι συνθήκες ούτε το ιδεολογικό κλίμα έχουν αναλογία με όσα ζούμε σήμερα. Κι όμως, για κάποιο λόγο οι συζητήσεις που ξέσπασαν αυτές τις ημέρες, οι αντιπαραθέσεις που προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη και οι πυροβολισμοί του Γενάρη με έκαναν να θυμηθώ και να ανασύρω από το αρχείο εκείνο το άρθρο της «Ουνιτά» και τις συζητήσεις που είχε προκαλέσει με την αίσθηση πως- αν και οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές- κάτι από εκείνον τον παλιό διάλογο γίνεται ξανά επίκαιρο.
Η ιδέα, για παράδειγμα, πως οι προοδευτικές δυνάμεις, η Αριστερά προπάντων, έχουν χρέος να υπερασπίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς από κάθε τύπου βίαιη αμφισβήτηση ώστε να μπορούν να επιδιώκουν τη μεταρρύθμισή τους. Η ιδέα επίσης πως, όταν θεσμοί της δημοκρατίας αμφισβητούνται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η έμφοβη και συντηρητική περιχαράκωση, αλλά η μεταρρύθμισή τους επί το δημοκρατικότερον, η ενίσχυση της κοινωνικής τους νομιμοποίησης. Και το πικρό δίδαγμα της ιταλικής εμπειρίας των χρόνων του ΄70 (που έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε πολλές χώρες): αν η Αριστερά δεν καταφέρει να μεταφράσει ένα αυθόρμητο νεανικό κίνημα, που σαν λάβα ηφαιστείου απλώνεται ύστερα από μια ξαφνική έκρηξη, σε ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα, σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, τότε η μοιραία εξέλιξη είναι το εκκρεμές να κινηθεί από την υπερθέρμανση στον πάγο, από τη συλλογική υπερδραστηριότητα στην ιδιώτευση, στο μοιραίο riflusso, αφήνοντας ενίοτε πίσω του και τα ξέφτια μιας βίαιης απελπισίας, η οποία με την ελπίδα ενός νέου κόσμου στερεώνει τον παλιό.
Η αμφισβήτηση του «καθεστώτος»- υποστήριζε η «Ουνιτά» τον Μάιο του 1977- δεν έπρεπε να επιτραπεί να μεταφραστεί σε αμφισβήτηση (και μάλιστα βίαιη) του ίδιου του δημοκρατικού κράτους
Η κινεζική κυβέρνηση «έκοψε» τμήμα της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα μετά την ορκωμοσία του στο Λευκό Οίκο. Οι αναφορές στον κομμουνισμό εξαφανίστηκαν τόσο από το διαδίκτυο όσο και από τη ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη της ορκωμοσίας. «Θυμηθείτε ότι παλαιότερες γενιές αντιμετώπισαν το φασισμό και τον κομμουνισμό όχι μόνο με πυραύλους και άρματα μάχης, αλλά με δυνατές συμμαχίες και πεποιθήσεις» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στην πρώτη του ομιλία ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το κείμενο διατηρήθηκε στην αγγλική απόδοση της ομιλίας που αναρτήθηκε στο δικτυακό τόπο του κινεζικού κρατικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Xinhua. Όμως, στην κινεζική μετάφραση η λέξη «κομμουνισμός» αφαιρέθηκε.
«Ψαλίδι» μπήκε και όταν ο Μπαράκ Ομπάμα απευθύνθηκε στους ηγέτες του κόσμου που «κατηγορούν τη Δύση για τις κοινωνίες τους που νοσούν», αναφέρει το BBC.
«Εκείνοι που διατηρούνται στην εξουσία μέσω διαφθοράς, της απάτης και της φίμωσης της διαφωνίας, γνωρίζετε ότι βρίσκεστε στη λάθος πλευρά της ιστορίας» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα. Και αυτή η πρόταση μεταφέρθηκε αυτούσια στο αγγλικό κείμενο του Xinhua, αλλά στην κινεζική μετάφραση δεν υπήρχε.
Ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Αθηναίων, απηύθυνε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, διαμαρτυρόμενη για τα σενάρια «ανάπλασης» της περιοχής του Ελαιώνα, που προβλέπουν την ανέγερση γηπέδου του Παναθηναϊκού και την κατασκευή εμπορικού κέντρου από την Ανώνυμη Εταιρεία «Μπάμπης Βωβός Διεθνής Τεχνική».
Ανοιχτή επιστολή του Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη προς τον Δήμαρχο Αθηναίων
Εξαιρέστε μας από το ένα εκατομμύριο κ. Δήμαρχε
«Θα υπάρξει η αντίδραση του δήμου της Αθήνας. Και θα είναι αντίδραση που πρέπει να γίνει όχι σαν δήμος, αλλά σαν πόλη και σαν ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτής της πόλης» (Ν. Κακλαμάνης, 14/01/09).
Κύριε Δήμαρχε, ζητούμε να μας εξαιρέσετε από το ένα εκατομμύριο των οργισμένων συμπολιτών μας. Οι δηλώσεις σας ενείχαν οργή αναντίστοιχη προς τον ευγενή σας σκοπό να αναπλάσετε τμήματα αυτής της πόλης και μας γέμισαν ανησυχία. Επιλέγουμε συνειδητά λοιπόν να αναμένουμε με ενδιαφέρον και σεβασμό την απόφαση της Δικαιοσύνης και δηλώνουμε βαθύτατα προσβεβλημένοι από το αρνητικό κλίμα που επιχειρείται να δημιουργηθεί για τους δικαστές του ΣτΕ και τους πολίτες που προσέφυγαν στο δικαστήριο, κλίμα στο οποίο δυστυχώς πρωτοστατείτε. Γνωρίζουμε βέβαια πως έτσι κλείνει για εμάς η λεωφόρος της αιώνιας υστεροφημίας και τα ονόματά μας θα απουσιάζουν από τις δύο στήλες που θα κατασκευάσετε αφού, φευ, δεν επιθυμούμε να μας κατατάξετε ούτε στους ευεργέτες ούτε στους πολεμίους του έργου. Προτιμούμε να διαμορφώσουμε τη δική μας άποψη η οποία υπερβαίνει αυτούς τους χονδροειδείς διαχωρισμούς.
Αδυνατούμε κ. Δήμαρχε να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν να αποκαλείτε «περιοδεύοντα θίασο που κάνει ενστάσεις επί παντός επιστητού» πολίτες που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, άσκησαν δηλαδή ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους. Αγανακτούμε με την έντεχνη προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτό το δικαίωμα ως αντιτιθέμενο στην ιερή αγανάκτηση του «πράσινου λαού» από όλους εκείνους που επιδιώκουν την απόκτηση λαϊκού ερείσματος δια της δοκιμασμένης μεθόδου της οικειοποίησης οπαδικών αισθημάτων. Σας θυμίζουμε κ. Δήμαρχε ότι το ΣτΕ είναι το θεσμικό αντίβαρο στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και ο πρωτοποριακός ρόλος του για την προστασία του περιβάλλοντος έχει ενοχλήσει όσους συνειδητά υπονομεύουν θεμελιώδεις εγγυήσεις της δημοκρατίας με πολιορκητικό κριό την επίκληση της πλειοψηφίας. Σημειώνουμε με απογοήτευση πως πίσω από την επιλεκτική επίκληση της πλειοψηφίας κρύβονται το τελευταίο διάστημα φοβισμένοι πολιτικοί μας και επιφανείς δημοσιογραφικές γραφίδες. Μεταξύ τους και ορισμένοι που ειρωνικά αναφέρονται στους κορμοράνους του Βοτανικού. Αγνοούμε αν υπάρχουν όντως κορμοράνοι στον Βοτανικό, υποθέτουμε όμως ότι υπάρχουν πολλοί κροκόδειλοι, αν κρίνουμε από την ποσότητα των δακρύων που χύθηκαν για τις καθυστερήσεις της ανάπλασης. Δυστυχώς δεν έχει επιδειχθεί η ίδια ευαισθησία για το γεγονός ότι η αναγόρευση του ζητήματος αυτού σε κεντρικό άξονα της διαχείρισης του Δήμου απορροφά πολλή ενέργεια που θα έπρεπε να διατίθεται για την επίλυση άλλων, λιγότερο φαντασμαγορικών προβλημάτων.
Κατόπιν αυτών θα θέλαμε κ. Δήμαρχε να κάνετε τους αριθμητικούς σας υπολογισμούς χωρίς εμάς και να μας εξαιρέσετε από το ένα εκατομμύριο. Εξάλλου, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα υπεράνω αριθμών, είτε μετρά κανείς τις ψήφους των δημοτών είτε τα προσδοκώμενα κέρδη όσων επενδύουν στην εμπορική εκμετάλλευση της διπλής ανάπλασης.
Τα μέλη Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη: Δημήτρης Χριστόπουλος, πανεπιστημιακός, Νίκος Αλιβιζάτος, πανεπιστημιακός, Χρύσα Χατζή, δικηγόρος, Γιάννης Ιωαννίδης, δικηγόρος, Κωστής Παπαϊωάννου, φιλόλογος- εκπαιδευτικός, Μιχάλης Τσαπόγας, δικηγόρος, Κώστας Τσιτσελίκης, πανεπιστημιακός, Μίλτος Παύλου, κοινωνικός επιστήμονας, Δημήτρης Σαραφιανός, δικηγόρος, Δάφνη Βουδούρη, πανεπιστημιακός, Γιάννης Κωνσταντίνου, δικηγόρος, Άννα Παπαρρούσου δικηγόρος.
... ποτέ μη στείλης να ρωτησεις:για ποιόν χτυπά η καμπάνα.Χτυπά, για Σένα. john Donne. *** Χθες έφυγε η Μαρία. Παιδική γνώριμη και φίλη από την πατρική γειτονιά. Φτωχά τα λόγια της παρηγοριάς για το Γιώργο και την διπλά χαροκαμένη οικογένεια του. Πρόσφατα έφυγε πρόωρα ο φίλος μας ο Νίκος, λίγες ημέρες μετά την απώλεια της Κικής, όπως «έφυγαν» νωρίς η Στέλλα,η Άντα,η Σοφία,η Μπέτη,η βούλα,ο Δημήτρης,ο Θανάσης... Ανατριχιαστικά θλιβερή σειρά απωλειών, που βύθισαν στην απόγνωση το οικογενειακό τους περιβάλλον και γέμισαν θλίψη φίλους και γνωστούς. Παιδιά και μεσήλικες παιδικοί φίλοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς, παιδιά της ίδιας πόλης, εκτός ηλικίας και ανθρώπινων υπολογισμών για την μετάσταση στην άλλη ζωή. Μάταια προσπαθούν τα ανθρώπινα μέτρα να βρουν απαντήσεις στα τόσα γιατί. Το «θέλημα του θεού» και η « κακούργα τύχη», είναι μια εύκολη και βολική εκδοχή. Το υποβαλλόμενο θεωρητικό πλέον ερώτημα, για τον τρόπο ζωής τους, κρίνεται ανεπαρκές για μια πειστική απάντηση, μια και στις περισσότερες περιπτώσεις ο μέσος όρος ηλικίας και οι καθημερινές συνήθειες, δεν αιτιολογούν μια τόσο καταστροφική κατάληξη. Ένα ερώτημα, που ρητορικά υποβάλλεται και απαντιέται γενικόλογα, είναι αν ο εκλιπών, ήταν καπνιστής. Το ότι η απάντηση για τους περισσότερους είναι αρνητική, η το νεαρό της ηλικίας δεν αιτιολογεί το μέγεθος της βλάβης, δεν συνεγείρει το πνεύμα για μια πιο βαθιά αναζήτηση των πιθανών αιτίων που παίρνουν τόσο γρήγορα μια ανθρώπινη ζωή. Η επιστήμη έγκαιρα έχει χτυπήσει το κουδούνι του κινδύνου για τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής μόλυνσης του πλανήτη, που στη δυτική Αττική, έχει βρει την πιο αποτρόπαια εικόνα και έκφραση της. Δεν είναι τυχαία η επιλογή πολλών υπηρετών της ιατρικής επιστήμης να μετοικήσουν παρά τα αυξημένα προβλήματα διαβίωσης, στον ακόμα ευάερο οικισμό της Αγίας Σωτήρας, και της ευρύτερης δασικής περιοχής. Έχουν γνώση οι φύλακες, που όταν συνοδεύεται και από την οικονομική ή οικογενειακή ευνοϊκή συγκυρία, δεν αφήνει περιθώρια δεύτερης σκέψης η επιλογής. Συμπερασματικά, κάθε κάτοικος του Θριάσιου πεδίου, είναι εν δυνάμει και χωρίς το δικαίωμα επιλογής, μανιώδης καπνιστής, εθισμένος στην μεθυστική εισπνοή, αρωματικών υδρογονανθράκων, υπνωτισμένος από την χαλαρωτική επίδραση του μονοξειδίου του άνθρακα, το διοξείδιο, τα οξείδια του αζώτου, τις διοξίνες και τα αιωρούμενα σωματίδια, σ΄ ένα συνδυασμό απαραίτητο να προσδώσει στον κάτοικο της πόλης τα απαραίτητα για τον οργανισμό του στοιχεία, που θα του προσδώσουν τον επίζηλο τίτλο του Αστού. Αυτό ακριβώς έχει γίνει αντιληπτό από κάθε φέρελπι χορηγό και επιχειρηματία, που δεν χάνει ευκαιρία να βελτιώσει το κλίμα προσθέτοντας το δικό του κομμάτι στα ποσοστά αερίων, για να μην καταληφθούμε από στερητικό σύνδρομο. "Αξιέπαινη" στην όλη προσπάθεια, είναι και η συνεισφορά της τοπικής κοινωνίας και κάθε επίσημης αρμόδιας εξουσίας και αρχής. Την βοήθεια των τοπικών παραγόντων και της λεγόμενης τοπικής κοινωνίας, δεν την αμφισβητεί κανείς. Εντωμεταξύ, πακτωλός ρέουν οι κοινωνικές προσφορές και το χρήμα, για έργα κοινωνικής πολιτικής. Η βαριά υποχρέωση για κοινωνική αντιπαροχή απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, αποτιμάται κι εξαγοράζεται με έργα χρήσιμα , όμως ασήμαντα που παρουσιάζονται σαν έργα στοργής και ζωής. «Απονήρευτοι ιθαγενείς», ανοίγουν τις αγκάλες να υποδεχθούν τον Δούρειο Ίππο. Θάνατος και δηλητήριο σε χρυσό περιτύλιγμα, για παιδιά και γονείς. Το καβουράκιτου Ca φωλιάζει στα νέφη του θανάτου και επιτίθεται χωρίς διακρίσεις ηλικίας,πολιτικής ταυτότητας,πνευματικού επιπέδου,οικονομικής κατάστασης,χρώματος και φυλής. 19 του Φλεβάρη η «μεγάλη»κινητοποίηση για μια ανάσα ζωής, χρέος και παρακαταθήκη για τα παιδιά μας. ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
«Το φάντασμα του Στάλιν και η αντιμετώπιση της συντροφικής κριτικής σαν εχθρικής ενέργειας»
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ
Επί τρεις μήνες περίπου παρακολουθώ υπομονετικά και σιωπηλός τα μύρια όσα μου καταμαρτυρούν, με ή δίχως κουκούλα, δηλαδή ανυπόγραφα ή ενυπόγραφα, απ' αφορμή την παρέμβασή μου σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ, και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που ωθεί στην αντιμετώπισή μου σαν εχθρού.
Υπενθυμίζω ότι η κριτική μου επικεντρώθηκε στην κομβική κατά τη γνώμη μου θέση, με βάση την οποία εκτιμάται (εξεταζόμενη από μια οικονομική και μόνον οπτική γωνία, η οποία παραμορφώνει την αλήθεια) θετικά και σαν η πιο συνεπής από σοσιαλιστική σκοπιά, μια δραματική περίοδος κατά την οποία, υπό την ηγεσία του Στάλιν, είχε στραγγαλιστεί η σοσιαλιστική δημοκρατία, με αποκορύφωμα τις διώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών το 1936-1938.
Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές οι εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την Κ.Ε. του ΚΚΕ σαν «υπερβολές στην αντιμετώπιση αντεπαναστατικών κέντρων», έλαβαν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως διαπίστωνε η κοινή Ολομέλεια της Κ.Ε. και της ΚΕΕ του μπολσεβίκικου Κόμματος του Γενάρη του 1933, είχε πια ολοκληρωθεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης και είχε «πραγματοποιηθεί η εξάλειψη της τάξης των κουλάκων», ενώ γενικότερα, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Στάλιν, αλλά και ο Μολότοφ, η «Πράβδα» εκείνης της περιόδου,6 και αργότερα ο Χρουτσόφ, «είχαν εξοντωθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις». Επειδή «κανείς δε θα μας συγχωρήσει αν ζήσουμε σιωπηλοί», μνημονεύω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές τις «υπερβολές», έτσι όπως καταγράφονται σε επίσημα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ:
- Από τα εφτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των Μπολσεβίκων που οργάνωσαν την επανάσταση, μόνο ο Στάλιν πέθανε από φυσικό θάνατο.
- Το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Κ.Ε. του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριό του, το λεγόμενο «συνέδριο των νικητών», δηλαδή 98 άνθρωποι, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν διά τουφεκισμού.
- Από τους συνολικά 1.966 αντιπροσώπους του ίδιου Συνεδρίου συνελήφθησαν για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1.108, δηλαδή πολύ περισσότεροι από τους μισούς.
- «Θύματα του αυταρχισμού του Στάλιν ήταν οι περισσότεροι έντιμοι, αφοσιωμένοι στην υπόθεση του κομμουνισμού, επιφανέστεροι εκπρόσωποι αλλά και απλά στελέχη του κόμματος», οι οποίοι καταδικάστηκαν σαν «εχθροί του λαού» στη βάση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν έπειτα από την «άσκηση σωματικών βασανιστηρίων».
- Με βάση απόφαση της 10ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, «θύματα της προσωπολατρίας» υπήρξαν και Ελληνες κομμουνιστές. Ανάμεσά τους ήταν ο γενικός γραμματέας του Κόμματος (1928-1931) Ανδρόνικος Χαϊτάς, οι γραμματείς της ΟΚΝΕ (1925-1928) Γιώργος Κολοζώφ και (1928-1931) Γιώργος Ντούβας, το μέλος του Π.Γ. (1928-1931) Κώστας Ευτυχιάδης, ο διευθυντής του «Ριζοσπάστη» (1928-1931) Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης...
Στις παρεμβάσεις μου είχα επίσης επισημάνει, ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι ήταν οπορτουνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε «όργανα του αντιπάλου», οφείλουν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα, πότε και πώς ένα επαναστατικό κόμμα μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό μαζικής τερατογέννησης.
Η δημοκρατική παρακαταθήκη της Ρόζας Λούξεμπουργκ Ανδρέας Παππάς, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/01/2009
Το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου 1919, άντρες των γνωστών ως Freikorps παραστρατιωτικών μονάδων, που είχαν ήδη «επιβάλει την τάξη» στους δρόμους του Βερολίνου, συνέλαβαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλους ηγέτες των λεγόμενων Σπαρτακιστών. Υστερα από σύντομη «ανάκριση» στο αρχηγείο των Freikorps, στο ξενοδοχείο «Εden», και αφού πρώτα ένας γιγαντόσωμος στρατιώτης τούς είχε ανοίξει το κεφάλι με το όπλο του, γύρω στα μεσάνυχτα οι κρατούμενοι φορτώθηκαν ημιαναίσθητοι σε αυτοκίνητα και, λίγο αργότερα, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Το πτώμα της Ρόζας ρίχτηκε σε κανάλι, απ΄ όπου ανασύρθηκε φριχτά παραμορφωμένο, ύστερα από τεσσερισήμισι(!) μήνες, στις 31 Μαΐου του ίδιου χρόνου. «Οίκοθεν νοείται», βέβαια, ότι ουδείς παραπέμφθηκε ή δικάστηκε ποτέ για τις δολοφονίες.
Δεκαπέντε μέρες όλες κι όλες πρόλαβε η Ρόζα Λούξεμπουργκ να ζήσει ως μέλος της ηγεσίας του ΚΚ Γερμανίας: από τις 30 Δεκεμβρίου 1918, οπότε ιδρύθηκε το νέο κόμμα (κυρίως από μέλη της Spartakusbund και των λεγόμενων «αριστερών ριζοσπαστών», αλλά και με προτροπή του Ράντεκ, απεσταλμένου των Μπολσεβίκων στο Βερολίνο), έως τις 15 Ιανουαρίου 1919. Ανοργάνωτο και απαράσκευο, πέντε(!) μόλις μέρες μετά την ίδρυσή του, το νέο κόμμα θα εμπλακεί σε μια ένοπλη σύγκρουση που θα γίνει γνωστή ως Εξέγερση των Σπαρτακιστών.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος η Ρόζα είχε ήδη διαφωνήσει με τους συντρόφους της (αλλά και με τον Ράντεκ) στο θέμα της συμμετοχής ή μη στις επικείμενες εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση, αυτή από την οποία προέκυψε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μια ετερόκλητη πλειοψηφία «υπερεπαναστατών» υποστήριζε την αποχή από κάθε θεσμό της «αστικής δημοκρατίας». Αλλά και στο θέμα της ένοπλης εξέγερσης, κάποιοι θερμοκέφαλοι και θερμόαιμοι, ανυπομονώντας να μιμηθούν τους Μπολσεβίκους, έσπευσαν να ρίξουν το αρτιγέννητο και ισχνό ακόμη κόμμα στην περιπέτεια της μετωπικής σύγκρουσης, δίχως συμμάχους και δίχως καν την «ευμενή ουδετερότητα» των ευρύτερων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Η πρόωρη και χωρίς προοπτική σύγκρουση ήταν ό,τι φοβόταν περισσότερο η Ρόζα. Λέγεται ότι, όταν ο Λίμπκνεχτ τής ανήγγειλε την απόφαση για ένοπλη εξέγερση, εκείνη χλώμιασε και ψέλλισε: «Καρλ, πώς μπόρεσες; Και με το πρόγραμμά μας [που άλλα, βέβαια, έλεγε] τι γίνεται;». Φαίνεται, πράγματι, πως ο παρορμητικός και πληθωρικός Λίμπκνεχτ ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη μοιραία απόφαση. Φλογερός ρήτορας, πραγματικός «ιεραπόστολος» της επανάστασης αλλά ελάχιστα «πολιτικό ζώο», ο Καρλ Λίμπκνεχτ ούτε την πολιτική οξυδέρκεια ούτε την «επαναστατική σύνεση» της Ρόζας διέθετε.
Μολαταύτα, παρά τις διαφωνίες της και τη βεβαιότητά της ότι κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες η ένοπλη εξέγερση δεν είχε καμιά ελπίδα και προοπτική, για τη Ρόζα ήταν θέμα «επαναστατικής τιμής», όπως έλεγε, να σταθεί στο πλευρό των βερολινέζων εργατών που είχαν ξεση κωθεί. Δύο μόλις μέρες πριν δολοφονηθεί, στο πασίγνωστο κείμενό της «Τάξις επικρατεί στο Βερολίνο» (φράση που τόσοι και τόσοι αριστεροί ρήτορες και αρθρογράφοι την έχουν έκτοτε χρησιμοποιήσει), η Ρόζα έσπευδε να προσθέσει: «Η "τάξις" αυτή, όμως, είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο η επανάσταση θα ξαναγεννηθεί». Αταλάντευτη πίστη στην τελική νίκη της επανάστασης; Ή μήπως ανάγκη να τονωθεί το ηθικό των ηττημένων και απογοητευμένων βερολινέζων εργατών; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη σκέψη της Ρόζας, και τη στάση της σε κρίσιμα ζητήματα, τη διαπότιζε πάντοτε η πίστη στην αυταξία της δημοκρατίας, η πεποίθηση πως η επανάσταση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την μπλανκιστικού / λενινιστικού τύπου εξέγερση. Με άλλα λόγια, η Ρόζα ήταν βέβαιη πως η υποκατάσταση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης και συμμετοχής από την όποια δυναμική και αποφασισμένη «πρωτοπορία» είναι όχι μόνο αδιέξοδη, αλλά και προορισμένη να γεννήσει νέες μορφές αυταρχισμού. Ως προς αυτό, αξίζει νομίζω να παρατεθεί ένα μικρό απόσπασμα από την κριτική που είχε ασκήσει στη Ρωσική Επανάσταση:
«Είναι φανερό ότι ο σοσιαλισμός, από την ίδια του τη φύση, δεν μπορεί να παραχωρηθεί, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί με ουκάζια [...]. Πνίγοντας την πολιτική ζωή σε όλη τη χώρα, είναι μοιραίο να παραλύει ολοένα περισσότερο η ζωή σε αυτά τα ίδια τα σοβιέτ. Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο [...]». Και εν κατακλείδι:
«Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και μόνο για τα μέλη του κόμματοςόσο πολυάριθμα κι αν είναι αυτά- δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι΄ αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».
Αναγκαία όσο και σημαντική διευκρίνιση: αυτά γράφονται από τη Ρόζα την άνοιξη του 1918, στη φυλακή (όπου βρισκόταν για την αντιπολεμική δράση της). Με άλλα λόγια, έξι μόλις μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν οι Μπολσεβίκοι περιβάλλονταν με το φωτοστέφανο της πρόσφατης νίκης τους, αλλά και όταν κάποια πρώτα δείγματα γραφής ήταν αρκετά για να ανησυχούν σοβαρά όσοι δεν ήταν διατεθειμένοι να κάμουν εκπτώσεις στη δημοκρατική τους «λογική και ευαισθησία». Ας μην ξεχνάμε πως, επίσης λίγους μήνες πριν, τον Ιανουάριο του 1918, ο Λένιν έδινε εντολή στη φρουρά του κτιρίου να διαλύσει(!) την πρόσφατα εκλεγμένη Συντακτική Συνέλευση, στην οποία το κόμμα των Μπολσεβίκων δεν είχε καταφέρει να κερδίσει παρά μόνο το 25% των εδρών (175 από τις 707).
Οποιος δεν εθελοτυφλούσε ήταν εύλογο να ανησυχεί μαθαίνοντας αυτά τα νέα. Και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε την οξυδέρκεια, την ιδεολογική σκευή, αλλά και τη βούληση (αυτήν, κυρίως) να «βλέπει» σε πόσο επικίνδυνους και ολισθηρούς δρόμους μπορούσε να οδηγήσει η αντίληψη που θεωρεί τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές ελευθερίες «αστικά κατάλοιπα» και «λεπτομέρειες στην πορεία προς τον σοσιαλισμό».
Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων από τη Βρετανία, ο Πίτερ και η Πένι Νταφ, καρκινοπαθείς και οι δύο στο τελικό στάδιο, έθεσαν τέλος στη ζωή τους στη Ζυρίχη, στο κέντρο Dignitas, της ελβετικής οργάνωσης υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο 80χρονος Πίτερ έπασχε από καρκίνο του εντέρου και του ήπατος, ενώ η σύζυγός του, Πενέλοπε, 70 ετών, ταλαιπωρούνταν εδώ και χρόνια από μια σπάνια μορφή γαστρεντερικού καρκίνου. Η οικογένειά τους σε ανακοίνωσή της υποστηρίζει ότι το ζευγάρι, το πρώτο που αποφάσισε κοινό τέλος, «έσβησε ήσυχα στις 27 Φεβρουαρίου, ύστερα από μακρά μάχη με τον καρκίνο κι ενώ ήταν στο τελικό στάδιο της νόσου».
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου Ο λήσταρχος Νταβέλης, το ΛΑΟΣ και ο κυβερνητικός θίασος σκιών. για τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ηταν σίγουρο ότι κάποτε η επανάσταση θα ξεκινούσε από το Κολωνάκι. Και, επειδή οι διανοούμενοι της αριστεράς και το “Φίλιον” δεν είναι τόσο της μόδας, την επαναστατική σκυτάλη παρέλαβαν χθες οι κουκουλοφόροι που έσπασαν καταστήματα και αυτοκίνητα δίνοντας ένα ακόμη συντριπτικό χτύπημα στον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του.
Ο σκοπός της ενέργειας ήταν επίσης επαναστατικός. Η απελευθέρωση του σύντροφου Βούτση- Βογιατζή ο οποίος είχε συλληφθεί στην προσπάθεια “απαλλοτρίωσης” μιας Τράπεζας και δικάζεται σε λίγες μέρες. Προφανώς, για συμπαράσταση προς το φυλακισμένο αγωνιστή, οι σύντροφοι του στο ερασιτεχνικό βιντεο που έκανε χθες το γύρο στο διαδίκτυο και τις τηλεοπτικές ειδήσεις, όχι μόνο σπάνε ένα -καθόλου πολυτελές- αυτοκίνητο, αλλά “απαλλοτριώνουν” και κάτι από το πίσω κάθισμα.
Είναι κάτι που ελάχιστοι “αναλυτές” πρόσεξαν ή θέλησαν να αναφερθούν γιατί βεβαίως το περιστατικό αξιοποιήθηκε διαφορετικά: το ερώτημα που πλανάται από χθες είναι πού βρίσκεται η αστυνομία για να προστατεύσει τις περιουσίες και τις ζωές αθώων ανθρώπων. Χθες στο Κολωνάκι, την προηγούμενη εβδομάδα στην Κηφισιά, όπου τυχαίως δεν έσκασε η βόμβα στη Citibank και πάει λέγοντας. Μόνο ο Εμπορικός Σύλλογος στην ενδιαφέρουσα ανακοίνωσή του για τα γεγονότα είχε μια διαφορετική άποψη για τους δράστες: "Οι βολεμένοι και αρτευόμενοι από τον προϋπολογισμό, κάθε κατηγορίας, κλίμακας, χρώματος, ειδικότητας και αξιώματος ας περιμένουν σύντομα το λογαριασμό...”.
Κανείς δεν πρόκειται να ακούσει τον Εμπορικό Σύλλογο, γιατί το λόγο αυτό τον καιρό έχει ο Καρατζαφέρης. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ εμφανίστηκε για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα στο Mega, χθες για να εξηγήσει τα κενά που παρουσιάζει η δράση της αστυνομίας. Την ώρα που διάφοροι ονειροπαρμένοι περιμένουν την εξέγερση να ξεσπά από στιγμή σε στιγμή η ακροδεξιά αρχίζει να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αν ο ένας λόγος είναι η κατρακύλα της κυβέρνησης Καραμανλή, ο άλλος είναι οι διάφορες “επανασταστικές “ ενέργειες που προκαλούν ως αντίδραση την προσφυγή σε ένα κόμμα που εκφράζει “τον νόμο και την τάξη”.
Ομως η “διάχυτη τρομοκρατία” που ξεκίνησε μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου και διαρκώς εξαπλώνεται δεν αντιμετωπίζεται κυρίως με αστυνομικά μέτρα. Άλλωστε τι μπορεί να περιμένει κανείς απο μία αστυνομία που φωνάζει δυνατά κάθε εβδομάδα ότι έχει διαλυθεί; Την προηγούμενη φορά, ήταν ο φρουρός του πρωθυπουργού που αυτοτραυματίστηκε, χθες ήταν ο -και με ψυχολογικά προβλήματα- διοικητής του τμήματος Κυψέλης που πυροβόλησε καταστηματάρχη στο Θησείο χωρίς να είναι σαφές ακριβώς γιατί: για οικονομικές διαφορές ή επειδή δεν του σέρβιραν νόστιμη τυροσαλάτα;
Η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνεννόησης προυποθέτει την αλλαγή του πολιτικού κλίματος. Γιατί η πολιτική, όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και η κυβέρνηση της ΝΔ ειδικότερα ευθύνονται για τη δημιουργία του χάους που αργά αλλά σταθερά ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Παρότι κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχει έτοιμες προτάσεις ή δεν έχει πείσει ότι θα τα καταφέρει, η απομάκρυνση του σημερινού θιάσου σκιών από την εξουσία αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση για κάτι νέο, όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο παραμένουν στην εξουσία τόσο το πάνω χέρι θα παίρνουν οι λήσταρχοι Νταβέληδες και η ακροδεξιά άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου Ο λήσταρχος Νταβέλης, το ΛΑΟΣ και ο κυβερνητικός θίασος σκιών. για τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ηταν σίγουρο ότι κάποτε η επανάσταση θα ξεκινούσε από το Κολωνάκι. Και, επειδή οι διανοούμενοι της αριστεράς και το “Φίλιον” δεν είναι τόσο της μόδας, την επαναστατική σκυτάλη παρέλαβαν χθες οι κουκουλοφόροι που έσπασαν καταστήματα και αυτοκίνητα δίνοντας ένα ακόμη συντριπτικό χτύπημα στον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του.
Ο σκοπός της ενέργειας ήταν επίσης επαναστατικός. Η απελευθέρωση του σύντροφου Βούτση- Βογιατζή ο οποίος είχε συλληφθεί στην προσπάθεια “απαλλοτρίωσης” μιας Τράπεζας και δικάζεται σε λίγες μέρες. Προφανώς, για συμπαράσταση προς το φυλακισμένο αγωνιστή, οι σύντροφοι του στο ερασιτεχνικό βιντεο που έκανε χθες το γύρο στο διαδίκτυο και τις τηλεοπτικές ειδήσεις, όχι μόνο σπάνε ένα -καθόλου πολυτελές- αυτοκίνητο, αλλά “απαλλοτριώνουν” και κάτι από το πίσω κάθισμα.
Είναι κάτι που ελάχιστοι “αναλυτές” πρόσεξαν ή θέλησαν να αναφερθούν γιατί βεβαίως το περιστατικό αξιοποιήθηκε διαφορετικά: το ερώτημα που πλανάται από χθες είναι πού βρίσκεται η αστυνομία για να προστατεύσει τις περιουσίες και τις ζωές αθώων ανθρώπων. Χθες στο Κολωνάκι, την προηγούμενη εβδομάδα στην Κηφισιά, όπου τυχαίως δεν έσκασε η βόμβα στη Citibank και πάει λέγοντας. Μόνο ο Εμπορικός Σύλλογος στην ενδιαφέρουσα ανακοίνωσή του για τα γεγονότα είχε μια διαφορετική άποψη για τους δράστες: "Οι βολεμένοι και αρτευόμενοι από τον προϋπολογισμό, κάθε κατηγορίας, κλίμακας, χρώματος, ειδικότητας και αξιώματος ας περιμένουν σύντομα το λογαριασμό...”.
Κανείς δεν πρόκειται να ακούσει τον Εμπορικό Σύλλογο, γιατί το λόγο αυτό τον καιρό έχει ο Καρατζαφέρης. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ εμφανίστηκε για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα στο Mega, χθες για να εξηγήσει τα κενά που παρουσιάζει η δράση της αστυνομίας. Την ώρα που διάφοροι ονειροπαρμένοι περιμένουν την εξέγερση να ξεσπά από στιγμή σε στιγμή η ακροδεξιά αρχίζει να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αν ο ένας λόγος είναι η κατρακύλα της κυβέρνησης Καραμανλή, ο άλλος είναι οι διάφορες “επανασταστικές “ ενέργειες που προκαλούν ως αντίδραση την προσφυγή σε ένα κόμμα που εκφράζει “τον νόμο και την τάξη”.
Ομως η “διάχυτη τρομοκρατία” που ξεκίνησε μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου και διαρκώς εξαπλώνεται δεν αντιμετωπίζεται κυρίως με αστυνομικά μέτρα. Άλλωστε τι μπορεί να περιμένει κανείς απο μία αστυνομία που φωνάζει δυνατά κάθε εβδομάδα ότι έχει διαλυθεί; Την προηγούμενη φορά, ήταν ο φρουρός του πρωθυπουργού που αυτοτραυματίστηκε, χθες ήταν ο -και με ψυχολογικά προβλήματα- διοικητής του τμήματος Κυψέλης που πυροβόλησε καταστηματάρχη στο Θησείο χωρίς να είναι σαφές ακριβώς γιατί: για οικονομικές διαφορές ή επειδή δεν του σέρβιραν νόστιμη τυροσαλάτα;
Η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνεννόησης προυποθέτει την αλλαγή του πολιτικού κλίματος. Γιατί η πολιτική, όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και η κυβέρνηση της ΝΔ ειδικότερα ευθύνονται για τη δημιουργία του χάους που αργά αλλά σταθερά ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Παρότι κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχει έτοιμες προτάσεις ή δεν έχει πείσει ότι θα τα καταφέρει, η απομάκρυνση του σημερινού θιάσου σκιών από την εξουσία αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση για κάτι νέο, όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο παραμένουν στην εξουσία τόσο το πάνω χέρι θα παίρνουν οι λήσταρχοι Νταβέληδες και η ακροδεξιά άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Διακυβεύεται το αμερικανικό όνειρο Του Μιχάλη Μητσού/ mmitsos@dolnet.gr
«Η ευημερία της Αμερικής δεν ήταν ποτέ αποτέλεσμα τόσο του τρόπου με τον οποίο συσσωρεύουμε τον πλούτο όσο του τρόπου με τον οποίο εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας».
Μιλώντας την περασμένη Τρίτη στο Ισπανικό Εμπορικό Επιμελητήριο της Ουάσιγκτον, ο Μπαράκ Ομπάμα είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα του και για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Επισήμανε κατ΄ αρχάς ότι η παρακμή της αμερικανικής εκπαίδευσης είναι «αφόρητη για την οικονομία μας, απαράδεκτη για τη δημοκρατία μας και αβάσταχτη για τα παιδιά μας». Παρά τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς στον κόσμο, συνέχισε, «αφήσαμε τα διπλώματα να χάσουν την αξία τους, τα σχολεία να υποβαθμιστούν, την ποιότητα των καθηγητών μας να πέσει και άλλες χώρες να μας ξεπεράσουν». Αυτό που διακυβεύεται, τόνισε, είναι το αμερικανικό όνειρο.
Παρ΄ όλο που τα αμερικανικά πανεπιστήμια αποτελούν πρότυπο για όλο τον κόσμο, η κατάσταση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης γίνεται όλο και χειρότερη. Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης Αmerica΄s Ρromise Αlliance, τo 25% των Αμερικανών μαθητών δεν τελειώνει το λύκειο, ποσοστό που διπλασιάζεται στην περίπτωση των Αφροαμερικανών και των ισπανόφωνων μαθητών. Στην τελευταία έκθεση ΡΙSΑ του ΟΟΣΑ, αναφέρεται ότι οι 15χρονοι Αμερικανοί μαθητές παίρνουν κατά μέσον όρο 489 μονάδες στις συνδυασμένες εξετάσεις μαθηματικών και επιστήμης, 12 μονάδες κάτω από τον μέσο όρο των χωρών που συμμετέχουν. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ο Αμερικανός πρόεδρος έριξε στο τραπέζι μια πρόταση που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τα ισχυρά συνδικάτα των καθηγητών: να αμείβονται οι καθηγητές σε συνάρτηση με τις επιδόσεις των μαθητών τους. Οι καλοί καθηγητές θα ανταμείβονται και θα τους ζητείται να αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες για τη βελτίωση των σχολείων τους. Στους κακούς θα δίνονται μία, δύο, τρεις ευκαιρίες, και αν δεν υπάρχουν αποτελέσματα θα παύουν να διδάσκουν. «Απορρίπτω το σύστημα που επιβραβεύει την αποτυχία και προστατεύει κάποιον από τις συνέπειές της», τόνισε ο Ομπάμα.
Στα μέτρα που εξήγγειλε περιλαμβάνεται επίσης η αύξηση των επενδύσεων στους παιδικούς σταθμούς και τα λεγόμενα ανάδοχα σχολεία (charter schools, δημόσια σχολεία που χαίρουν μεγαλύτερης αυτονομίας από τα άλλα, με αποτέλεσμα να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες), καθώς και η αύξηση της διάρκειας του σχολικού έτους - όσο κι αν η ιδέα αυτή δεν αρέσει σε κανέναν μαθητή, «ούτε βέβαια στη Σάσα και τη Μάλια».
Μετά την οικονομία, τα βλαστοκύτταρα και την εξωτερική πολιτική, ανοίγει έτσι στην Αμερική και το μέτωπο της παιδείας. Ο Ομπάμα κατηγορείται από ορισμένες πλευρές ότι ασχολούμενος με τόσο πολλά προβλήματα πριν ακόμη κλείσει δύο μήνες στην εξουσία κινδυνεύει να χάσει την ουσία. Αν βέβαια δεν το έκανε, θα τον κατηγορούσαν ότι ξέχασε γρήγορα τις προεκλογικές του υποσχέσεις...
Αν και διατηρώ απόσταση από την πολιτική καθημερινότητα –τη σκηνή των δηλώσεων, των κομματικών αντιπαραθέσεων και των εκλογικών προβλέψεων– ακούω πάντα τις δηλώσεις του κ. Πάγκαλου: είναι ηχηρές· συχνά είναι εκκωφαντικές· ο κ. Πάγκαλος εκστομίζει ό,τι οι άλλοι αποσιωπούν· συντάσσει φράσεις από όσα οι άλλοι τραυλίζουν. Καμιά φορά, η ιδιοσυγκρασία του τον οδηγεί σε ακριτομυθίες, σε υπερβολικές χειρονομίες και αυθαίρετες εκτιμήσεις: όχι, δεν πιστεύω ότι οπαδοί του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να τοποθετήσουν γκαζάκια στο γραφείο του· πιστεύω όμως ότι ο κ. Πάγκαλος έχει δίκιο όταν καυτηριάζει την οθωμανική οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και όταν σχολιάζει την αντιδημοκρατική φύση του ΚΚΕ.
Σε δηλώσεις στις οποίες προέβη στο πολιτικό μνημόσυνο του Γρηγόρη Φαράκου (ενός δογματικού κομουνιστή που, προς το τέλος της ζωής του, άρχισε να υποπτεύεται το τρομερό λάθος), ο κ. Πάγκαλος περιέγραψε το καθεστώς που ονειρεύονταν πάντα τα στελέχη του ΚΚΕ, προκαλώντας την οργή του λεγόμενου «Περισσού». Παρ’ όλ’ αυτά, για μιαν ακόμη φορά, είπε απλές, αν όχι αυτονόητες, αλήθειες: το ΚΚΕ, παρότι είναι χρήσιμο στο κοινοβούλιο –μιας και στηρίζει τους αδυνάτους, όπως μπορεί, και με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις– παραμένει ένα κόμμα με όραμα ολοκληρωτικού καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, είναι το μοναδικό κομουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη που αρνείται να απελευθερωθεί από το εγκληματικό του παρελθόν, από τον τοπικό και διεθνή σταλινισμό. Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, τα ευρωπαϊκά κομουνιστικά κόμματα έχουν γυρίσει σελίδα, έχουν διανύσει δρόμο· όντως, διατηρούν μερικά από τα σύμβολά τους –το σφυροδρέπανο, τον ύμνο της Τρίτης Διεθνούς– καθώς και ορισμένα στοιχεία από τη ρητορική τους, από την προσφιλή τους ορολογία. Για παράδειγμα, πιστεύουν, με την ενθάρρυνση των θεωρητικών τους –όπως του Ε. Hobsbawm– ότι ο σταλινισμός υπήρξε μια «ακρότητα»: αλλά –σ’ αυτό θα συμφωνήσει ο κ. Πάγκαλος– ο σταλινισμός υπήρξε μια μορφή ολοκληρωτισμού, ένα βαθύτερο κοινωνικό φαινόμενο, ένα μαζικό έγκλημα. Το οποίο οι αληθινοί επαναστάτες πλήρωσαν πολύ ακριβά· πάρα πολύ ακριβά.
Ο κ. Πάγκαλος δηλώνει λοιπόν ότι αν ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-49 επέβαινε υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού θα είχαμε γίνει μέρος των βαλκανικών «σοσιαλιστικών» δημοκρατιών και θα είχαμε υποφέρει τα πάνδεινα. Ανάμεσα στα «πάνδεινα» θα ήταν η κατατρόπωση όλων των αντιφρονούντων, οι «εκκαθαρίσεις» στο εσωτερικό της αριστεράς. Κοντολογίς, ευτυχώς που δεν νίκησαν οι αντάρτες: εξάλλου, δεν θα μπορούσαν να νικήσουν, η Ελλάδα είχε χαριστεί στη «Δύση»· ο αγαπημένος τους Στάλιν τούς άφησε στην τύχη τους. Ωστόσο, προσθέτω μιαν υποσημείωση: η ευθύνη για τον εμφύλιο πόλεμο είναι μοιρασμένη· αν τον Δεκέμβριο του 1944 δεν είχαν επέμβει οι Βρετανοί σε συνεργασία με τη δεξιά και τους βασιλιάδες, ίσως ο ένοπλος αγώνας για το «σοσιαλισμό» να μην είχε ξεκινήσει. Ίσως όλα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και γλιτώνοντας το γραφειοκρατικό «σοσιαλισμό» και τις σταλινικές εκκαθαρίσεις (οι οποίες έγιναν, σε κάποιο βαθμό, με συνοπτικές διαδικασίες, στη διάρκεια του εμφυλίου), πάλι υποφέραμε τα πάνδεινα: ήταν άραγε τα δεξιά πάνδεινα χειρότερα από τα «σοσιαλιστικά» πάνδεινα; Απάντηση δεν υπάρχει· η ιστορία είναι μια πολύπλοκη σύνθεση· ούτε μπορούμε να την ξαναγράψουμε για να της δώσουμε καλύτερο τέλος.
Ένα από τα προβλήματα της πολιτικής μας ζωής είναι ότι, ενώ η δεξιά έχει εξελιχθεί ελαφρώς μέσα στο χρόνo, ενώ συγχρόνως έχει αναδυθεί ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το ΚΚΕ παραμένει αναλλοίωτο σαν μούμια: ένας πατριωτικός, λαϊκιστικός μηχανισμός από τον οποίον λείπει η δημοκρατική παράδοση, η νηφαλιότητα και, το κυριότερο, η γνώση της ίδιας του της ιστορίας. Τα μέλη και οι «οπαδοί» (ο όρος και μόνον είναι εξευτελιστικός) του ΚΚΕ βασίζονται σε μια επινοημένη πραγματικότητα. Άρα, κάποιο δίκιο έχει ο κ. Πάγκαλος όταν λέει ότι η κ. Παπαρήγα είναι αντικομουνίστρια: ο σταλινισμός δεν έχει καμία –απολύτως καμία– ιστορική και ιδεολογική σχέση με το μαρξισμό· το ζήτημα αυτό θα έπρεπε να έχει αποσαφηνιστεί· ζούμε κιόλας στον 21o αιώνα. Ο σεβασμός που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στην «προσφορά» της ελληνικής αριστεράς έχει οδηγήσει σε μια συνωμοσία σιωπής: μην κατηγορείτε τους ηττημένους· μην πληγώνετε τους κατατρεγμένους. Ωστόσο, έχει περάσει πολύς καιρός από την ήττα και τους κατατρεγμούς· εξάλλου, δεν αρκεί να αποζητείς το σεβασμό, πρέπει και να τον αξίζεις.
Διαφωνώ, από θέση, σε πολλά με τον κ. Πάγκαλο –είναι σοσιαλδημοκράτης, στέλεχος ενός κόμματος που καθρεφτίζει τα χάλια μας: δεν σχετίζομαι με μαζικά κόμματα που καθρεφτίζουν τα χάλια μας– αλλά υποστηρίζω το δικαίωμά του να δρα ως ελεύθερη μονάδα και όχι ως μέλος ενός κοπαδιού. Ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της αερολογίας –της παραφασίας– στο οποίο διατελούμε αμήχανοι.
Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;
Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές -που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος- δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο.
Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ενωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.
Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (...).
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.
Στα 72 του, ο Μεχντί Καρουμπί έκαψε τις γέφυρες πίσω του: κατήγγειλε βασανιστήρια και βιασμούς αντιπολιτευομένων στις φυλακές του Ιράν με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «προδότης» από τον Τύπο του καθεστώτος. Μοιάζει με ειρωνεία της τύχης. Ο Καρουμπί είναι ιερωμένος, είχε γνωρίσει τις φυλακές του σάχη και ήταν ένας από τους οργανωτές της ισλαμικής επανάστασης του 1979, στο πλευρό του αγιατολάχ Χομεϊνί. Ο ίδιος λέει σήμερα πως θεωρούσε πως ήταν «στην αριστερή πτέρυγα της γραμμής του ιμάμη Χομεϊνί», ωστόσο στους κόλπους του καθεστώτος κατείχε για καιρό ιδιαίτερα επικερδή αξιώματα, όπως διευθυντής του πλούσιου Ιδρύματος των Μαρτύρων και του Οργανισμού Προσκυνημάτων. Εξελέγη βουλευτής, πρόεδρος του κοινοβουλίου (1989-1992 και 2000-2004) και ίδρυσε την «προοδευτική» Ένωση Μαχητικών Ιερωμένων.
Συντάχθηκε με τους μεταρρυθμιστές του πρώην προέδρου Μοχαμάντ Χαταμί και μπήκε στην αντιπολίτευση θέτοντας υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2005, τις οποίες κέρδισε ο σχεδόν άγνωστος τότε δήμαρχος της Τεχεράνης Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Είχε καταγγείλει και τότε νοθεία, με αποτέλεσμα να δεχθεί μομφές από το κατεστημένο.
Έκτοτε ο Καρουμπί τήρησε κριτική στάση έναντι του καθεστώτος. Επέκρινε τις δηλώσεις του Αχμαντινετζάντ περί «καταστροφής του Ισραήλ» καθώς και την οικονομική πολιτική του, προσέχοντας όμως πάντα να μην υπερβεί τα εσκαμμένα. Ωστόσο, μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές της 12ης Ιουνίου, στις οποίες ήταν και πάλι υποψήφιος, παραμέρισε όλες τις αναστολές. «Αυτός ο πρόεδρος είναι παράνομος, θα συνεχίσω τη μάχη μου με όλα τα νόμιμα μέσα», δήλωσε όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα που έδιναν τη νίκη στον Αχμαντινετζάντ. Καθώς οι ιερωμένοι δεν είναι πλέον ιδιαίτερα δημοφιλείς στο Ιράν, μερικοί υποστήριζαν παλαιότερα ότι ο Καρουμπί έχει κι αυτός διαφθαρεί από το χρήμα και την εξουσία. Όμως αυτές οι επικρίσεις έχουν τώρα σταματήσει. Μαζί με τον Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί και τον Χαταμί, είναι εκπρόσωπος του κινήματος πολιτών που ιδρύθηκε την περασμένη εβδομάδα με την ονομασία ο «πράσινος δρόμος της ελπίδας». Πριν από τις εκλογές, υπέγραψε ένα κείμενο μαζί με την βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Ιρανή Σιρίν Εμπαντί εναντίον των εκτελέσεων ανηλίκων. Μετά τις εκλογές, με ανοικτές επιστολές του, κατήγγειλε αυθαιρεσίες των μυστικών υπηρεσιών, καθώς και βασανιστήρια και βιασμούς μέσα στις φυλακές (με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο ερευνητικές επιτροπές και να κλείσει η μυστική φυλακή Καχριζάκ). Και τώρα πρότεινε στον πρόεδρο του κοινοβουλίου να παρουσιάσει τις αποδείξεις για τις καταγγελίες του στους επικεφαλής της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας. Ο επίσημος Τύπος τον χαρακτήρισε «προδότη» και ζήτησε την κεφαλή του επί πίνακι ενώ οι αρχές έκλεισαν την περασμένη εβδομάδα την εφημερίδα του. «Δεν θα σωπάσω παρά νεκρός», ήταν η απάντησή του. «Στην πολιτική, δεν πρέπει κανείς να βιάζεται. Όταν όμως το παίρνει απόφαση, πρέπει να προχωρεί μέχρι τέλους».
Το κείμενο κυκλοφόρησε στο διαδύκτιο και ο συντάκτης του φαίνεται να είχε "αγαθές προθέσεις,κι όχι προβοκατόρικες.Γι αυτό και έχει μεγαλύτερη αξία ώς αναφορά και πληροφορία..Άλλωστε μήν ξεχνάμε την πρόσφατη υπόθεση διαροής των θεμάτων του Internasional Bacalorea,για την οποία δέν ακούστηκε τίποτα στην συνέχεια. ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ …ΠΑΙΔΕΙΑΣ (…το ΕΘΝΙΚΗΣ ξεχάστε το) Μας είναι συμπαθής, αλλά με αυτή την λογική δεν θα πρέπει να ασκούμε κριτική σε κανένα! Πάμε λοιπόν :
Έχει ένα γιο (να της ζήσει) που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιος της, όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB (International Bacalorea). Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα: 1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο... Δημόσιο Σχολείο. 2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό. Ποια είναι αυτή η μητέρα; Μα η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, που το απόγευμα υπεραμύνθηκε στη Βουλή του Δημόσιου Σχολείου και Πανεπιστημίου! "Βρε πού πάμε;", που έλεγε και ο Αυλωνίτης
50 σχόλια:
10χρόνια ταξιδεύουμε τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τα ονειρά μας,μέσα απο τις ελεύθερες σελίδες του.Το "διατάυτα"απέκτησε blog.To καλωσορίζουμε με ικανοποίηση και αισιοδοξία,όπως κάθε καινούργια νεανική παρουσία,που δίνει νέα πνοή και φρεσκάδα,στο λόγο της παρέας που χρόνια συνυπάρχουμε.
Γιώργο,καλοτάξιδο το νέο μας "σκαρί", στις δύσκολες θάλασσες της επικοινωνίας και του γόνιμου πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου.Ένας μήνας είναι μακρύς χρόνος για να τα "πείς" με τους φίλους σου και η εξελίξεις και τα προβλήματα τρέχουν καθημερινά.Έχουμε πολύ δουλειά.Απο αύριο τα 'σπουδαία".
Είναι σημαντικό να κάποιοι άνθρωποι να μπορέσουμε να συζητήσουμε για πράγματα της πόλης, για πολιτικούς μας προβληματισμούς, για ό,τι μας ενδιαφέρει. Η επικοινωνία δεν είναι θέμα τεχνικής φύσης αλλά σημαντική πολιτική παράμετρος, ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα πάντα αλλάζουν γοργά. Εάν η συζήτησή μας αποκτήσει ειλικρίνεια και ήθος τότε πράγματι μπορεί το blog να αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το στοίχημα μένει να κερδιθεί, όπως κερδίθηκε η μηνιαία έκδοση του εντύπου διά ταύτα
Στη συζήτηση του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου ένα από τα θέματα ήταν η δέσμευση ενός οικοπέδου, έπί της οδού Αγάθου. Εκεί ο πρώην δήμαρχος κ. Γεωργόπουλος για ποιο λόγο την οκταετία κατά την οποία ήταν δήμαρχος δεν δεσμεύτηκε ούτε ένας χώρος ώστε να γίνει πλατεία, πάρκινγκ, γήπεδο, σχολείο. Η διακαιολογία ήταν ότι σεβόταν την ιδιοκτησία που με τόσο κόπο είχαν αποκτήσει κάποιοι συμπολίτες μας. Ας σκεφτούμε πόσοι χώροι χάθηκαν όπως επίσης που σταματά η φροντίδα για την περιουσία του συμπολίτη μας και που ξεκινάει ο λαϊκισμός.
Δεν αποκτήθηκε κανένας χώρος εξαιτίας του σεβασμού στην περιουσία του άλλου. Εκπληκτική δήλωση του τέως δημάρχου Ελευσίνας. Για τα παιδιά που πλέον τρέχουν στους παιδότοπους για να παίξουν, για τους ηλικιωμένους που δεν έχουν χώρο περιπάτου για την έλλειψη κοινόχρηστων χώρων δεν υπήρχε καμία ευαισθησία άραγε??
Ο νομθέτης έχει ορίσει τις διαδικασίες του χαρακτηρισμού και της απαλλοτρίωσης προκειμένου να δημιουργούνται κοινόχρηστοι χώροι για το δημόσιο συμφέρον. Ηταν ΑΣΕΒΗΣ ο νομοθέτης??
Δέν βρίσκω κανένα λαΙκισμό στην τοποθέτηση του φιλου και συμπολίτη πρώην δημάρχου.Εξέφρασε αυτό που θα ένοιωθε κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου,που το κράτος ή ο δήμος,θα δέσμευε έπ αόριστον το ακίνητό του χωρίς να προχωρήσει σε διαπραγμάτευση καθορισμού τιμής κοντά στην αξία του ακινήτου.Πρακτική που καταγράφεται στα θετικά της σημερινής δημοτικής αρχής,για την οποία βέβαια δέν γνωρίζουμε όλοι πού βρίσκεται το θέμα των αντίστοιχα χαρακτηρισμένων σήμερα ιδιοκτησιών.Απο πολιτικής άποψης,η ίδια πολιτική, εφαρμόστηκε για μιά ολόκληρη δεκαπενταετία,όταν δεκάδες ακίνητα έγιναν πολυκατοικίες γιατί οι αρμόδιοι και έχοντες τη γνώση και την πολιτική και οικονομική στήριξη,επέλεγαν να στηρίξουν αυτού του είδους την ανάπτυξη για την πόλη μας.Η άνω Ελευσίνα έχει βιώσει για τα καλά αυτές τις επιλογές.Ας μή ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους και να κοιτάξουμε μπροστά.
Φίλε Γιώργο καλή επιτυχία σε αυτή την νέα προσπάθεια που κάνεις.
Φίλε Γρηγόρη. Εάν πρόκειται για δέσμευση επ αορίστου χρόνου, όντως θα επρόκειτο για μια άδικη απόφαση.1. Ό νόμος προβλέπει ως ανώτερη διάρκεια δέσμευσης εκ μέρους του κάθε δήμου τα 8 χρόνια.
2. Μπορεί μια δημορική αρχή να δεσμεύσει και η επόμενη να αγοράσει κάποιον
Πολλά μπορούν να γίνουν. Αρκεί να συμφωνήσουμε πως η Ελευσίνα έχει ανάγκη από ελεύθερους χώρους
Μου άρεσε η συνέντευξη του Δημήτρη Μυταρά στο περιοδικό FAG. Ξεχωρίζω την απάντηση που έδωσε στην ερώτηση:Η τέχνη είναι κάτι χρήσιμο;
απάντηση:Όχι υπό την έννοια ότι δεν είναι χρηστική, δεν έχει πρακτική χρήση. Δεν μπορείς να στρώσεις πάνω της να φας δενμπορείς να τη βάλεις κάτω και να την πατάς. Αλλά είναι συγκλονιστικό το πόσο επιρροή έχει στα γύρω. Όλα εξαρτώνται από την τέχνη - τι φοράς, τι διαβάζεις, τι βλέπεις, πως μιλάς, πως τραγουδάς, πως χορεύεις.
Για τεχνικούς λόγους,δέναναρτήθηκε το δεύτερο σχόλειο μου για τους ελεύθερους χώρους,που λέει.Η ανάγκη ελεύθερων χώρων,είναι αυτονόητη.Αυτό που προσπάθησα ναπεράσω,είναι ότι η προστασία του περιβάλλοντος,συναρτάται άμεσα όχι μόνο με την αίσθηςη της ανάγκης, για καθαρό περιβάλον αλλά και με την γενικότερη σχέση μας με αυτό σε σύγκριση με την οικογενειακή μας κατάσταση,τα πιθανά οικονομικά συμφέροντα απο την εκμετάλευση γής.Δέν είναι τυχαίο ότι και αυτοί που αδιαφορούν ή κατασρέφουν το περιβάλλον,επιζητούν μια εξοχική περιοχή για να κατοικήσουν.Σου λέει τίποτα το όνομα "Αγία Σωτήρα";Δέν έδωσες απάντηση στο τί γίνεται σήμεραμε το θέμα της δέσμευσης οικοπέδων.Πληρώνονται οι ιδιοκτήτες;Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή,είναι μαγική.Σε απογειώνει και δίνει νόημα και πραγματίκή ποιότητα στη ζωή μας.Δυστυχώς πολλοί την μεταχειρίζονται, αντικαθιστώντας το τελευταίο γράμμα του τίτλου του περιοδικού.
Ο Δήμος αγοράζει οικοπέδα με τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης και όχι της προσκύρωσης για να μην επιβαρυνθούν οι περίοικοι. Άμεσα θα ξεκινήσει η διαμόρφωση του πάρκινγκ επί της οδού Κοντούλη, και η πλατεία ανάμεσα σε αυτές της Νεολαίας και της Λαού
Νέες αγορές οικοπέδων από το Δήμο
Ο Δήμος υπόγραψε τα συμβόλαια και αγόρασε στο ΟΤ 10 και με πρόσοψη επί της οδού Χαριλάου ένα μικρό ακίνητο 70 τμ.
Το ακίνητο αυτό θα δώσει τη δυνατότητα να διαμορφωθεί και το οικόπεδο 772 τμ που έχει ήδη αγοράσει ο Δήμος.
Ετσι το αρχικό ακίνητο που είχε δωρίσει πριν 12 χρόνια του ΤΙΤΑΝ (οικία Πατρινού), το οποίο ανακατασκευάστηκε και λειτουργεί ως Πολιτιστικό Κέντρο πριν 4 χρόνια τώρα διπλασιάζεται και θα έχει είσοδο τόσο στην οδό Δραγούμη όσο και στην οδό Χαριλάου.
Στον αύλειο χώρο του, ανάμεσα στους φοίνικες θα διαμορφωθεί και μικρή αμφιθεατρική εξέδρα για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Ο Δήμος παράλληλα χαρακτήρισε και το γωνιακό μηχανουργείο ως χώρο πολιτισμού, ώστε το ιστορικό αυτό σημείο της Παραλιακής περιοχής από χαλάσματα και σκουπιδότοπο πριν 5 χρόνια να γίνει ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης.
Παράλληλα άρχισε να διαμορφώνεται ως χώρος στάθμευσης και το οικόπεδο 721 τμ επί της οδού Κοντούλη που αγόρασε ο Δήμος πριν 10 ημέρες. (πίσω από την Αγροτική Τράπεζα).
Γ.Αμπατζόγλου, Δήμαρχος
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση ,το κυκλοφοριακό,αναδείχθηκε σε κύριο πρόβλημα για την πόλη της Ελευσίνας.Η διάνοιξη της ανενεργούς σιδηροδρομικής γραμμής στις συμβολές των οδών:Αγάθου Φουτρή, και Αγάθου,Γιάννη Κορδάτου,θα έδεινε μεγάλη κυκλοφοριακή ανάσα,στηνΒενιζέλου,την Δημητρος,τηνΑγάθου, και σε ένα μεγάλο κεντρικό κομμάτι της Ηρώων Πολυτεχνείου.Οι αποφάσεις του Δημοτικού συμβουλίου πρός την διοίκηση του ΟΣΕ,δέν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα.Η αποστολή μυνημάτων απο τους πολίτες της Ελευσίνας, ακόμα και η επίσκεψη μιάς επιτροπής κατοίκων,θα έστελνε το μύνημα, οτι το πρόβλημα έχει ζωτική σημασία για μάς και την ομαλή λειτουργεία της κοινωνικής και εμπορικής ζωής της Πόλης μας.Μια απλή οπτική καταμέτρηση,έδειξε ότι ο αριθμός των αυτοκινήτων που αναγκαστικά επιλεγει αυτήν την διαδρομή,για την παραλία,φτάνει σε ορισμένες περιπτώσεις(ημέρα λαϊκής ή με βροχή)τα χίλια αυτοκίνητα.Υπάρχει ενδιαφέρον;
Για να έχει επιτυχία αυτή η προσπάθεια η προβολή μέσω του συγκεκριμένου μπλογκ πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Προτείνω όσοι συμφωνούν με την πρωτοβουλία που προτείνεις α) να συναντηθούμε με καθηγητές του Λυκείου και των Γυμνασίων της Κάτω Ελευσίνας β) να αναρτήσουμε στο facebook το μήνυμα διαμαρτυρίας και να καλούμε όσους το διαβάζουν να το στέλνουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση που θα τους υποδεικνύουμε
βρήκα κάποιους καθηγητές του 2ου Λυκείου που είναι διατεθειμένοι εάν συμφωνήσουμε σε έαν κείμενο που θα απαιτεί διάνοιξη της φουτρή να καλέσουν τους μαθητές τους να το αναπαράγουν και να το στείλουν με email στον οργανισμό ή στο αρμόδιο υπουργείο
Προσβασιμότητα ζητούν οι παραπληγικοί
Η προσβασιμότητα των παραπληγικών στις υπηρεσίες και στην καθημερινή τους ζωή, απασχόλησαν το ΔΣ της ΚΕΔΚΕ στην προχτεσινή συνεδρίασή του, όταν και συναντήθηκε με εκπροσώπους της διοίκησης του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών.
Οπως χαρακτηριστικά είπαν οι εκπρόσωποί τους, ορισμένοι δήμοι επιβάλλουν πρόστιμα για την τοποθέτηση πινακίδων αποκλειστικής στάθμευσης των αναπηρικών οχημάτων έξω από το χώρο της κατοικίας τους.
Παράλληλα, οι παραπληγικοί ζητούν από την ΚΕΔΚΕ: Να τοποθετήσει ράμπες σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς, σχολεία, πεζοδρόμια, πλατείες, και πολιτιστικά κέντρα. Να υπάρχουν δύο θέσεις αποκλειστικής στάθμευσης για οχήματα ατόμων με ειδικές ανάγκες έξω από τα δημαρχιακά και κοινοτικά κτίρια. Ολα τα δημόσια έργα που θα κατασκευάζονται στο μέλλον να έχουν προδιαγραφές προσπελασιμότητας από τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Σημειώνεται ότι παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις του Συλλόγου Παραπληγικών για άμεση συνάντηση, η ΚΕΔΚΕ, τους δέχτηκε τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη, χωρίς να δώσει κάποια συγκεκριμένη δέσμευση.
Για άλλη μια φορά υποχρεωνόμαστε να μιλάμε για τα αυτονόητα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας.Ακουσον Ακουσον...Κλήση για παράνομη ενημερωτική πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης,έξω απο το σπίτι ατόμων με κινητικά προβλήματα!!!
4χρόνια,να δεχθεί η ΚΕΔΚΕ το σύλλογο παραπληγικών!!!
Οταν όμως έρχονται τροπαιούχοι με τα χρυσά, αργυρά και χάλκινα μεταλλιά τους κρεμασμένα στο στήθος απο τους Spesial Olymbics,
συνωστισμός μπροστά απο τις τηλεοπτικές κάμερες,για μιά θέση δίπλα στούς πρωταθλητές "που μας έκαναν υπερήφανους".
Τελικά, μήπως η ΚΕΔΚΕ είναι η παραπληγική ή μήπως έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν;
Πρόταση.Δυναμική αντίδραση.Γεμίστε τις αίθουσες υποδοχής των δημοτικών μεγάρων που οι εντολοδόχοι μας δήμαρχοι εφαρμόζουν αυτά τα άθλια μέτρα, με αναπηρικά αμαξίδια.Επίθεση στην πνευματική και πολιτιστική τους αναπηρία.
Αλήθεια η Νικολαϊδου είναι πεζόδρομος ή Parking; Πρέπει να επανέλθουμε με φωτογραφίες;
Ευχαριστώ από καρδιάς και για τα σχόλια ΚΑΙ για την απόκριση του ggk!!!Μου θύμισες κάτι που με είχε συγκλονίσει …. το είχα ξεχάσει όμως.
Όποιος έχει δοκιμάσει να κυκλοφορήσει καροτσάτος μεσα στην ΕλΕΘΣΙΝΑ μπορεί να καταλάβει ότι δεν φταίνε μόνο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια… Οι ράμπες στα πεζοδρόμια υπάρχουν απλά και μόνο για να λένε ότι υπάρχουν…. Υπάρχουν ράμπες που ούτε πεζός δεν μπορεί να τις ανέβει λόγω της κλίσης τους .. ειδικά αν αυτές είναι πάνω σε καμιά ανηφόρα που εκτός του ότι είναι πιο απότομες και από πεζοδρόμιο έχουν και μια επιπλέον πλάγια κλίση που καθιστούν την τούμπα αναπόφευκτη.. Τις περισσότερες ράμπες δεν μπορεί να τις ανέβει κάποιος μόνος του και όταν με τα πολλά τα καταφέρει μόλις κάνει 15 μέτρα θα ανακαλύψει το υπέροχο δέντρο που έχει ένα παρτέρι 60Χ60 πόντους ενώ το πεζοδρόμιο είναι 70… Οπότε μένουν 10 ολόκληροι πόντοι για να χωρέσει το καρότσι…..! Και πες ότι τα καταφέρνεις και με λίγη βοήθεια περνάς ανάμεσα δέντρου και τοίχου και μέσα από το παρτέρι… Σειρά έχει το περίπτερο που έχει μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο και έχει αραδιασμένο από περιοδικά μέχρι ψυγεία και διαφόρων ειδών σταντ που πρέπει να σπρώξεις στην άκρη για να χωρέσεις…Αμέσως μετά έρχεσαι αντιμέτωπος με την στάση του λεωφορείου…. Δεν χώρας ούτε από την πίσω μεριά να περάσεις ούτε από την μπροστινή της στάσης.. Τι να κανείς… ; Αν δεν μπορείς να κατεβείς το 15-20 πόντων πεζοδρόμιο, αναγκαστικά γυρνάς πίσω, ξανααντιμετωπιζεις το δέντρο με το παρτέρι, τον περιπτερά που έχει ξανατακτοποιήσει την πραμάτεια του, κατεβαίνεις την ράμπα, αν είσαι τυχερός και δεν έχει παρκάρει κάποιος ώστε να σε αποκλείσει στο πεζοδρόμιο και κινείσαι πλέον με άνεση.Χαλια μαυρα!!!!!
συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ΄επιτυχία να σε αρνείται*
να σ΄εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες και αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ΄ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες,και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δέν τα θέλεις.
Αλλα ζητεί η ψυχή σου,γι΄άλλα κλαίει*
τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών,
τα δύσκολα και τ΄ανεκτίμητα εύγε*
την Αγορά,το Θέατρο,και τους Στεφάνους.
Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά που θα τα βρείς στη σατραπεία*
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Κ.Π.Καβάφης.
12 Νοέμβριος 2008 1:34 μμ
Η σοσιαλδημοκρατία σε κρίση ταυτότητας
Liem Hoang-Νgoc - Philippe Marliere
Σε μια πρόσφατη ημερίδα με τίτλο «Η σοσιαλδημοκρατία θα είναι ευρωπαϊκή αλλιώς θα πάψει να υπάρχει» ο ιστορικός Αλέν Μπεργκουνιού και ο ερευνητής Ζεράρ Γκρυνμπέργκ εκτιμούσαν ότι η οικονομική κρίση προσφέρει στη σοσιαλδημοκρατία την ευκαιρία να ξαναγίνει μια «χρήσιμη» πολιτική δύναμη, υπό τον όρο να «αναλάβει πνευματικά και πολιτικά τις ευθύνες της για την κρίση». Είναι γεγονός: η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία περνά μια μεγάλη υπαρξιακή κρίση.
Στην Ευρώπη τα κόμματα που προέρχονται από αυτήν έχουν χάσει δεκατρείς από τις δεκαπέντε τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Οπου βρίσκονται στην εξουσία η πολιτική τους είναι έντονα αντιδημοφιλής (Βρετανία, Γερμανία). Οσα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, παρ΄ ότι έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρές πολιτικές από τα νεοδεξιά κυβερνητικά κόμματα, δεν έχουν φωνή και κρίνονται ελάχιστα αξιόπιστα από τους πολίτες (Γαλλία, Ιταλία).
Σε έναν οικονομικό κόσμο που αλλάζει, οι κκ. Μπεργκουνιού και Γκρυνμπέργκ προειδοποιούν τους σοσιαλιστές να μην υποπέσουν σε «αντικαπιταλιστικές εξάρσεις». Ξεχνούν να διευκρινίσουν ότι ο σοσιαλισμός γεννήθηκε ως αντίθεση στον καπιταλισμό και ότι από το 1920 η ρεφορμιστική οικογένειά του δεν έπαψε να προσπαθεί να επιφέρει αλλαγές δημοκρατικά, βήμα προς βήμα. Είναι παράξενο ότι οι δύο ερευνητές δεν αναφέρουν πουθενά τη «νέα» σοσιαλδημοκρατία που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1980.
Μέσω της κυβερνητικής εμπειρίας της στη Γαλλία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα αυτή η «σύγχρονη» Αριστερά συνεισέφερε στην έλευση του οικονομικού καπιταλι σμού απορυθμίζοντας τις οικονομικές αγορές. Ιδιωτικοποίησε το τραπεζικό σύστημα και τις στρατηγικές επιχειρήσεις και ιδιοποιήθηκε- χωρίς ποτέ να το αναγνωρίζει- τη νεοφιλελεύθερη σκέψη των δεξιών αντιπάλων της. Αυτή η υποκριτική στάση σταμάτησε το 1997, με την άνοδο στην εξουσία του Τόνι Μπλερ, ο οποίος χωρίς συμπλέγματα διεκδίκησε μερίδιο στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: υποστήριξη στην απορύθμιση των αγορών, μείωση των φόρων στα υψηλά εισοδήματα, ευελιξία της αγοράς εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις και διάλυση του Κράτους Προνοίας.
Ο μπλερικός τρίτος δρόμος προκάλεσε τον θαυμασμό της σοσιαλδημοκρατίας στο σύνολό της, σε βαθμό που το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών δεν κατόρθωσε να καταδικάσει την εισβολή στο Ιράκ! Την περίοδο 1997-2006 η σοσιαλδημοκρατία έψελνε σε κάθε εθνική γλώσσα το μπλερικό τροπάριο: «Δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές οικονομικές πολιτικές, υπάρχουν μόνο πολιτικές που λειτουργούν και άλλες που δεν λειτουργούν». Οι σοσιαλιστές υποψήφιοι στις δύο τελευταίες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας έχασαν επειδή θέλησαν να εισαγάγουν αυτή την ατζέντα. Χρειάζεται πραγματικά να επιμένουμε σε έναν δρόμο ο οποίος οδήγησε σε μεγάλες ήττες τη στιγμή που ακόμη και η ίδια η νέα Δεξιά ανακαλύπτει τις αρετές του δημόσιου παρεμβατισμού απέναντι στα σφάλματα της αγοράς;
Προτού καν ξεσπάσει η οικονομική κρίση η Ευρώπη είχε γίνει η ζώνη με την ασθενέστερη ανάπτυξη στον κόσμο, όπου το άνοιγμα στον ανταγωνισμό στάθηκε ανίκανο να τονώσει τις επενδύσεις. Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι δύο ερευνητές, η σοσιαλδημοκρατία δεν αποδυναμώθηκε από την κρίση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Η ιδεολογική και πολιτική κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ήταν εκείνη που έσπρωξε την Ευρώπη σε μια οπισθοδρομική και αντικοινωνική δίνη την οποία σήμερα αμφισβητούν οι λαοί.
Για να σβήσει την οικονομική πυρκαϊά το σχέδιο Μπράουν ξεφεύγει από όλους τους κανόνες της μπλερικής σκέψης. Η σοσιαλδημοκρατία όμως δεν θα πρέπει να αρκεστεί στο να χειροκροτήσει τη χωρίς αντάλλαγμα κοινωνικοποίηση των χρεών του παιχνιδιού του οικονομικού καπιταλισμού ζητώντας τη συνέχιση των «διαρθρωτικών αλλαγών». Θα χάσει ακόμη περισσότερο τη φωνή της τη στιγμή που η Δεξιά επωφελείται της κρίσης για να δικαιολογήσει την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεών της και να καταστήσει μη αναστρέψιμο το ξήλωμα των οργάνων του δημόσιου ελέγχου της παραγωγής και της κατανομής του πλούτου.
Αυτό που θα πρέπει να προτείνει για να σώσει την Ευρώπη από την ύφεση είναι ένα πραγματικό Νew Deal. Ενα πρόγραμμα μεγάλων έργων που θα περιλαμβάνει τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και των δημόσιων υπηρεσιών (μεταφορές, επικοινωνίες, νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια). Τα κράτη θα πρέπει επίσης να αυξήσουν τη συμμετοχή τους με δικαίωμα ψήφου και ελέγχου στον τραπεζικό τομέα αλλά και στις στρατηγικές επιχειρήσεις που η αξία των μετοχών τους δέχεται επίθεση στο Χρηματιστήριο.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θα πρέπει να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις για την ανακατανομή των φόρων ώστε το βάρος να μη βαρύνει μόνο τις μεσαίες και φτωχότερες τάξεις. Πρέπει επιτέλους να προτείνει στους κοινωνικούς εταίρους να συμφωνήσουν σε μια αύξηση των μισθών με βάση την παραγωγικότητα και τον πληθωρισμό ώστε να εξαλείψει τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στους ευρωπαϊκούς κλώνους του αμερικανικού μοντέλου η στασιμότητα του μέσου μισθού αποτελεί την αιτία της αύξησης των χρεών των νοικοκυριών.
Οι μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις δεν θα κερδηθούν «στο κέντρο». Οι ψηφοφόροι που έφεραν στην εξουσία τα κόμματα της νέας ευρωπαϊκής Δεξιάς ανήκουν στις λαϊκές τάξεις. Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προσπαθήσει να τις κατακτήσει, αλλιώς θα πάψει να υπάρχει.
Ο κ. Λικμ Χοάνγκ Νγκοκ είναι οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Ρaris Ι. Ο κ. Φιλίπ Μαρλιέρ είναι πολιτειολόγος του University College London.
Στην Ευρώπη ο υπολογιστής των 200 ευρώ
Την ευρωπαϊκή του πορεία ξεκίνησε -με αρκετά προβλήματα- χθες το πρωί ο «υπολογιστής των 100 δολαρίων», ο οποίος κοστίζει... 200 ευρώ!
Η διανομή του υπολογιστή βασίζεται στο πρόγραμμα «Αγόρασε Ενα, Δώσε Ενα», στο πλαίσιο του οποίου ο αγοραστής αποκτά έναν υπολογιστή για τον εαυτό του και δωρίζει έναν ακόμα στον Τρίτο Κόσμο. Σύμφωνα με το βρετανικό υποκατάστημα της Amazon, για τη συμμετοχή στο -φιλόδοξο, ελέω και οικονομικής κρίσης- πρόγραμμα, ο καταναλωτής πρέπει να δώσει 275 λίρες (ή 340 ευρώ, 170 ανά υπολογιστή), καθώς και άλλες 50 λίρες (ή 60 ευρώ) για να το λάβει στο σπίτι ή το γραφείο του. Επιπροσθέτως, η Amazon Βρετανίας δέχεται μεν παραγγελίες, προσθέτοντας όμως πως η παράδοση των υπολογιστών θα αρχίσει στα μέσα Δεκεμβρίου. Στη σχετική σελίδα επισημαίνεται επίσης πως, σε αντίθεση με άλλα προϊόντα που πωλούνται από το online κατάστημα, ο υπολογιστής δεν διατίθεται στην ηπειρωτική Ευρώπη. Κανένα από τα υπόλοιπα καταστήματα της Amazon στη Γηραιά Ηπειρο (Γαλλία, Γερμανία κ.τ.λ.) δεν διαθέτει τον υπολογιστή, γεγονός που προκαλεί αρκετά ερωτήματα σχετικά με την οργάνωση (ή την ανοργανωσιά) του εγχειρήματος. Ο «υπολογιστής των 100 δολαρίων» αποτελεί καρπό ενός φιλόδοξου οράματος του καθηγητή του ΜΙΤ, Νικ. Νεγκρεπόντε, για τη διάδοση της πληροφορικής στις αναπτυσσόμενες χώρες. Κατά τη σχεδίαση του υπολογιστή υιοθετήθηκαν διάφορες τεχνικές και λύσεις προκειμένου να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα το κόστος κατασκευής και, ίσως, το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του είναι ότι χρησιμοποιεί ελεύθερο λογισμικό στη θέση των εμπορικών λύσεων της Microsoft ή άλλων εταιρειών. Ως σήμερα έχουν διατεθεί 500.000 υπολογιστές σε 31 χώρες, όπως η Καμπότζη, ο Λίβανος, το Περού και η Αιθιοπία. Η Ελλάδα είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για τον εξοπλισμό των δημοτικών σχολείων με τον υπολογιστή, όμως το σχέδιο παραμένει στα χαρτιά.
Η πόλις εάλω
Αθήνα στις φλόγες...Θάνατος 16χρονου από πυρά ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια. Νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού έπεσε το βράδυ του Σαββάτου 16χρονος στα Εξάρχεια. Ολονύκτιες συμπλοκές μεταξύ αντιεξουσιαστών και αστυνομικών στην Αθήνα. Τεράστιες οι ζημιές στην πρωτεύουσα, επεισόδια και σε άλλες πόλεις. Παραιτήσεις των κ.κ. Παυλόπουλου και Χηνοφώτη, οι οποίες όμως δεν έγιναν δεκτές. Νέες πορείες διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΤΩΡΑ Κλειστός με κλούβες ο δρόμος στην ΓΑΔΑ στην Πανόρμου και το γήπεδο. Ολόκληρος στρατός απο αστυνομικούς κατεβαίνει να αντιμετωπίσει τα περίπου 5.000 ατομα που ανεβαίνουν απο το πεδίο του Άρεως τα πρώτα δακρυγόνα έπεσαν. Πρέπει να έχουν ξεκινήσει να σπάνε και τα δακρυγόνα είναι πάρα πολλά.
( από το alfavita.gr)
Σχέδιο μαθήματος με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη
Μια η ώρα το πρωί κι όμως.. πρέπει να προετοιμαστώ καλά για το μάθημα της επομένης. Νεοελληνική Γλώσσα, Β τεύχος ,ενότητα 4, σχολείο. Το αποφάσισα. Αυριανό και μεθαυριανό και παντοτινό μάθημα ο νεκρός Αλέξανδρος. Που μπορεί και να τον προσπέρασα εκείνο το απόγευμα οδεύοντας προς το Χημείο για την παρακολούθηση σεμιναρίου βιωματικής διδασκαλίας. Εκείνη την ίδια ώρα που αποχωρούσα με ευφρόσυνη διάθεση και σχέδια για ένα πιο ζωντανό και ευφάνταστο μάθημα από Δευτέρα, εκείνη την ίδια ώρα τον σκότωναν. Σε απόσταση μερικών μέτρων οι δύο μας , ίσως πριν κλείσει για πάντα τα μάτια να συναντήθηκαν έστω κι αστραπιαία τα όνειρά μας. Η δίψα για ζωή . Η διάθεση να γκρεμίσεις κάθε τι άσχημο, να εξαφανίσεις το περιττό ,το άδειο, το νεκρό. Και εξαφάνισαν εκείνον για να μπορούν με μεγαλύτερη άνεση να γεμίζουν τα σχολικά βιβλία με τη σαβούρα που αποβλακώνει, τις σχολικές τάξεις με γυάλινα απαθή βλέμματα. Γιατί αυτό φοβούνται. Τη σπίθα στα μάτια των μαθητών που ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να βάλει φωτιά στις βιτρίνες του κόσμου τους.
Ενότητα 4α ,λοιπόν, θέμα :σχολείο .Κλείστε τα βιβλία ,παιδιά, κι ανοίξτε τα μάτια σας. Πείτε μου μόνο τι βλέπετε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άδειες ψυχρές τάξεις ,ατέλειωτους μονολόγους, πλήξη ,απουσιολόγια και βιβλία άψυχης ύλης και να μετράς αντίστροφα τη ζωή σου μέχρι το σχόλασμα ,μέχρι να ξαναμπείς στο ρινγκ για τον επόμενο γύρο.
Ενότητα 4β, οι χρόνοι των ρημάτων . Οι χρόνοι ,λοιπόν είναι ένας. Ο σταματημένος, ο χρόνος της ακαριαίας στιγμής που κόβει το νήμα μιας ανθρώπινης ζωής , που συμπυκνώνει τη σιωπηρή απελπισία του παρελθόντος με την ηχηρή κραυγή του παρόντος και την αστραπιαία λάμψη του μέλλοντος. Και οι τρόποι του ρήματος είναι ένας ,ο στιγμιαίος που φέρνει στην επιφάνεια συντελεσμένα και συντελούμενα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα.
Ενότητα 4γ, οι σημασίες των εγκλίσεων του ρήματος. Οι εγκλίσεις ,παιδιά, σε αντίθεση με τους χρόνους είναι απειράριθμες, όσες και οι εκφράσεις της ανθρώπινης ψυχής. Αν σπάσετε τις καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις σε δήθεν αντικειμενική οριστική , μοιρολατρική υποτακτική και μισαλλόδοξη προστακτική ,αν ξεφύγετε από τον απόλυτο παραλογισμό των παραδειγμάτων «έγινε ΜΙΑ δολοφονία», «ας μη γινόταν Η δολοφονία» , «δολοφονήστε», μόνο τότε θα οξυγονωθεί το μυαλό και θα ξεπηδήσουν ερωτήματα ,παγιδευμένες και άρρητες σκέψεις και συναισθήματα. Θα ξαναθυμηθείτε εκείνο το παιδικό «γιατί;» που έμπαινε πριν από οποιαδήποτε έκφραση . Δεν έχετε ελπίδα να μάθετε ποτέ τις εγκλίσεις αν δεν εξασκηθείτε στις επίμονες ερωτηματικές και στις απαιτητικές αιτιολογικές προτάσεις.
Ενότητα 4δ,παραγωγή λόγου. Θέμα: τα όνειρα ενός 15χρονου.
Οδηγίες :Αριθμός λέξεων και προτάσεων απεριόριστος. Χρόνος :όλη η υπόλοιπη ζωή σας. Επιτρέπονται κάθε είδους λάθη αρκεί για τη διόρθωσή τους να χρησιμοποιείτε την αγάπη σας για ελευθερία και όχι τα φοβικά σας σύνδρομα. Μπορείτε να ανατρέξετε σε οποιεσδήποτε πηγές αρκεί το τελικό αποτέλεσμα να φέρει τη δική σας σφραγίδα. Και βέβαια μπορείτε να ενώσετε τα θρανία και να δημιουργήσετε ένα ομαδικό γραπτό ,και βέβαια μπορείτε να βγείτε από την τάξη να συνεχίσετε την εργασία σας έξω συντροφιά με τους συνομηλίκους σας ,βεβαίως και μπορείτε να την εκθέσετε στα βλέμματα των ενηλίκων ,μην σας φοβίσει η αμηχανία τους . Γνωρίζουν κατά βάθος ότι είστε η μόνη τους ελπίδα για ολική επαναφορά στη ζωή. Όχι, δεν θα υπάρχει βαθμολόγηση…
Διονυσία Ασπρογέρακα, Γυμνάσιο Δεμενίκων
Με δύο συνεντεύξεις που έδωσε σήμερα ο υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης , προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το γεγονός ότι διασκέδαζε στα μπουζούκια το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μιλώντας στη ΕΡΤ και το ΣΚΑΙ.100,3 ο κ. Στυλιανίδης δεν αρνήθηκε ότι ήταν στα μπουζούκια αλλα δήλωσε:
"το Σάββατο το βράδυ ήμουν με τον υφυπουργό Εσωτερικών Χρήστο Ζώη σε μία κοινωνική εκδήλωση λόγω της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Μόλις ενημερωθήκαμε για το τραγικό γεγονός, φύγαμε».
Σε σημερινό του όμως δημοσίευμα ο "Ελεύθερος Τύπος" επανέρχεται στο θέμα, διαψεύδοντας τον υπουργό: "O κ. Στυλιανίδης υποστηρίζει ότι μόλις, περί τις 12.30 μετά τα μεσάνυκτα, πληροφορήθηκε το θλιβερό συμβάν έσπευσε να φύγει από το μαγαζί. Αλλες ασφαλείς πληροφορίες, όμως, αναφέρουν ότι η συντροφιά του κ. Στυλιανίδη διασκέδαζε στο τραπέζι νούμερο 8, μπροστά στην πίστα, έως τις 4.30 τα ξημερώματα.
Και όχι μόνο αυτό. Την επομένη το βράδυ στις 8 -κι ενώ καιγόταν ήδη όλη η Αθήνα-, ο κ. Στυλιανίδης φωτογραφήθηκε στο ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό, ομάδα της εκλογικής του περιφέρειας"
Για την παρουσία του στο γήπεδο την επόμενη ημέρα,o κ. Στυλιανίδης είπε ότι πήγε να δει συντοπίτες του που τον είχαν καλέσει και αποχώρησε πολύ πριν τελειώσει ο αγώνας..
Τα ...οδοιπορικά των μοναχών-κτηματομεσιτών της μονής του Βατοπεδίου κοστίζουν 110.000 � και τα καύσιμα 240.000 � ετησίως, σύμφωνα με τα όσα κατέθεσαν με το υπόμνημα τους στην Εξεταστική Επιτροπή οι Εφραίμ και Αρσένιος. Τα καυσόξυλα κοστίζουν 50.000 ευρώ ενώ το σύνολο των εξόδων ξεπερνά το 1 εκατ. ευρώ. Οι εξωφρενικές αυτές δαπάνες που αποκαλύπτονται με αφορμή το σκάνδαλο, κάνουν ακόμη πιο επιτακτικό το αίτημα της φορολόγησης της εκκλησίας.
Τα αυτιά των κουκουλοφόρων
Έκπληξη, οργή, θυμό δήλωσαν ότι νιώθουν αρκετοί άνθρωποι ενταγμένοι ή ανένταχτοι στο χώρο της Αριστεράς από τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα «ότι ο Συνασπισμός πρέπει να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων».
Οργή και θυμό μπορώ να το καταλάβω, έκπληξη όμως γιατί;
Ποιο το καινούριο στοιχείο που φέρνουν στην επιφάνεια, οι εν λόγω δηλώσεις;
Σε ποια παράδοση έθεσαν τέλος;
Ποια τομή στη συνέχεια και στη σκέψη του συγκεκριμένου κόμματος δημιούργησαν;
Το δυστύχημα είναι ότι πολλοί, πραγματικά, απορούν και εξανίστανται. Δηλαδή ποια διαφορετική αντιμετώπιση περίμεναν από το ΚΚΕ;
Πως εξηγείται η δυσάρεστη έκπληξη, που, νιώθουν άνθρωποι που βρίσκονται στο χώρο της αντιδογματικής Αριστεράς;
Τα προσωπικά (μας) βιώματα
Θυμίζει σε πολλούς την προσωπική τους ιστορία και διαδρομή μέσα από την ΚΝΕ την οποία θέλουν να αποτινάξουν. Καταγγέλλουν την κ. Παπαρήγα θέλοντας να απωθήσουν τις δικές τους ενοχές, για μικρές ή μεγαλύτερες παρόμοιες συμπεριφορές. Σαν να λένε: όταν ήμασταν εμείς ενταγμένοι αυτά δεν γίνονταν, και όταν το ξανασκέφτονται προσθέτουν, τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό. Αντιθέτως. Αυτά γίνονταν και ήταν ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους κόσμος και κοσμάκης μετακόμισε για αλλού ή πήγε σπίτι του. Η επανάληψη τέτοιων στερεότυπων επιβεβαιώνει την ορθότητα της αποχώρησης. Με άλλα λόγια «αυτή η στάνη αυτό το τυρί έβγαζε» με εμάς ή και χωρίς εμάς.
Το ναυάγιο της πολιτικής κατεύθυνσης
Αφορά την πολιτική κατεύθυνση, που σε γενικές γραμμές λέει: Εμείς θέλαμε να συνεργαστούμε με το ΚΚΕ για να αντισταθούμε από κοινού στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά αυτό δεν το περιμέναμε. Ξεπερνάει κάθε όριο. Θέλουμε αλλά δεν μας το επιτρέπει η στάση του εν δυνάμει συμμάχου μας. Τι περίμεναν δηλαδή ότι η Αλέκα Παπαρήγα θα απεκδυόταν την ακολουθούμενη πολιτική πρακτική του κόμματός της επειδή θα πειθόταν από τα συνασπισμιακά επιχειρήματα; Εδώ ένα νεκρό παιδί δεν στάθηκε ικανό να αλλάξει την κομματική απόφαση για χωριστές συγκεντρώσεις. Υπάρχει πολίτης που να υπάρχει ίχνος ορθολογισμού στη σκέψη του και να θεωρεί αυτό το σενάριο πιθανό; Αν όχι γιατί επαναφέρεται, παρά τις απορρίψεις; Επειδή ο κόσμος του ΚΚΕ είναι προοδευτικός; Επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για το καλό του τόπου;
Ή μήπως υπάρχουν άνθρωποι που επί της ουσίας, δεν έφυγαν από την κομματική λογική, ακόμη κι όταν αποχώρησαν από τον κομματικό οργανισμό.
Άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα για το χώρο τους αν υπήρχε, βρε αδερφέ, μια μορφή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού;
Ή άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έπεσε μόνο το τείχος του Βερολίνου, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα ιδεών, οριστικά και αμετάκλητα.
Η κ. Παπαρήγα ευθαρσώς κατέθεσε την άποψή της για τις κινητοποιήσεις και το ρόλο του Συνασπισμού. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό από αυτό που εκπέμπεται σχεδόν καθημερινά από τα κομματικά όργανα. Μπέρδεψε μαζί την αυτονομία των κινημάτων, τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τους κουκουλοφόρους και προσπάθησε να ενοχοποιήσει λογικές και πρακτικές που δεν εντάσσονται στην κομματική λογική. Τι περιμέναμε δηλαδή να κάνει; Μπορείς να ξεθάβεις τον Στάλιν και να προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τι καινούριο γεννιέται στην κοινωνία;
Τίποτε παράξενο μέχρι εδώ. Τον λόγο της έκπληξης ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω.
Δηλητηριάζεται η λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού
Σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης για τους ψαράδες της περιοχής
Της Ιωαννας Φωτιαδη
Τεράστιες ποσότητες ψαριών (χέλια, κέφαλοι, τσιπούρες, λαβράκια) βρέθηκαν νεκρά στις αρχές Δεκεμβρίου στη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού. Το φαινόμενο, δυστυχώς, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενο και οι ψαράδες της περιοχής αντιμετωπίζουν πια σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης από τη συνεχή μείωση των ιχθυoαποθεμάτων. «Στις ακτές ξεβράζονται συνεχώς νεκρά ψάρια επειδή το νερό είναι δηλητηριασμένο» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Ιερόθεος Ζαχαρίας, λέκτορας Περιβαλλοντικής Γεωλογίας στο Tμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Οπως επισημαίνει, «βάσει των μετρήσεων που κάναμε, το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα».
Ρύπανση και ανθρώπινα έργα
«Ο “ευξεινισμός”, η ύπαρξη δηλαδή υδροθείου, τοξικής ουσίας σε μεγάλες συγκεντρώσεις, στο κατώτατο επίπεδο των υδάτων της λιμνοθάλασσας, παρουσιαζόταν ανέκαθεν στο Αιτωλικό», διευκρινίζει ο κ. Ζαχαρίας, όμως, όπως επισημαίνει, τα τελευταία χρόνια το ποσοστό έχει αυξηθεί εξαιτίας των ανθρωπογενών επεμβάσεων. Κατ’ αρχήν, μια σειρά έργων εμποδίζουν την απρόσκοπτη ροή υδάτων στη λιμνοθάλασσα, με αποτέλεσμα να μην ανανεώνεται το νερό της, ενώ αντίθετα η εισροή μεγάλης ποσότητας γλυκού νερού από τη Λυσιμαχία επιτείνει το πρόβλημα. Επίσης, φυτοφάρμακα και λύματα χωρίς σωστή επεξεργασία που καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα προκαλούν επιπλέον ρύπανση. «Τα νερά της λίμνης Λυσιμαχίας, που είναι γλυκά, παροχετεύονταν για αρκετά χρόνια στη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού. Ετσι, το αλμυρό νερό της λιμνοθάλασσας που είναι βαρύτερο από το γλυκό της Λυσιμαχίας, εγκλωβιζόταν στον πυθμένα, με αποτέλεσμα να μην οξυγονώνεται» εξηγεί ο κ. Ζαχαρίας. «Τα ύδατα δυστυχώς λόγω διαφορετικής πυκνότητας δεν αναμειγνύονταν» προσθέτει. Παράλληλα, στη λιμνοθάλασσα καταλήγουν μεγάλες ποσότητες νερού από τα αντλιοστάσια, τα οποία συλλέγουν τα αρδευτικά νερά από την περιοχή. «Τα νερά αυτά βρίθουν υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, που προκαλούν ευτροφισμό και κατ’ επέκταση συντείνουν στην ανάπτυξη θειοβακτηρίων, βακτηρίων δηλαδή που παράγουν υδρόθειο». Από πολλούς εκφράζονται επιφυλάξεις σχετικά με την ορθή λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού της πόλης που δεν καθαρίζει επαρκώς τα λύματα που καταλήγουν στη λιμνοθάλασσα. «Λύση μπορεί να δοθεί στα προβλήματα αυτά, αν προωθηθεί η οξυγόνωση των νερών της λιμνοθάλασσας, φυσικά ή τεχνητά, αφού το οξυγόνο εξουδετερώνει το υδρόθειο», υπογραμμίζει ο κ. Ζαχαρίας, «διαφορετικά, οι επιπτώσεις από την αύξηση του υδροθείου δεν θα περιοριστούν στα ψάρια, αλλά θα επηρεάσουν και τη δημόσια υγεία των κατοίκων στις γύρω περιοχές».
Τα καιρικά φαινόμενα
Την κατάσταση όσον αφορά την αλιεία στην περιοχή επιδείνωσαν το τελευταίο χρονικό διάστημα και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν την περιοχή. «Στις 22 Νοεμβρίου σημειώθηκαν έντονοι νοτιοδυτικοί άνεμοι που προκάλεσαν ζημιές στους ιχθυοφραγμούς, που διαχωρίζουν τη λιμνοθάλασσα από τη θάλασσα» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Βαγγέλης Δημητρίου, ιχθυολόγος και επικεφαλής στη Διεύθυνση Αλιείας του νομού Αιτωλοακαρνανίας. «Με συνέπεια να χαθεί περισσότερο από το 50% της παραγωγής. Μεγάλος αριθμός ψαριών “έφυγε” στο ανοικτό πέλαγος είτε επειδή έσπασαν οι λουρονησίδες είτε επειδή οι συνεταιρισμοί άνοιξαν τους ιχθυοσυλληπτικούς σταθμούς σε μια προσπάθεια να τους προφυλάξουν από τους σφοδρούς ανέμους».
Θανάτους ψαριών καταγγέλλουν όμως και οι ψαράδες στο Μεσολόγγι. «Το σύνολο της παραγωγής έχει χαθεί, θα ψαρέψουμε πάλι τον Αύγουστο», λέει ανήσυχος στην «Κ» ο Τάκης Κουτσόργιος, πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Αλιέων Ελλάδας και ψαράς στην περιοχή Μεσολογγίου. Οι αλιείς είχαν ήδη δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την αρχή του φθινοπώρου, αφού η παρατεταμένη καλοκαιρία είχε απομακρύνει από τη λιμνοθάλασσα τους πληθυσμούς των ψαριών. «Η κατάσταση είναι απελπιστική για εμάς» δηλώνει ο κ. Κουτσόργιος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου - Αιτωλικού αποτελεί φυσικό ιχθυοτροφείο για χιλιάδες ψάρια. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού -περίπου 800 οικογένειες στο Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και τις Οινιάδες- βιοπορίζεται από την αλιεία.
H σωτηρία της ανθρωπότητας από τους ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ είναι τόσο σημαντική όσο η σωτηρία των τροπικών δασών από την καταστροφή, σύμφωνα με τον Πάπα Βενέδικτο τον 16ο. Ο Πάπας ανέφερε τις απόψεις του για την πλήρη απόρριψη της θεωρίας των φύλων, στην τελευταία του ομιλία του έτους στο Βατικανό.
Η υπεράσπιση των δημιουργημάτων του Θεού δεν περιορίζεται στην προστασία του περιβάλλοντος αλλά και στην προστασία του ανθρώπου από την αυτοκαταστροφή, τόνισε. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπερασπίζεται τα δημιουργήματα του Θεού, «δεν υπερασπίζεται μόνο τη γη, το νερό και τον αέρα... αλλά προστατεύει επίσης τον άνθρωπο από την καταστροφή του από τον ίδιο του τον εαυτό».
Ο Πάπας μίλησε για «οικολογία του ανθρώπινου είδους» δηλώνοντας ότι αν τα τροπικά δάση αξίζουν την προστασία μας, η ανθρωπότητα... δεν την αξίζει λιγότερο. Ακόμα, προειδοποίησε ότι η θεωρία των φύλων κάνει ασαφή τη διαφορά μεταξύ αρσενικού και θηλυκού και μπορεί έτσι να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου είδους.
Η θεωρία των φύλων διερευνά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τους ρόλους που αναθέτει η κοινωνία στα άτομα σύμφωνα με το φύλο τους και τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη βιολογική τους ταυτότητα. Οι ομάδες ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, προωθούν τη θεωρία ως κλειδί για κατανόηση και ανοχή.
Ο Πάπας εξέφρασε την πλήρη απόρριψη της θεωρίας και δήλωσε ότι δεν είναι παλιομοδίτη μεταφυσική να συνιστάς σεβασμό για τη φύση του ανθρώπινου είδους ως γυναίκα και άντρα.
Η Καθολική Εκκλησία αντιτίθεται στον γάμο ομοφυλοφίλων. Διδάσκει ότι ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι ανήθικη, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις είναι.
Μια νέα μορφή σιωπηλής διαμαρτυρίας εξαπλώνεται στη Γαλλία, ενάντια στις απελάσεις των μεταναστών και στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους. Είναι οι «κύκλοι σιωπής», όπου οι διαμαρτυρόμενοι δεν οργανώνουν πορεία ούτε φωνάζουν συνθήματα. Αντίθετα, παραμένουν ακίνητοι και σιωπηλοί, κάνοντας έτσι πράξη το ρητό του Ευριπίδη: «Μίλα, αν έχεις λέξεις πιο δυνατές από τη σιωπή».
Οι σιωπηλοί διαδηλωτές πιστεύουν στην «ενεργή σιωπή», που συχνά φωνάζει πολύ δυνατότερα από οποιαδήποτε τις πιο έντονες κραυγές. Γιατί, όμως, κύκλος; «Γιατί στον κύκλο, όλοι έχουμε την ίδια απόσταση από το κέντρο. Είναι μια μορφή ισότητας που αλλάζει το τοπίο των παραδοσιακών διαδηλώσεων», δήλωσε η Μαρί-Τερέζ Φαντασιά πιστή καθολική και συνδικαλίστρια. Κατά την άποψή της, η ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας τηρεί σιγή ιχθύος στο θέμα των παράνομων μεταναστών.
Το κίνημα των «κύκλων σιωπής» ξεκίνησε στην Τουλούζ όταν η Ίρις Ρουτέρ, μία καθολική πάστορας, έλαβε ένα email από τους Φρανσισκανούς Μοναχούς της Τουλούζ το οποίο έλεγε: «Η σιωπή δημιουργεί ερωτήματα και επιτρέπει στον καθένα να σκεφθεί». Η φράση αυτή υπήρξε η σπίθα που έδωσε στην Ίρις την ιδέα να οργανώσει τον πρώτο «κύκλο σιωπής» για τα δικαιώματα των μεταναστών. «Σήμερα, πάνω από 60 πόλεις οργανώνουν τους δικούς τους κύκλους σιωπής», δήλωσε με περηφάνεια η Ίρις.
«Γέφυρες και όχι τείχη», γράφει το αυτοκόλλητο που έχει κολλημένο στο μπράτσο του ο Μαρσέλ Σιγκιουρέτ, στρατιωτικός υπάλληλος και συμμετέχων στους «κύκλους σιωπής». Όπως και ο φιλόσοφος του διαφωτισμού, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, έτσι και ο Μαρσέλ διαμαρτύρεται στη σιωπή, σαν ένα είδος «πολιτικής ανυπακοής».
Έκπληξη;
Γιώργος Τσουκαλάς
Έκπληξη, οργή, λύπη, θυμό δήλωσαν ότι νιώθουν αρκετοί άνθρωποι ενταγμένοι ή ανένταχτοι στο χώρο της Αριστεράς από τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα «ότι ο Συνασπισμός πρέπει να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων».
Οργή, λύπη και θυμό μπορώ να το καταλάβω, έκπληξη όμως γιατί;
Ποιο το καινούριο στοιχείο που φέρνουν στην επιφάνεια, οι εν λόγω δηλώσεις;
Σε ποια παράδοση έθεσαν τέλος;
Ποια τομή στη συνέχεια και στη σκέψη του συγκεκριμένου κόμματος δημιούργησαν;
Ποια διαφορετική αντιμετώπιση των γεγονότων περίμεναν από το ΚΚΕ;
Ας θέσουμε πιο συγκεκριμένα το ερώτημα: Πώς ενώ οι δηλώσεις και η πρακτική ενός κόμματος είναι απολύτως προβλέψιμες, πολλοί από όσους βρίσκονται εκτός των κομματικών συνόρων νιώθουν τόση έκπληξη, που αδυνατούν όπως λένε οι ίδιοι να δώσουν μια λογική εξήγηση.
Τα προσωπικά τους (μας) βιώματα
Οι τωρινές και πολλές από τις προηγούμενες της θέσεις και αντιλήψεις κ. Παπαρήγα επαναφέρουν λογικές που κατά το παρελθόν πολλοί υπερασπίστηκαν και για τις οποίες σήμερα δεν νιώθουν ιδιαίτερα υπερήφανοι. Οι δηλώσεις αυτές τούς θυμίζουν στιγμές της προσωπικής τους ιστορίας που θέλουν να αγνοούν ή να απωθήσουν.
Το πρώτο επίπεδο προσωπικής άμυνας λίγο πολύ λέει: όταν ήμασταν εμείς στο κόμμα αυτά δεν γίνονταν. Όταν το ξανασκέφτονται προσθέτουν, τουλάχιστον σε όχι αυτό το βαθμό. Ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω. Αυτά γίνονταν και ήταν ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους κόσμος και κοσμάκης μετακόμισε για αλλού ή πήγε σπίτι του. Ας το σκεφτούν πιο νηφάλια. Η επανάληψη τέτοιων στερεότυπων επιβεβαιώνει την ορθότητα της αποχώρησης.
Συμπερασματικά, όπως λέει και η παροιμία «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει» με εμάς ή και χωρίς εμάς.
Το ναυάγιο της πολιτικής κατεύθυνσης
Η έκπληξη και η αδυναμία εξήγησης αφορά την πολιτική κατεύθυνση, που σε γενικές γραμμές λέει: Εμείς θέλαμε να συνεργαστούμε με το ΚΚΕ για να αντισταθούμε από κοινού στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά αυτό δεν το περιμέναμε. Ξεπερνάει κάθε όριο. Τι περίμεναν δηλαδή ότι η Αλέκα Παπαρήγα θα απεκδυόταν την ακολουθούμενη πολιτική πρακτική του κόμματός της επειδή θα πειθόταν από τα συνασπισμιακά επιχειρήματα; Εδώ ένα νεκρό παιδί δεν στάθηκε ικανό να αλλάξει την κομματική απόφαση για χωριστές συγκεντρώσεις.
Υπάρχει πολίτης που να υπάρχει ίχνος ορθολογισμού στη σκέψη του και να θεωρεί αυτό το σενάριο πιθανό; Αν όχι γιατί επαναφέρεται, παρά τις απορρίψεις; Επειδή ο κόσμος του ΚΚΕ είναι προοδευτικός; Επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για το καλό του τόπου;
Ή μήπως υπάρχουν άνθρωποι που επί της ουσίας, δεν έφυγαν από την κομματική λογική, ακόμη κι όταν αποχώρησαν από τον κομματικό οργανισμό;
Άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα για το χώρο τους αν υπήρχε, βρε αδερφέ, μια μορφή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού;
Ή άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έπεσε μόνο το τείχος του Βερολίνου, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων, οριστικά και αμετάκλητα.
Η κ. Παπαρήγα ευθαρσώς κατέθεσε την άποψή της για τις κινητοποιήσεις και το ρόλο του Συνασπισμού. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό από αυτό που εκπέμπεται σχεδόν καθημερινά από τα κομματικά όργανα. Μπέρδεψε μαζί την αυτονομία των κινημάτων, τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τους κουκουλοφόρους και προσπάθησε να ενοχοποιήσει λογικές και πρακτικές που δεν εντάσσονται στην κομματική λογική. Τι περιμέναμε δηλαδή να κάνει; Μπορείς να ξεθάβεις τον Στάλιν και παράλληλα να προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τι καινούριο γεννιέται στην κοινωνία;
Τίποτε παράξενο μέχρι εδώ. Τον λόγο της έκπληξης κάποιων προσπαθώ ακόμη να καταλάβω.
Του Μιχάλη ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ*
Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην πολιτική της αριστεράς, είναι χρήσιμες η ιστορία και η θεωρία. Και η ιστορία των θεωριών. Φωτίζουν τα γεγονότα. Στη συζήτηση λοιπόν που διεξάγουμε για τη νεανική έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θα δοκιμάσω να δω διαχρονικά τον ρόλο της βίας στην πολιτική της αριστεράς και την απάντηση της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.
Ο Άγγελος Ελεφάντης μας θύμιζε ότι η χρονική περίοδος, όπου στην πολιτική της αριστεράς η βία είχε σημαντικό ρόλο, ταυτιζόμενη με την επανάσταση, ήταν η εποχή ανάμεσα στους δύο πολέμους, που διεξήχθησαν κυρίως στην Ευρώπη. Από το 1914 ώς το 1945 όλοι ασκούσαν την πολιτική με όπλα. Σ' αυτά τα πλαίσια και στην αριστερά η βία κατέλαβε σημαντικό ρόλο στην πολιτική της. Δεν είχε την ίδια κυρίαρχη βαρύτητα στις αντιλήψεις του Μαρξ. Ας σημειώσουμε πάντως ότι ακόμα και σ' αυτή την περίοδο που η αριστερά επιλέγει τη βία, αυτή έχει ως στόχο τα κέντρα εξουσίας και η αριστερά είναι ριζικά αντίθετη με την άσκοπη βία κατά άσχετων στόχων.
Το 1945 με το τέλος του πολέμου οι Ευρωπαίοι κατανόησαν, ότι δεν μπορούν πια να λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές (και τις ταξικές) με τη βία. Αυτό είναι μια ευρωπαϊκή κατάκτηση, που χρειάστηκε εκατομμύρια νεκρούς για να θεμελιωθεί.
Οι κομμουνιστές δυσκολεύτηκαν ίσως να το αποδεχθούν. Ο ευρωκομμουνισμός απέσπασε την έννοια της επανάστασης από τη βία. Όμως αυτό δεν ήταν μόνο ένα ηθικό ζήτημα που αφορούσε μόνο τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Ήταν σημαντικά και ένα πολιτικό ζήτημα. Ήταν μια πολιτική ανάγνωση μιας καινούργιας πραγματικότητας. Ενός καινούργιου καπιταλισμού και ενός καινούργιου κράτους.
Το κράτος στην εποχή του Λένιν, ήταν απλώς μηχανισμός της άρχουσας τάξης (στρατός και αστυνομία), που προάσπιζε τα συμφέροντά της. Οι κομμουνιστές επέλεξαν να φτιάξουν το δικό τους μηχανισμό και να συγκρουστούν με τον μηχανισμό της άρχουσας τάξης και νικώντας, να τσακίσουν την αστική κρατική μηχανή. (Το τι οικοδόμησαν μετά είναι γνωστό. Όπως και η κατάρρευσή του).
Στις υστερότερες δεκαετίες ο καπιταλισμός αλλάζει, για να μείνει βέβαια καπιταλισμός. Το κράτος διευρύνθηκε παρεμβαίνοντας ενεργά σε όλη την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο αστυνομία και στρατός. Ανέπτυξε θεσμούς (εκπαίδευση, ασφάλιση, περίθαλψη και άλλους πολλούς), μέσα στους οποίους βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Προς την ίδια κατεύθυνση οδήγησαν και οι αγώνες του εργατικού και δημοκρατικού κινήματος. Οι θεσμοί βέβαια αυτοί ελέγχονται από την κορυφή.
Έγινε, όμως, έτσι φανερό πώς τέτοιους θεσμούς, μέσα στους οποίους βρίσκονται οι εργαζόμενοι, δεν καλούνται να τους συντρίψουν, αλλά να τους ελέγξουν σε αντιπαλότητα με την άρχουσα τάξη. Έτσι η δημοκρατία - έλεγχος γίνεται το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης, γίνεται ταυτόσημη με την έννοια του σοσιαλισμού και όσον αφορά την πορεία και όσον αφορά το περιεχόμενο.
Αυτή η ταύτιση της έννοιας του σοσιαλισμού με την έννοια της δημοκρατίας έφερνε σε αντιπαράθεση αυτή τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου με τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό.
Ο δημοκρατικός δρόμος δεν είναι μια στιγμιαία σύγκρουση, μια κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων (που άλλωστε δεν υπάρχουν), αλλά μια διαρκής και ενιαία γιγαντιαία μεταρρυθμιστική διαδικασία, που θα επιχειρούσε διαρθρωτικές αλλαγές και που θα ολοκληρωνόταν και σε επεμβάσεις στις παραγωγικές σχέσεις και την οργάνωση της εξουσίας.
Υποκείμενο μιας τέτοιας επαναστατικής διαδικασίας όπου η δημοκρατία έχει αναδειχθεί ως το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι μια φωτισμένη μειοψηφία (θεολογικής νομιμοποίησης), αλλά ένας νέος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία και στο μαζικό κίνημα και στο κοινοβούλιο.
Στην ελληνική αριστερά
Στην Ελλάδα, το κομμουνιστικό κίνημα οδηγήθηκε στη χρήση βίας, στον εμφύλιο δηλαδή, και από επιλογή της άλλης πλευράς, αλλά και από δική του επιλογή. Αυτή η αριστερά παρά το γεγονός ότι βγήκε από την κατοχή ηθικά δικαιωμένη, έχοντας στηρίξει το μεγαλύτερο μέρος της Αντίστασης (με μια δεξιά καταρρακωμένη λόγω της συνεργασίας τμήματος της με τον κατακτητή), παρά το γεγονός ότι κατείχε στρατιωτικά σχεδόν όλη τη χώρα με έναν έμπειρο στρατό, παρόλα αυτά λοιπόν, αυτή η αριστερά έχασε. Χρειάστηκαν τόσοι νεκροί, τόσοι φυλακισμένοι, χρειάστηκε εκτός από τον εμφύλιο να υποστούμε στη συνέχεια και το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και τη δικτατορία, για να κατανοήσουμε ότι το πεδίο της βίας είναι το πεδίο που ευνοεί τους αντιπάλους.
Η μεγαλειώδης απάντηση της ελληνικής αριστεράς απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις ήταν το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και η κορύφωσή του το Πολυτεχνείο. Στη δικτατορία αυτοί που επέλεξαν τη χρήση βίας στην αντίσταση, ήταν ουσιαστικά κεντρώες οργανώσεις: Το Π.Α.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου και η Δημοκρατική Άμυνα. Στην αριστερά η συζήτηση περί βίας αφορούσε μόνο τα «καφέ» του Παρισιού. Η αριστερά στην Ελλάδα, μέσα σε συνθήκες της σκληρότερης βίας του αντιπάλου, που περιλάμβανε δολοφονίες και μαζικές φυλακίσεις και βασανιστήρια, επέλεξε το μη βίαιο μαζικό κίνημα και τον αγώνα για τη δημοκρατία. Και παρά την είσοδο των τανκς, πολιτικά αυτή η αριστερά νίκησε.
Στους εξήντα ανέρχεται ο αριθμός των δημοσιογράφων που έχασαν τη ζωή τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους το 2008. Ο αντίστοιχος αριθμός για το 2007 ήταν 86. Ωστόσο, παρά τη μείωση, η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα με έδρα το Παρίσι, η οποία δημοσιοποίησε τα στοιχεία, επισημαίνει ότι η μείωση αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερο σεβασμό διεθνώς στην ελευθερία του Τύπου.
Όπως και το 2007, το Ιράκ παραμένει και φέτος η χώρα με τις μεγαλύτερες απώλειες δημοσιογράφων κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Παρότι η γενική μείωση οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μείωση του αντίστοιχου αριθμού στο Ιράκ – 47 για το 2007 και 46 για το 2006 – η κατάσταση παραμένει εξίσου ανησυχητική.
Στον απολογισμό των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα ακολουθούν χώρες όπως το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες και το Μεξικό, ως οι περισσότερο επικίνδυνες περιοχές για την ελεύθερη άσκηση της δημοσιογραφίας.
Εντυπωσιακή είναι η μείωση για την Αφρική – 12 το 2007 ενώ μόλις 3 το 2008. Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται και βελτίωση της κατάστασης. Στην περιοχή αυτή, πολλοί δημοσιογράφοι σταμάτησαν να εργάζονται, ενώ ταυτόχρονα διακόπηκε σταδιακά η ανταπόκριση σε εμπόλεμες και ιδιαίτερα επικίνδυνες περιοχές.
Στα γενικότερα στοιχεία, η κατάσταση για το 2008 εμφανίζεται καλύτερη. Λιγότεροι δημοσιογράφοι συνελήφθησαν, απήχθησαν, απειλήθηκαν ή δέχτηκαν επίθεση. Η λογοκρισία κι ο εκφοβισμός δεν συμπεριλαμβάνονται στις παραμέτρους!
Γνώμη Δύο ιδέες, ένα δίδαγμα
ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Ιανουαρίου 2009
Τον Μάιο του 1977, έναν ακριβώς χρόνο πριν από την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο κι ενώ η Ιταλία βυθιζόταν στο δράμα των «μολυβένιων χρόνων» της, στην «Ουνιτά», την εφημερίδα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο που προκάλεσε θύελλα συζητήσεων καθώς έθετε ένα τολμηρό για την εποχή ερώτημα: «Είναι δυνατόν να διακρίνουμε το δημοκρατικό κράτος από το σύστημα εξουσίας (αυτό που κάποιοι ονομάζουν «καθεστώς») το οποίο κυριαρχεί τα τελευταία 30 χρόνια;».
Και η απάντηση ήταν πως, παρά την προφανή δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς το δημοκρατικό κράτος, τους δημοκρατικούς θεσμούς, από ένα σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί των θεσμών αυτών, συμφύεται με παρασιτικούς και αυταρχικούς δεσμούς και τους υποτάσσει, η διάκριση αυτή και μπορεί και πρέπει να γίνεται.
Η αμφισβήτηση του «καθεστώτος», συνεπώς, υποστήριζε η «Ουνιτά», δεν έπρεπε να επιτραπεί να μεταφραστεί σε αμφισβήτηση (και μάλιστα βίαιη) του ίδιου του δημοκρατικού κράτους. Αντίθετα, η σθεναρή υπεράσπιση του δημοκρατικού κράτους αποτελεί προϋπόθεση της απελευθέρωσής του από τα παρασιτικά και αυταρχικά δεσμά που το περιορίζουν και το αφυδατώνουν. Και η δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους είναι η προϋπόθεση αποτελεσματικής υπεράσπισής του έναντι εκείνων που το αμφισβητούν στην πράξη, και μάλιστα διά πυρός και σιδήρου. Όλα αυτά ηχούν σαν παλιοκαιρισμένες συζητήσεις άλλων εποχών. Ήταν μια εποχή όπου τα μεγάλα προτάγματα που κίνησαν την Ιστορία και φλόγισαν τα μυαλά των ανθρώπων του 20ού αιώνα ήταν ακόμη ολοζώντανα. Κι ήταν μια χώρα, η Ιταλία, που είχε ζήσει το δικό της 1968, τη Μεγάλη Αναστάτωση, και περιδινιζόταν σε έναν κύκλο βίας όπου, από τη μια πλευρά, μαύρες φασιστικές οργανώσεις (συχνά με τη χρηματοδότηση και καθοδήγηση αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών) έβαζαν βόμβες σε πλατείες σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους για να δημιουργήσουν τον φόβο μιας επικείμενης «κομμουνιστικής ανταρσίας» και, από την άλλη, το κόκκινο «κόμμα των όπλων» στρατολογούσε μέλη από τις πυκνές γραμμές των απογοητευμένων νέων οι οποίοι από το Μεγάλο Κίνημα όδευαν προς το Μεγάλο Riflusso - από τον πυρετό των καταλήψεων και των κινημάτων αντικουλτούρας, τύπου «μητροπολιτικών Ινδιάνων», προς την ιδιώτευση και την εγκατάλειψη κάθε συλλογικής δράσης- και όπλιζε το χέρι τους για έναν κύκλο «πολιτικών» δολοφονιών που θα έκοβαν, υποτίθεται, δρόμο προς την επανάσταση. «Ξεκινήσαμε για την κατάκτηση ενός νέου κόσμου, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι απλώς βοηθούσαμε στη στερέωση του παλιού», θα γράψει αργότερα ένας από τους ηγέτες του «κόμματος των όπλων».
Ούτε η εποχή ούτε οι συνθήκες ούτε το ιδεολογικό κλίμα έχουν αναλογία με όσα ζούμε σήμερα. Κι όμως, για κάποιο λόγο οι συζητήσεις που ξέσπασαν αυτές τις ημέρες, οι αντιπαραθέσεις που προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη και οι πυροβολισμοί του Γενάρη με έκαναν να θυμηθώ και να ανασύρω από το αρχείο εκείνο το άρθρο της «Ουνιτά» και τις συζητήσεις που είχε προκαλέσει με την αίσθηση πως- αν και οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές- κάτι από εκείνον τον παλιό διάλογο γίνεται ξανά επίκαιρο.
Η ιδέα, για παράδειγμα, πως οι προοδευτικές δυνάμεις, η Αριστερά προπάντων, έχουν χρέος να υπερασπίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς από κάθε τύπου βίαιη αμφισβήτηση ώστε να μπορούν να επιδιώκουν τη μεταρρύθμισή τους. Η ιδέα επίσης πως, όταν θεσμοί της δημοκρατίας αμφισβητούνται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η έμφοβη και συντηρητική περιχαράκωση, αλλά η μεταρρύθμισή τους επί το δημοκρατικότερον, η ενίσχυση της κοινωνικής τους νομιμοποίησης. Και το πικρό δίδαγμα της ιταλικής εμπειρίας των χρόνων του ΄70 (που έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε πολλές χώρες): αν η Αριστερά δεν καταφέρει να μεταφράσει ένα αυθόρμητο νεανικό κίνημα, που σαν λάβα ηφαιστείου απλώνεται ύστερα από μια ξαφνική έκρηξη, σε ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα, σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, τότε η μοιραία εξέλιξη είναι το εκκρεμές να κινηθεί από την υπερθέρμανση στον πάγο, από τη συλλογική υπερδραστηριότητα στην ιδιώτευση, στο μοιραίο riflusso, αφήνοντας ενίοτε πίσω του και τα ξέφτια μιας βίαιης απελπισίας, η οποία με την ελπίδα ενός νέου κόσμου στερεώνει τον παλιό.
Η αμφισβήτηση του «καθεστώτος»- υποστήριζε η «Ουνιτά» τον Μάιο του 1977- δεν έπρεπε να επιτραπεί να μεταφραστεί σε αμφισβήτηση (και μάλιστα βίαιη) του ίδιου του δημοκρατικού κράτους
Η κινεζική κυβέρνηση «έκοψε» τμήμα της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα μετά την ορκωμοσία του στο Λευκό Οίκο. Οι αναφορές στον κομμουνισμό εξαφανίστηκαν τόσο από το διαδίκτυο όσο και από τη ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη της ορκωμοσίας.
«Θυμηθείτε ότι παλαιότερες γενιές αντιμετώπισαν το φασισμό και τον κομμουνισμό όχι μόνο με πυραύλους και άρματα μάχης, αλλά με δυνατές συμμαχίες και πεποιθήσεις» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στην πρώτη του ομιλία ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το κείμενο διατηρήθηκε στην αγγλική απόδοση της ομιλίας που αναρτήθηκε στο δικτυακό τόπο του κινεζικού κρατικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Xinhua. Όμως, στην κινεζική μετάφραση η λέξη «κομμουνισμός» αφαιρέθηκε.
«Ψαλίδι» μπήκε και όταν ο Μπαράκ Ομπάμα απευθύνθηκε στους ηγέτες του κόσμου που «κατηγορούν τη Δύση για τις κοινωνίες τους που νοσούν», αναφέρει το BBC.
«Εκείνοι που διατηρούνται στην εξουσία μέσω διαφθοράς, της απάτης και της φίμωσης της διαφωνίας, γνωρίζετε ότι βρίσκεστε στη λάθος πλευρά της ιστορίας» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα. Και αυτή η πρόταση μεταφέρθηκε αυτούσια στο αγγλικό κείμενο του Xinhua, αλλά στην κινεζική μετάφραση δεν υπήρχε.
Ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Αθηναίων, απηύθυνε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, διαμαρτυρόμενη για τα σενάρια «ανάπλασης» της περιοχής του Ελαιώνα, που προβλέπουν την ανέγερση γηπέδου του Παναθηναϊκού και την κατασκευή εμπορικού κέντρου από την Ανώνυμη Εταιρεία «Μπάμπης Βωβός Διεθνής Τεχνική».
Ανοιχτή επιστολή του Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη προς τον Δήμαρχο Αθηναίων
Εξαιρέστε μας από το ένα εκατομμύριο κ. Δήμαρχε
«Θα υπάρξει η αντίδραση του δήμου της Αθήνας. Και θα είναι αντίδραση που πρέπει να γίνει όχι σαν δήμος, αλλά σαν πόλη και σαν ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτής της πόλης» (Ν. Κακλαμάνης, 14/01/09).
Κύριε Δήμαρχε, ζητούμε να μας εξαιρέσετε από το ένα εκατομμύριο των οργισμένων συμπολιτών μας. Οι δηλώσεις σας ενείχαν οργή αναντίστοιχη προς τον ευγενή σας σκοπό να αναπλάσετε τμήματα αυτής της πόλης και μας γέμισαν ανησυχία. Επιλέγουμε συνειδητά λοιπόν να αναμένουμε με ενδιαφέρον και σεβασμό την απόφαση της Δικαιοσύνης και δηλώνουμε βαθύτατα προσβεβλημένοι από το αρνητικό κλίμα που επιχειρείται να δημιουργηθεί για τους δικαστές του ΣτΕ και τους πολίτες που προσέφυγαν στο δικαστήριο, κλίμα στο οποίο δυστυχώς πρωτοστατείτε. Γνωρίζουμε βέβαια πως έτσι κλείνει για εμάς η λεωφόρος της αιώνιας υστεροφημίας και τα ονόματά μας θα απουσιάζουν από τις δύο στήλες που θα κατασκευάσετε αφού, φευ, δεν επιθυμούμε να μας κατατάξετε ούτε στους ευεργέτες ούτε στους πολεμίους του έργου. Προτιμούμε να διαμορφώσουμε τη δική μας άποψη η οποία υπερβαίνει αυτούς τους χονδροειδείς διαχωρισμούς.
Αδυνατούμε κ. Δήμαρχε να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν να αποκαλείτε «περιοδεύοντα θίασο που κάνει ενστάσεις επί παντός επιστητού» πολίτες που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, άσκησαν δηλαδή ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους. Αγανακτούμε με την έντεχνη προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτό το δικαίωμα ως αντιτιθέμενο στην ιερή αγανάκτηση του «πράσινου λαού» από όλους εκείνους που επιδιώκουν την απόκτηση λαϊκού ερείσματος δια της δοκιμασμένης μεθόδου της οικειοποίησης οπαδικών αισθημάτων. Σας θυμίζουμε κ. Δήμαρχε ότι το ΣτΕ είναι το θεσμικό αντίβαρο στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και ο πρωτοποριακός ρόλος του για την προστασία του περιβάλλοντος έχει ενοχλήσει όσους συνειδητά υπονομεύουν θεμελιώδεις εγγυήσεις της δημοκρατίας με πολιορκητικό κριό την επίκληση της πλειοψηφίας. Σημειώνουμε με απογοήτευση πως πίσω από την επιλεκτική επίκληση της πλειοψηφίας κρύβονται το τελευταίο διάστημα φοβισμένοι πολιτικοί μας και επιφανείς δημοσιογραφικές γραφίδες. Μεταξύ τους και ορισμένοι που ειρωνικά αναφέρονται στους κορμοράνους του Βοτανικού. Αγνοούμε αν υπάρχουν όντως κορμοράνοι στον Βοτανικό, υποθέτουμε όμως ότι υπάρχουν πολλοί κροκόδειλοι, αν κρίνουμε από την ποσότητα των δακρύων που χύθηκαν για τις καθυστερήσεις της ανάπλασης. Δυστυχώς δεν έχει επιδειχθεί η ίδια ευαισθησία για το γεγονός ότι η αναγόρευση του ζητήματος αυτού σε κεντρικό άξονα της διαχείρισης του Δήμου απορροφά πολλή ενέργεια που θα έπρεπε να διατίθεται για την επίλυση άλλων, λιγότερο φαντασμαγορικών προβλημάτων.
Κατόπιν αυτών θα θέλαμε κ. Δήμαρχε να κάνετε τους αριθμητικούς σας υπολογισμούς χωρίς εμάς και να μας εξαιρέσετε από το ένα εκατομμύριο. Εξάλλου, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα υπεράνω αριθμών, είτε μετρά κανείς τις ψήφους των δημοτών είτε τα προσδοκώμενα κέρδη όσων επενδύουν στην εμπορική εκμετάλλευση της διπλής ανάπλασης.
Τα μέλη Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη:
Δημήτρης Χριστόπουλος, πανεπιστημιακός, Νίκος Αλιβιζάτος, πανεπιστημιακός, Χρύσα Χατζή, δικηγόρος, Γιάννης Ιωαννίδης, δικηγόρος, Κωστής Παπαϊωάννου, φιλόλογος- εκπαιδευτικός, Μιχάλης Τσαπόγας, δικηγόρος, Κώστας Τσιτσελίκης, πανεπιστημιακός, Μίλτος Παύλου, κοινωνικός επιστήμονας, Δημήτρης Σαραφιανός, δικηγόρος, Δάφνη Βουδούρη, πανεπιστημιακός, Γιάννης Κωνσταντίνου, δικηγόρος, Άννα Παπαρρούσου δικηγόρος.
... ποτέ μη στείλης να ρωτησεις:για ποιόν χτυπά η καμπάνα.Χτυπά, για Σένα.
john Donne.
***
Χθες έφυγε η Μαρία. Παιδική γνώριμη και φίλη από την πατρική γειτονιά.
Φτωχά τα λόγια της παρηγοριάς για το Γιώργο και την διπλά χαροκαμένη οικογένεια του.
Πρόσφατα έφυγε πρόωρα ο φίλος μας ο Νίκος, λίγες ημέρες μετά την απώλεια της Κικής, όπως «έφυγαν» νωρίς η Στέλλα,η Άντα,η Σοφία,η Μπέτη,η βούλα,ο Δημήτρης,ο Θανάσης... Ανατριχιαστικά θλιβερή σειρά απωλειών, που βύθισαν στην απόγνωση το οικογενειακό τους περιβάλλον και γέμισαν θλίψη φίλους και γνωστούς.
Παιδιά και μεσήλικες παιδικοί φίλοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς, παιδιά της ίδιας πόλης, εκτός ηλικίας και ανθρώπινων υπολογισμών για την μετάσταση στην άλλη ζωή.
Μάταια προσπαθούν τα ανθρώπινα μέτρα να βρουν απαντήσεις στα τόσα γιατί.
Το «θέλημα του θεού» και η « κακούργα τύχη», είναι μια εύκολη και βολική εκδοχή.
Το υποβαλλόμενο θεωρητικό πλέον ερώτημα, για τον τρόπο ζωής τους, κρίνεται ανεπαρκές για μια πειστική απάντηση, μια και στις περισσότερες περιπτώσεις ο μέσος όρος ηλικίας και οι καθημερινές συνήθειες, δεν αιτιολογούν μια τόσο καταστροφική κατάληξη.
Ένα ερώτημα, που ρητορικά υποβάλλεται και απαντιέται γενικόλογα, είναι αν ο εκλιπών, ήταν καπνιστής.
Το ότι η απάντηση για τους περισσότερους είναι αρνητική, η το νεαρό της ηλικίας δεν αιτιολογεί το μέγεθος της βλάβης, δεν συνεγείρει το πνεύμα για μια πιο βαθιά αναζήτηση των πιθανών αιτίων που παίρνουν τόσο γρήγορα μια ανθρώπινη ζωή.
Η επιστήμη έγκαιρα έχει χτυπήσει το κουδούνι του κινδύνου για τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής μόλυνσης του πλανήτη, που στη δυτική Αττική, έχει βρει την πιο αποτρόπαια εικόνα και έκφραση της.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή πολλών υπηρετών της ιατρικής επιστήμης να μετοικήσουν παρά τα αυξημένα προβλήματα διαβίωσης, στον ακόμα ευάερο οικισμό της Αγίας Σωτήρας, και της ευρύτερης δασικής περιοχής.
Έχουν γνώση οι φύλακες, που όταν συνοδεύεται και από την οικονομική ή οικογενειακή ευνοϊκή συγκυρία, δεν αφήνει περιθώρια δεύτερης σκέψης η επιλογής.
Συμπερασματικά, κάθε κάτοικος του Θριάσιου πεδίου, είναι εν δυνάμει και χωρίς το δικαίωμα επιλογής, μανιώδης καπνιστής, εθισμένος στην μεθυστική εισπνοή, αρωματικών υδρογονανθράκων, υπνωτισμένος από την χαλαρωτική επίδραση του μονοξειδίου του άνθρακα, το διοξείδιο, τα οξείδια του αζώτου, τις διοξίνες και τα αιωρούμενα σωματίδια, σ΄ ένα συνδυασμό απαραίτητο να προσδώσει στον κάτοικο της πόλης τα απαραίτητα για τον οργανισμό του στοιχεία, που θα του προσδώσουν τον επίζηλο τίτλο του Αστού.
Αυτό ακριβώς έχει γίνει αντιληπτό από κάθε φέρελπι χορηγό και επιχειρηματία, που δεν χάνει ευκαιρία να βελτιώσει το κλίμα προσθέτοντας το δικό του κομμάτι στα ποσοστά αερίων, για να μην καταληφθούμε από στερητικό σύνδρομο.
"Αξιέπαινη" στην όλη προσπάθεια, είναι και η συνεισφορά της τοπικής κοινωνίας και κάθε επίσημης αρμόδιας εξουσίας και αρχής.
Την βοήθεια των τοπικών παραγόντων και της λεγόμενης τοπικής κοινωνίας, δεν την αμφισβητεί κανείς.
Εντωμεταξύ, πακτωλός ρέουν οι κοινωνικές προσφορές και το χρήμα, για έργα κοινωνικής πολιτικής.
Η βαριά υποχρέωση για κοινωνική αντιπαροχή απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, αποτιμάται κι εξαγοράζεται με έργα χρήσιμα , όμως ασήμαντα που παρουσιάζονται σαν έργα στοργής και ζωής.
«Απονήρευτοι ιθαγενείς», ανοίγουν τις αγκάλες να υποδεχθούν τον Δούρειο Ίππο.
Θάνατος και δηλητήριο σε χρυσό περιτύλιγμα, για παιδιά και γονείς.
Το καβουράκιτου Ca φωλιάζει στα νέφη του θανάτου και επιτίθεται χωρίς διακρίσεις ηλικίας,πολιτικής ταυτότητας,πνευματικού επιπέδου,οικονομικής κατάστασης,χρώματος και φυλής.
19 του Φλεβάρη η «μεγάλη»κινητοποίηση για μια ανάσα ζωής, χρέος και παρακαταθήκη για τα παιδιά μας.
ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
«Το φάντασμα του Στάλιν και η αντιμετώπιση της συντροφικής κριτικής σαν εχθρικής ενέργειας»
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ
Επί τρεις μήνες περίπου παρακολουθώ υπομονετικά και σιωπηλός τα μύρια όσα μου καταμαρτυρούν, με ή δίχως κουκούλα, δηλαδή ανυπόγραφα ή ενυπόγραφα, απ' αφορμή την παρέμβασή μου σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ, και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που ωθεί στην αντιμετώπισή μου σαν εχθρού.
Υπενθυμίζω ότι η κριτική μου επικεντρώθηκε στην κομβική κατά τη γνώμη μου θέση, με βάση την οποία εκτιμάται (εξεταζόμενη από μια οικονομική και μόνον οπτική γωνία, η οποία παραμορφώνει την αλήθεια) θετικά και σαν η πιο συνεπής από σοσιαλιστική σκοπιά, μια δραματική περίοδος κατά την οποία, υπό την ηγεσία του Στάλιν, είχε στραγγαλιστεί η σοσιαλιστική δημοκρατία, με αποκορύφωμα τις διώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών το 1936-1938.
Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές οι εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την Κ.Ε. του ΚΚΕ σαν «υπερβολές στην αντιμετώπιση αντεπαναστατικών κέντρων», έλαβαν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως διαπίστωνε η κοινή Ολομέλεια της Κ.Ε. και της ΚΕΕ του μπολσεβίκικου Κόμματος του Γενάρη του 1933, είχε πια ολοκληρωθεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης και είχε «πραγματοποιηθεί η εξάλειψη της τάξης των κουλάκων», ενώ γενικότερα, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Στάλιν, αλλά και ο Μολότοφ, η «Πράβδα» εκείνης της περιόδου,6 και αργότερα ο Χρουτσόφ, «είχαν εξοντωθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις». Επειδή «κανείς δε θα μας συγχωρήσει αν ζήσουμε σιωπηλοί», μνημονεύω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές τις «υπερβολές», έτσι όπως καταγράφονται σε επίσημα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ:
- Από τα εφτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των Μπολσεβίκων που οργάνωσαν την επανάσταση, μόνο ο Στάλιν πέθανε από φυσικό θάνατο.
- Το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Κ.Ε. του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριό του, το λεγόμενο «συνέδριο των νικητών», δηλαδή 98 άνθρωποι, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν διά τουφεκισμού.
- Από τους συνολικά 1.966 αντιπροσώπους του ίδιου Συνεδρίου συνελήφθησαν για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1.108, δηλαδή πολύ περισσότεροι από τους μισούς.
- «Θύματα του αυταρχισμού του Στάλιν ήταν οι περισσότεροι έντιμοι, αφοσιωμένοι στην υπόθεση του κομμουνισμού, επιφανέστεροι εκπρόσωποι αλλά και απλά στελέχη του κόμματος», οι οποίοι καταδικάστηκαν σαν «εχθροί του λαού» στη βάση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν έπειτα από την «άσκηση σωματικών βασανιστηρίων».
- Με βάση απόφαση της 10ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, «θύματα της προσωπολατρίας» υπήρξαν και Ελληνες κομμουνιστές. Ανάμεσά τους ήταν ο γενικός γραμματέας του Κόμματος (1928-1931) Ανδρόνικος Χαϊτάς, οι γραμματείς της ΟΚΝΕ (1925-1928) Γιώργος Κολοζώφ και (1928-1931) Γιώργος Ντούβας, το μέλος του Π.Γ. (1928-1931) Κώστας Ευτυχιάδης, ο διευθυντής του «Ριζοσπάστη» (1928-1931) Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης...
Στις παρεμβάσεις μου είχα επίσης επισημάνει, ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι ήταν οπορτουνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε «όργανα του αντιπάλου», οφείλουν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα, πότε και πώς ένα επαναστατικό κόμμα μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό μαζικής τερατογέννησης.
Η δημοκρατική παρακαταθήκη της Ρόζας Λούξεμπουργκ
Ανδρέας Παππάς, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/01/2009
Το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου 1919, άντρες των γνωστών ως Freikorps παραστρατιωτικών μονάδων, που είχαν ήδη «επιβάλει την τάξη» στους δρόμους του Βερολίνου, συνέλαβαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλους ηγέτες των λεγόμενων Σπαρτακιστών. Υστερα από σύντομη «ανάκριση» στο αρχηγείο των Freikorps, στο ξενοδοχείο «Εden», και αφού πρώτα ένας γιγαντόσωμος στρατιώτης τούς είχε ανοίξει το κεφάλι με το όπλο του, γύρω στα μεσάνυχτα οι κρατούμενοι φορτώθηκαν ημιαναίσθητοι σε αυτοκίνητα και, λίγο αργότερα, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Το πτώμα της Ρόζας ρίχτηκε σε κανάλι, απ΄ όπου ανασύρθηκε φριχτά παραμορφωμένο, ύστερα από τεσσερισήμισι(!) μήνες, στις 31 Μαΐου του ίδιου χρόνου. «Οίκοθεν νοείται», βέβαια, ότι ουδείς παραπέμφθηκε ή δικάστηκε ποτέ για τις δολοφονίες.
Δεκαπέντε μέρες όλες κι όλες πρόλαβε η Ρόζα Λούξεμπουργκ να ζήσει ως μέλος της ηγεσίας του ΚΚ Γερμανίας: από τις 30 Δεκεμβρίου 1918, οπότε ιδρύθηκε το νέο κόμμα (κυρίως από μέλη της Spartakusbund και των λεγόμενων «αριστερών ριζοσπαστών», αλλά και με προτροπή του Ράντεκ, απεσταλμένου των Μπολσεβίκων στο Βερολίνο), έως τις 15 Ιανουαρίου 1919. Ανοργάνωτο και απαράσκευο, πέντε(!) μόλις μέρες μετά την ίδρυσή του, το νέο κόμμα θα εμπλακεί σε μια ένοπλη σύγκρουση που θα γίνει γνωστή ως Εξέγερση των Σπαρτακιστών.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος η Ρόζα είχε ήδη διαφωνήσει με τους συντρόφους της (αλλά και με τον Ράντεκ) στο θέμα της συμμετοχής ή μη στις επικείμενες εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση, αυτή από την οποία προέκυψε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μια ετερόκλητη πλειοψηφία «υπερεπαναστατών» υποστήριζε την αποχή από κάθε θεσμό της «αστικής δημοκρατίας». Αλλά και στο θέμα της ένοπλης εξέγερσης, κάποιοι θερμοκέφαλοι και θερμόαιμοι, ανυπομονώντας να μιμηθούν τους Μπολσεβίκους, έσπευσαν να ρίξουν το αρτιγέννητο και ισχνό ακόμη κόμμα στην περιπέτεια της μετωπικής σύγκρουσης, δίχως συμμάχους και δίχως καν την «ευμενή ουδετερότητα» των ευρύτερων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Η πρόωρη και χωρίς προοπτική σύγκρουση ήταν ό,τι φοβόταν περισσότερο η Ρόζα. Λέγεται ότι, όταν ο Λίμπκνεχτ τής ανήγγειλε την απόφαση για ένοπλη εξέγερση, εκείνη χλώμιασε και ψέλλισε: «Καρλ, πώς μπόρεσες; Και με το πρόγραμμά μας [που άλλα, βέβαια, έλεγε] τι γίνεται;». Φαίνεται, πράγματι, πως ο παρορμητικός και πληθωρικός Λίμπκνεχτ ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη μοιραία απόφαση. Φλογερός ρήτορας, πραγματικός «ιεραπόστολος» της επανάστασης αλλά ελάχιστα «πολιτικό ζώο», ο Καρλ Λίμπκνεχτ ούτε την πολιτική οξυδέρκεια ούτε την «επαναστατική σύνεση» της Ρόζας διέθετε.
Μολαταύτα, παρά τις διαφωνίες της και τη βεβαιότητά της ότι κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες η ένοπλη εξέγερση δεν είχε καμιά ελπίδα και προοπτική, για τη Ρόζα ήταν θέμα «επαναστατικής τιμής», όπως έλεγε, να σταθεί στο πλευρό των βερολινέζων εργατών που είχαν ξεση κωθεί. Δύο μόλις μέρες πριν δολοφονηθεί, στο πασίγνωστο κείμενό της «Τάξις επικρατεί στο Βερολίνο» (φράση που τόσοι και τόσοι αριστεροί ρήτορες και αρθρογράφοι την έχουν έκτοτε χρησιμοποιήσει), η Ρόζα έσπευδε να προσθέσει: «Η "τάξις" αυτή, όμως, είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο η επανάσταση θα ξαναγεννηθεί». Αταλάντευτη πίστη στην τελική νίκη της επανάστασης; Ή μήπως ανάγκη να τονωθεί το ηθικό των ηττημένων και απογοητευμένων βερολινέζων εργατών; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη σκέψη της Ρόζας, και τη στάση της σε κρίσιμα ζητήματα, τη διαπότιζε πάντοτε η πίστη στην αυταξία της δημοκρατίας, η πεποίθηση πως η επανάσταση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την μπλανκιστικού / λενινιστικού τύπου εξέγερση. Με άλλα λόγια, η Ρόζα ήταν βέβαιη πως η υποκατάσταση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης και συμμετοχής από την όποια δυναμική και αποφασισμένη «πρωτοπορία» είναι όχι μόνο αδιέξοδη, αλλά και προορισμένη να γεννήσει νέες μορφές αυταρχισμού. Ως προς αυτό, αξίζει νομίζω να παρατεθεί ένα μικρό απόσπασμα από την κριτική που είχε ασκήσει στη Ρωσική Επανάσταση:
«Είναι φανερό ότι ο σοσιαλισμός, από την ίδια του τη φύση, δεν μπορεί να παραχωρηθεί, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί με ουκάζια [...]. Πνίγοντας την πολιτική ζωή σε όλη τη χώρα, είναι μοιραίο να παραλύει ολοένα περισσότερο η ζωή σε αυτά τα ίδια τα σοβιέτ. Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο [...]». Και εν κατακλείδι:
«Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και μόνο για τα μέλη του κόμματοςόσο πολυάριθμα κι αν είναι αυτά- δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι΄ αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».
Αναγκαία όσο και σημαντική διευκρίνιση: αυτά γράφονται από τη Ρόζα την άνοιξη του 1918, στη φυλακή (όπου βρισκόταν για την αντιπολεμική δράση της). Με άλλα λόγια, έξι μόλις μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν οι Μπολσεβίκοι περιβάλλονταν με το φωτοστέφανο της πρόσφατης νίκης τους, αλλά και όταν κάποια πρώτα δείγματα γραφής ήταν αρκετά για να ανησυχούν σοβαρά όσοι δεν ήταν διατεθειμένοι να κάμουν εκπτώσεις στη δημοκρατική τους «λογική και ευαισθησία». Ας μην ξεχνάμε πως, επίσης λίγους μήνες πριν, τον Ιανουάριο του 1918, ο Λένιν έδινε εντολή στη φρουρά του κτιρίου να διαλύσει(!) την πρόσφατα εκλεγμένη Συντακτική Συνέλευση, στην οποία το κόμμα των Μπολσεβίκων δεν είχε καταφέρει να κερδίσει παρά μόνο το 25% των εδρών (175 από τις 707).
Οποιος δεν εθελοτυφλούσε ήταν εύλογο να ανησυχεί μαθαίνοντας αυτά τα νέα. Και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε την οξυδέρκεια, την ιδεολογική σκευή, αλλά και τη βούληση (αυτήν, κυρίως) να «βλέπει» σε πόσο επικίνδυνους και ολισθηρούς δρόμους μπορούσε να οδηγήσει η αντίληψη που θεωρεί τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές ελευθερίες «αστικά κατάλοιπα» και «λεπτομέρειες στην πορεία προς τον σοσιαλισμό».
Μαζί και στην ευθανασία
Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων από τη Βρετανία, ο Πίτερ και η Πένι Νταφ, καρκινοπαθείς και οι δύο στο τελικό στάδιο, έθεσαν τέλος στη ζωή τους στη Ζυρίχη, στο κέντρο Dignitas, της ελβετικής οργάνωσης υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ο 80χρονος Πίτερ έπασχε από καρκίνο του εντέρου και του ήπατος, ενώ η σύζυγός του, Πενέλοπε, 70 ετών, ταλαιπωρούνταν εδώ και χρόνια από μια σπάνια μορφή γαστρεντερικού καρκίνου. Η οικογένειά τους σε ανακοίνωσή της υποστηρίζει ότι το ζευγάρι, το πρώτο που αποφάσισε κοινό τέλος, «έσβησε ήσυχα στις 27 Φεβρουαρίου, ύστερα από μακρά μάχη με τον καρκίνο κι ενώ ήταν στο τελικό στάδιο της νόσου».
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου
Ο λήσταρχος Νταβέλης, το ΛΑΟΣ και ο κυβερνητικός θίασος σκιών. για τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Ηταν σίγουρο ότι κάποτε η επανάσταση θα ξεκινούσε από το Κολωνάκι. Και, επειδή οι διανοούμενοι της αριστεράς και το “Φίλιον” δεν είναι τόσο της μόδας, την επαναστατική σκυτάλη παρέλαβαν χθες οι κουκουλοφόροι που έσπασαν καταστήματα και αυτοκίνητα δίνοντας ένα ακόμη συντριπτικό χτύπημα στον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του.
Ο σκοπός της ενέργειας ήταν επίσης επαναστατικός. Η απελευθέρωση του σύντροφου Βούτση- Βογιατζή ο οποίος είχε συλληφθεί στην προσπάθεια “απαλλοτρίωσης” μιας Τράπεζας και δικάζεται σε λίγες μέρες. Προφανώς, για συμπαράσταση προς το φυλακισμένο αγωνιστή, οι σύντροφοι του στο ερασιτεχνικό βιντεο που έκανε χθες το γύρο στο διαδίκτυο και τις τηλεοπτικές ειδήσεις, όχι μόνο σπάνε ένα -καθόλου πολυτελές- αυτοκίνητο, αλλά “απαλλοτριώνουν” και κάτι από το πίσω κάθισμα.
Είναι κάτι που ελάχιστοι “αναλυτές” πρόσεξαν ή θέλησαν να αναφερθούν γιατί βεβαίως το περιστατικό αξιοποιήθηκε διαφορετικά: το ερώτημα που πλανάται από χθες είναι πού βρίσκεται η αστυνομία για να προστατεύσει τις περιουσίες και τις ζωές αθώων ανθρώπων. Χθες στο Κολωνάκι, την προηγούμενη εβδομάδα στην Κηφισιά, όπου τυχαίως δεν έσκασε η βόμβα στη Citibank και πάει λέγοντας. Μόνο ο Εμπορικός Σύλλογος στην ενδιαφέρουσα ανακοίνωσή του για τα γεγονότα είχε μια διαφορετική άποψη για τους δράστες: "Οι βολεμένοι και αρτευόμενοι από τον προϋπολογισμό, κάθε κατηγορίας, κλίμακας, χρώματος, ειδικότητας και αξιώματος ας περιμένουν σύντομα το λογαριασμό...”.
Κανείς δεν πρόκειται να ακούσει τον Εμπορικό Σύλλογο, γιατί το λόγο αυτό τον καιρό έχει ο Καρατζαφέρης. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ εμφανίστηκε για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα στο Mega, χθες για να εξηγήσει τα κενά που παρουσιάζει η δράση της αστυνομίας. Την ώρα που διάφοροι ονειροπαρμένοι περιμένουν την εξέγερση να ξεσπά από στιγμή σε στιγμή η ακροδεξιά αρχίζει να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αν ο ένας λόγος είναι η κατρακύλα της κυβέρνησης Καραμανλή, ο άλλος είναι οι διάφορες “επανασταστικές “ ενέργειες που προκαλούν ως αντίδραση την προσφυγή σε ένα κόμμα που εκφράζει “τον νόμο και την τάξη”.
Ομως η “διάχυτη τρομοκρατία” που ξεκίνησε μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου και διαρκώς εξαπλώνεται δεν αντιμετωπίζεται κυρίως με αστυνομικά μέτρα. Άλλωστε τι μπορεί να περιμένει κανείς απο μία αστυνομία που φωνάζει δυνατά κάθε εβδομάδα ότι έχει διαλυθεί; Την προηγούμενη φορά, ήταν ο φρουρός του πρωθυπουργού που αυτοτραυματίστηκε, χθες ήταν ο -και με ψυχολογικά προβλήματα- διοικητής του τμήματος Κυψέλης που πυροβόλησε καταστηματάρχη στο Θησείο χωρίς να είναι σαφές ακριβώς γιατί: για οικονομικές διαφορές ή επειδή δεν του σέρβιραν νόστιμη τυροσαλάτα;
Η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνεννόησης προυποθέτει την αλλαγή του πολιτικού κλίματος. Γιατί η πολιτική, όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και η κυβέρνηση της ΝΔ ειδικότερα ευθύνονται για τη δημιουργία του χάους που αργά αλλά σταθερά ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Παρότι κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχει έτοιμες προτάσεις ή δεν έχει πείσει ότι θα τα καταφέρει, η απομάκρυνση του σημερινού θιάσου σκιών από την εξουσία αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση για κάτι νέο, όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο παραμένουν στην εξουσία τόσο το πάνω χέρι θα παίρνουν οι λήσταρχοι Νταβέληδες και η ακροδεξιά άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου
Ο λήσταρχος Νταβέλης, το ΛΑΟΣ και ο κυβερνητικός θίασος σκιών. για τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Ηταν σίγουρο ότι κάποτε η επανάσταση θα ξεκινούσε από το Κολωνάκι. Και, επειδή οι διανοούμενοι της αριστεράς και το “Φίλιον” δεν είναι τόσο της μόδας, την επαναστατική σκυτάλη παρέλαβαν χθες οι κουκουλοφόροι που έσπασαν καταστήματα και αυτοκίνητα δίνοντας ένα ακόμη συντριπτικό χτύπημα στον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του.
Ο σκοπός της ενέργειας ήταν επίσης επαναστατικός. Η απελευθέρωση του σύντροφου Βούτση- Βογιατζή ο οποίος είχε συλληφθεί στην προσπάθεια “απαλλοτρίωσης” μιας Τράπεζας και δικάζεται σε λίγες μέρες. Προφανώς, για συμπαράσταση προς το φυλακισμένο αγωνιστή, οι σύντροφοι του στο ερασιτεχνικό βιντεο που έκανε χθες το γύρο στο διαδίκτυο και τις τηλεοπτικές ειδήσεις, όχι μόνο σπάνε ένα -καθόλου πολυτελές- αυτοκίνητο, αλλά “απαλλοτριώνουν” και κάτι από το πίσω κάθισμα.
Είναι κάτι που ελάχιστοι “αναλυτές” πρόσεξαν ή θέλησαν να αναφερθούν γιατί βεβαίως το περιστατικό αξιοποιήθηκε διαφορετικά: το ερώτημα που πλανάται από χθες είναι πού βρίσκεται η αστυνομία για να προστατεύσει τις περιουσίες και τις ζωές αθώων ανθρώπων. Χθες στο Κολωνάκι, την προηγούμενη εβδομάδα στην Κηφισιά, όπου τυχαίως δεν έσκασε η βόμβα στη Citibank και πάει λέγοντας. Μόνο ο Εμπορικός Σύλλογος στην ενδιαφέρουσα ανακοίνωσή του για τα γεγονότα είχε μια διαφορετική άποψη για τους δράστες: "Οι βολεμένοι και αρτευόμενοι από τον προϋπολογισμό, κάθε κατηγορίας, κλίμακας, χρώματος, ειδικότητας και αξιώματος ας περιμένουν σύντομα το λογαριασμό...”.
Κανείς δεν πρόκειται να ακούσει τον Εμπορικό Σύλλογο, γιατί το λόγο αυτό τον καιρό έχει ο Καρατζαφέρης. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ εμφανίστηκε για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα στο Mega, χθες για να εξηγήσει τα κενά που παρουσιάζει η δράση της αστυνομίας. Την ώρα που διάφοροι ονειροπαρμένοι περιμένουν την εξέγερση να ξεσπά από στιγμή σε στιγμή η ακροδεξιά αρχίζει να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αν ο ένας λόγος είναι η κατρακύλα της κυβέρνησης Καραμανλή, ο άλλος είναι οι διάφορες “επανασταστικές “ ενέργειες που προκαλούν ως αντίδραση την προσφυγή σε ένα κόμμα που εκφράζει “τον νόμο και την τάξη”.
Ομως η “διάχυτη τρομοκρατία” που ξεκίνησε μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου και διαρκώς εξαπλώνεται δεν αντιμετωπίζεται κυρίως με αστυνομικά μέτρα. Άλλωστε τι μπορεί να περιμένει κανείς απο μία αστυνομία που φωνάζει δυνατά κάθε εβδομάδα ότι έχει διαλυθεί; Την προηγούμενη φορά, ήταν ο φρουρός του πρωθυπουργού που αυτοτραυματίστηκε, χθες ήταν ο -και με ψυχολογικά προβλήματα- διοικητής του τμήματος Κυψέλης που πυροβόλησε καταστηματάρχη στο Θησείο χωρίς να είναι σαφές ακριβώς γιατί: για οικονομικές διαφορές ή επειδή δεν του σέρβιραν νόστιμη τυροσαλάτα;
Η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνεννόησης προυποθέτει την αλλαγή του πολιτικού κλίματος. Γιατί η πολιτική, όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και η κυβέρνηση της ΝΔ ειδικότερα ευθύνονται για τη δημιουργία του χάους που αργά αλλά σταθερά ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Παρότι κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχει έτοιμες προτάσεις ή δεν έχει πείσει ότι θα τα καταφέρει, η απομάκρυνση του σημερινού θιάσου σκιών από την εξουσία αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση για κάτι νέο, όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο παραμένουν στην εξουσία τόσο το πάνω χέρι θα παίρνουν οι λήσταρχοι Νταβέληδες και η ακροδεξιά άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Διακυβεύεται το αμερικανικό όνειρο
Του Μιχάλη Μητσού/ mmitsos@dolnet.gr
«Η ευημερία της Αμερικής δεν ήταν ποτέ αποτέλεσμα τόσο του τρόπου με τον οποίο συσσωρεύουμε τον πλούτο όσο του τρόπου με τον οποίο εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας».
Μιλώντας την περασμένη Τρίτη στο Ισπανικό Εμπορικό Επιμελητήριο της Ουάσιγκτον, ο Μπαράκ Ομπάμα είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα του και για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Επισήμανε κατ΄ αρχάς ότι η παρακμή της αμερικανικής εκπαίδευσης είναι «αφόρητη για την οικονομία μας, απαράδεκτη για τη δημοκρατία μας και αβάσταχτη για τα παιδιά μας». Παρά τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς στον κόσμο, συνέχισε, «αφήσαμε τα διπλώματα να χάσουν την αξία τους, τα σχολεία να υποβαθμιστούν, την ποιότητα των καθηγητών μας να πέσει και άλλες χώρες να μας ξεπεράσουν». Αυτό που διακυβεύεται, τόνισε, είναι το αμερικανικό όνειρο.
Παρ΄ όλο που τα αμερικανικά πανεπιστήμια αποτελούν πρότυπο για όλο τον κόσμο, η κατάσταση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης γίνεται όλο και χειρότερη. Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης Αmerica΄s Ρromise Αlliance, τo 25% των Αμερικανών μαθητών δεν τελειώνει το λύκειο, ποσοστό που διπλασιάζεται στην περίπτωση των Αφροαμερικανών και των ισπανόφωνων μαθητών. Στην τελευταία έκθεση ΡΙSΑ του ΟΟΣΑ, αναφέρεται ότι οι 15χρονοι Αμερικανοί μαθητές παίρνουν κατά μέσον όρο 489 μονάδες στις συνδυασμένες εξετάσεις μαθηματικών και επιστήμης, 12 μονάδες κάτω από τον μέσο όρο των χωρών που συμμετέχουν. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ο Αμερικανός πρόεδρος έριξε στο τραπέζι μια πρόταση που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τα ισχυρά συνδικάτα των καθηγητών: να αμείβονται οι καθηγητές σε συνάρτηση με τις επιδόσεις των μαθητών τους. Οι καλοί καθηγητές θα ανταμείβονται και θα τους ζητείται να αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες για τη βελτίωση των σχολείων τους. Στους κακούς θα δίνονται μία, δύο, τρεις ευκαιρίες, και αν δεν υπάρχουν αποτελέσματα θα παύουν να διδάσκουν. «Απορρίπτω το σύστημα που επιβραβεύει την αποτυχία και προστατεύει κάποιον από τις συνέπειές της», τόνισε ο Ομπάμα.
Στα μέτρα που εξήγγειλε περιλαμβάνεται επίσης η αύξηση των επενδύσεων στους παιδικούς σταθμούς και τα λεγόμενα ανάδοχα σχολεία (charter schools, δημόσια σχολεία που χαίρουν μεγαλύτερης αυτονομίας από τα άλλα, με αποτέλεσμα να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες), καθώς και η αύξηση της διάρκειας του σχολικού έτους - όσο κι αν η ιδέα αυτή δεν αρέσει σε κανέναν μαθητή, «ούτε βέβαια στη Σάσα και τη Μάλια».
Μετά την οικονομία, τα βλαστοκύτταρα και την εξωτερική πολιτική, ανοίγει έτσι στην Αμερική και το μέτωπο της παιδείας. Ο Ομπάμα κατηγορείται από ορισμένες πλευρές ότι ασχολούμενος με τόσο πολλά προβλήματα πριν ακόμη κλείσει δύο μήνες στην εξουσία κινδυνεύει να χάσει την ουσία. Αν βέβαια δεν το έκανε, θα τον κατηγορούσαν ότι ξέχασε γρήγορα τις προεκλογικές του υποσχέσεις...
άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην athens voice
Αν και διατηρώ απόσταση από την πολιτική καθημερινότητα –τη σκηνή των δηλώσεων, των κομματικών αντιπαραθέσεων και των εκλογικών προβλέψεων– ακούω πάντα τις δηλώσεις του κ. Πάγκαλου: είναι ηχηρές· συχνά είναι εκκωφαντικές· ο κ. Πάγκαλος εκστομίζει ό,τι οι άλλοι αποσιωπούν· συντάσσει φράσεις από όσα οι άλλοι τραυλίζουν.
Καμιά φορά, η ιδιοσυγκρασία του τον οδηγεί σε ακριτομυθίες, σε υπερβολικές χειρονομίες και αυθαίρετες εκτιμήσεις: όχι, δεν πιστεύω ότι οπαδοί του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να τοποθετήσουν γκαζάκια στο γραφείο του· πιστεύω όμως ότι ο κ. Πάγκαλος έχει δίκιο όταν καυτηριάζει την οθωμανική οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και όταν σχολιάζει την αντιδημοκρατική φύση του ΚΚΕ.
Σε δηλώσεις στις οποίες προέβη στο πολιτικό μνημόσυνο του Γρηγόρη Φαράκου (ενός δογματικού κομουνιστή που, προς το τέλος της ζωής του, άρχισε να υποπτεύεται το τρομερό λάθος), ο κ. Πάγκαλος περιέγραψε το καθεστώς που ονειρεύονταν πάντα τα στελέχη του ΚΚΕ, προκαλώντας την οργή του λεγόμενου «Περισσού». Παρ’ όλ’ αυτά, για μιαν ακόμη φορά, είπε απλές, αν όχι αυτονόητες, αλήθειες: το ΚΚΕ, παρότι είναι χρήσιμο στο κοινοβούλιο –μιας και στηρίζει τους αδυνάτους, όπως μπορεί, και με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις– παραμένει ένα κόμμα με όραμα ολοκληρωτικού καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, είναι το μοναδικό κομουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη που αρνείται να απελευθερωθεί από το εγκληματικό του παρελθόν, από τον τοπικό και διεθνή σταλινισμό. Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, τα ευρωπαϊκά κομουνιστικά κόμματα έχουν γυρίσει σελίδα, έχουν διανύσει δρόμο· όντως, διατηρούν μερικά από τα σύμβολά τους –το σφυροδρέπανο, τον ύμνο της Τρίτης Διεθνούς– καθώς και ορισμένα στοιχεία από τη ρητορική τους, από την προσφιλή τους ορολογία. Για παράδειγμα, πιστεύουν, με την ενθάρρυνση των θεωρητικών τους –όπως του Ε. Hobsbawm– ότι ο σταλινισμός υπήρξε μια «ακρότητα»: αλλά –σ’ αυτό θα συμφωνήσει ο κ. Πάγκαλος– ο σταλινισμός υπήρξε μια μορφή ολοκληρωτισμού, ένα βαθύτερο κοινωνικό φαινόμενο, ένα μαζικό έγκλημα. Το οποίο οι αληθινοί επαναστάτες πλήρωσαν πολύ ακριβά· πάρα πολύ ακριβά.
Ο κ. Πάγκαλος δηλώνει λοιπόν ότι αν ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-49 επέβαινε υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού θα είχαμε γίνει μέρος των βαλκανικών «σοσιαλιστικών» δημοκρατιών και θα είχαμε υποφέρει τα πάνδεινα. Ανάμεσα στα «πάνδεινα» θα ήταν η κατατρόπωση όλων των αντιφρονούντων, οι «εκκαθαρίσεις» στο εσωτερικό της αριστεράς. Κοντολογίς, ευτυχώς που δεν νίκησαν οι αντάρτες: εξάλλου, δεν θα μπορούσαν να νικήσουν, η Ελλάδα είχε χαριστεί στη «Δύση»· ο αγαπημένος τους Στάλιν τούς άφησε στην τύχη τους. Ωστόσο, προσθέτω μιαν υποσημείωση: η ευθύνη για τον εμφύλιο πόλεμο είναι μοιρασμένη· αν τον Δεκέμβριο του 1944 δεν είχαν επέμβει οι Βρετανοί σε συνεργασία με τη δεξιά και τους βασιλιάδες, ίσως ο ένοπλος αγώνας για το «σοσιαλισμό» να μην είχε ξεκινήσει. Ίσως όλα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και γλιτώνοντας το γραφειοκρατικό «σοσιαλισμό» και τις σταλινικές εκκαθαρίσεις (οι οποίες έγιναν, σε κάποιο βαθμό, με συνοπτικές διαδικασίες, στη διάρκεια του εμφυλίου), πάλι υποφέραμε τα πάνδεινα: ήταν άραγε τα δεξιά πάνδεινα χειρότερα από τα «σοσιαλιστικά» πάνδεινα; Απάντηση δεν υπάρχει· η ιστορία είναι μια πολύπλοκη σύνθεση· ούτε μπορούμε να την ξαναγράψουμε για να της δώσουμε καλύτερο τέλος.
Ένα από τα προβλήματα της πολιτικής μας ζωής είναι ότι, ενώ η δεξιά έχει εξελιχθεί ελαφρώς μέσα στο χρόνo, ενώ συγχρόνως έχει αναδυθεί ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το ΚΚΕ παραμένει αναλλοίωτο σαν μούμια: ένας πατριωτικός, λαϊκιστικός μηχανισμός από τον οποίον λείπει η δημοκρατική παράδοση, η νηφαλιότητα και, το κυριότερο, η γνώση της ίδιας του της ιστορίας. Τα μέλη και οι «οπαδοί» (ο όρος και μόνον είναι εξευτελιστικός) του ΚΚΕ βασίζονται σε μια επινοημένη πραγματικότητα. Άρα, κάποιο δίκιο έχει ο κ. Πάγκαλος όταν λέει ότι η κ. Παπαρήγα είναι αντικομουνίστρια: ο σταλινισμός δεν έχει καμία –απολύτως καμία– ιστορική και ιδεολογική σχέση με το μαρξισμό· το ζήτημα αυτό θα έπρεπε να έχει αποσαφηνιστεί· ζούμε κιόλας στον 21o αιώνα. Ο σεβασμός που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στην «προσφορά» της ελληνικής αριστεράς έχει οδηγήσει σε μια συνωμοσία σιωπής: μην κατηγορείτε τους ηττημένους· μην πληγώνετε τους κατατρεγμένους. Ωστόσο, έχει περάσει πολύς καιρός από την ήττα και τους κατατρεγμούς· εξάλλου, δεν αρκεί να αποζητείς το σεβασμό, πρέπει και να τον αξίζεις.
Διαφωνώ, από θέση, σε πολλά με τον κ. Πάγκαλο –είναι σοσιαλδημοκράτης, στέλεχος ενός κόμματος που καθρεφτίζει τα χάλια μας: δεν σχετίζομαι με μαζικά κόμματα που καθρεφτίζουν τα χάλια μας– αλλά υποστηρίζω το δικαίωμά του να δρα ως ελεύθερη μονάδα και όχι ως μέλος ενός κοπαδιού. Ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της αερολογίας –της παραφασίας– στο οποίο διατελούμε αμήχανοι.
Οικονομική κρίση
Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;
Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές -που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος- δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο.
Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ενωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.
Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (...).
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.
Στα 72 του, ο Μεχντί Καρουμπί έκαψε τις γέφυρες πίσω του: κατήγγειλε βασανιστήρια και βιασμούς αντιπολιτευομένων στις φυλακές του Ιράν με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «προδότης» από τον Τύπο του καθεστώτος.
Μοιάζει με ειρωνεία της τύχης. Ο Καρουμπί είναι ιερωμένος, είχε γνωρίσει τις φυλακές του σάχη και ήταν ένας από τους οργανωτές της ισλαμικής επανάστασης του 1979, στο πλευρό του αγιατολάχ Χομεϊνί. Ο ίδιος λέει σήμερα πως θεωρούσε πως ήταν «στην αριστερή πτέρυγα της γραμμής του ιμάμη Χομεϊνί», ωστόσο στους κόλπους του καθεστώτος κατείχε για καιρό ιδιαίτερα επικερδή αξιώματα, όπως διευθυντής του πλούσιου Ιδρύματος των Μαρτύρων και του Οργανισμού Προσκυνημάτων. Εξελέγη βουλευτής, πρόεδρος του κοινοβουλίου (1989-1992 και 2000-2004) και ίδρυσε την «προοδευτική» Ένωση Μαχητικών Ιερωμένων.
Συντάχθηκε με τους μεταρρυθμιστές του πρώην προέδρου Μοχαμάντ Χαταμί και μπήκε στην αντιπολίτευση θέτοντας υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2005, τις οποίες κέρδισε ο σχεδόν άγνωστος τότε δήμαρχος της Τεχεράνης Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Είχε καταγγείλει και τότε νοθεία, με αποτέλεσμα να δεχθεί μομφές από το κατεστημένο.
Έκτοτε ο Καρουμπί τήρησε κριτική στάση έναντι του καθεστώτος. Επέκρινε τις δηλώσεις του Αχμαντινετζάντ περί «καταστροφής του Ισραήλ» καθώς και την οικονομική πολιτική του, προσέχοντας όμως πάντα να μην υπερβεί τα εσκαμμένα. Ωστόσο, μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές της 12ης Ιουνίου, στις οποίες ήταν και πάλι υποψήφιος, παραμέρισε όλες τις αναστολές. «Αυτός ο πρόεδρος είναι παράνομος, θα συνεχίσω τη μάχη μου με όλα τα νόμιμα μέσα», δήλωσε όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα που έδιναν τη νίκη στον Αχμαντινετζάντ. Καθώς οι ιερωμένοι δεν είναι πλέον ιδιαίτερα δημοφιλείς στο Ιράν, μερικοί υποστήριζαν παλαιότερα ότι ο Καρουμπί έχει κι αυτός διαφθαρεί από το χρήμα και την εξουσία. Όμως αυτές οι επικρίσεις έχουν τώρα σταματήσει. Μαζί με τον Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί και τον Χαταμί, είναι εκπρόσωπος του κινήματος πολιτών που ιδρύθηκε την περασμένη εβδομάδα με την ονομασία ο «πράσινος δρόμος της ελπίδας». Πριν από τις εκλογές, υπέγραψε ένα κείμενο μαζί με την βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Ιρανή Σιρίν Εμπαντί εναντίον των εκτελέσεων ανηλίκων. Μετά τις εκλογές, με ανοικτές επιστολές του, κατήγγειλε αυθαιρεσίες των μυστικών υπηρεσιών, καθώς και βασανιστήρια και βιασμούς μέσα στις φυλακές (με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο ερευνητικές επιτροπές και να κλείσει η μυστική φυλακή Καχριζάκ). Και τώρα πρότεινε στον πρόεδρο του κοινοβουλίου να παρουσιάσει τις αποδείξεις για τις καταγγελίες του στους επικεφαλής της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας. Ο επίσημος Τύπος τον χαρακτήρισε «προδότη» και ζήτησε την κεφαλή του επί πίνακι ενώ οι αρχές έκλεισαν την περασμένη εβδομάδα την εφημερίδα του. «Δεν θα σωπάσω παρά νεκρός», ήταν η απάντησή του. «Στην πολιτική, δεν πρέπει κανείς να βιάζεται. Όταν όμως το παίρνει απόφαση, πρέπει να προχωρεί μέχρι τέλους».
Το κείμενο κυκλοφόρησε στο διαδύκτιο και ο συντάκτης του φαίνεται να είχε "αγαθές προθέσεις,κι όχι προβοκατόρικες.Γι αυτό και έχει μεγαλύτερη αξία ώς αναφορά και πληροφορία..Άλλωστε μήν ξεχνάμε την πρόσφατη υπόθεση διαροής των θεμάτων του Internasional Bacalorea,για την οποία δέν ακούστηκε τίποτα στην συνέχεια.
ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ …ΠΑΙΔΕΙΑΣ (…το ΕΘΝΙΚΗΣ ξεχάστε το)
Μας είναι συμπαθής, αλλά με αυτή την λογική δεν θα πρέπει να ασκούμε κριτική σε κανένα!
Πάμε λοιπόν :
Έχει ένα γιο (να της ζήσει) που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιος της, όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ
παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB (International Bacalorea). Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα:
1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο... Δημόσιο Σχολείο.
2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό. Ποια είναι αυτή η μητέρα; Μα η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, που το απόγευμα υπεραμύνθηκε στη Βουλή του Δημόσιου Σχολείου και Πανεπιστημίου!
"Βρε πού πάμε;", που έλεγε και ο Αυλωνίτης
Δημοσίευση σχολίου